του Γιώργου Παπαδόπουλου-Τετράδη
Έφυγε ο Βαγγέλης Πισσίας, ένας ακατάπαυστος αγωνιστής για τη Δημοκρατία, την ελευθερία και τη Δικαιοσύνη. Ένας ξεχωριστός πνευματικός άνθρωπος, που δεν έπαυε να λέει με καμάρι, όταν ρωτιόταν για την καταγωγή του: «Είμαι ένας Αλεξανδρινός. Έλληνας Αλεξανδρινός».
Ο Πισσίας έγινε γνωστός για τον αγώνα του κατά του ισραηλινού απαρτχάιντ στη Γάζα ως οργανωτής και πρωταγωνιστής των πλοίων με την ονομασία «Ένα καράβι για τη Γάζα», που από το 2007 κάθε χρόνο έπλεαν από τη Μεσόγειο για να σπάσουν το εμπάργκο των Ισραηλινών στην πολύπαθη Παλαιστίνη.
Άγνωστη στο ευρύ κοινό έμεινε η επαγγελματική και ιδεολογική του δράση τόσο στον χώρο της μηχανικής και υδραυλικής, με τις οποίες ασχοληθηκε μέχρι το τέλος και ως καθηγητής Πανεπιστήμιου, όσο και στους χώρους των αγώνων για τη Δημοκρατία πριν τη χούντα, στη διάρκεια της χούντας και μετά, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο Παρίσι, στη Γερμάνια, το Ιράκ, τη Συρία, την Παλαιστίνη, τη Μαυριτανία, τον Ισημερινό, όπου εργάστηκε ως επικεφαλής των μεγάλων ελληνικών τεχνικών εταιριών αλλά και προγραμμάτων ανάπτυξης της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ο Πισσίας γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου πριν από 77 χρόνια και εκεί έζησε τα πρώτα χρόνια και τον βομβαρδισμό της πόλης από τους Άγγλους την εποχή του Νάσερ. Εκεί ανέπτυξε και την πρώτη φλόγα για την ελευθερία και τη δικαιοσύνη.
Ήρθε στην Ελλάδα μαζί με τους Έλληνες που εγκατέλειψαν υποχρεωτικά την Αίγυπτο στις αρχές του 1960 και μαθήτευσε στο Α΄ Γυμνάσιο της Πλάκας. Εκεί γνωρίστηκε με το νεολαιίστικο κίνημα το οποίο ακλούθησε και στα φοιτητικά του χρόνια.
Σπούδασε τοπογράφος μηχανικός στο Πολυτεχνείο και εξειδικεύτηκε στην υδραυλική, ειδικότητες που δίδαξε αργότερα ως καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Πειραιά ως το τέλος.
Υπήρξε βασικό στέλεχος της «Αναγέννησης», της ΟΜΛΕ της οποίας υπήρξε και γραμματέας και του ΚΚΕ (μ-λ).
Στην περίοδο της χούντας διέφυγε στο Παρίσι όπου σπούδασε στο πανεπιστήμιο Οικονομία σε θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο καθώς και Θεωρίες των Συγκρούσεων.
Θέλοντας να δουλέψει για το εργατικό κίνημα πήγε στη Γερμάνια όπου εργάστηκε σε εργοστάσια και εκεί ήρθε σε επαφή με τους Παλαιστινίους, τους οποίους έκτοτε δεν εγκατέλειψε ποτέ, μαχόμενος από παντού για τα δικαιώματά τους.
Μετά τη χούντα επέστρεψε στην Ελλάδα και προσλήφθηκε στο γραφείο Δοξιάδη και άλλες μεγάλες τεχνικές εταιρίες, μελετώντας, ελέγχοντας και επιβλέποντας επί τόπου μεγάλα έργα τους στα εργοτάξια της Συρίας, του Ιράκ, της Αιγύπτου, της Λιβύης και του Ισραήλ, όπου με άλλα ελληνικά γραφεία κατασκεύασαν το Κοινοβούλιο των Παλαιστινίων στη Γάζα, το οποίο ανατίναξαν οι Ισραηλινοί στις αρχές του 2024.
Θέλοντας να προσφέρει βοήθεια μέσα από τη δουλειά του στον Τρίτο Κόσμο επιλέχτηκε από τις υπηρεσίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης να οργανώσει και επιβλέψει μεγάλα υδραυλικά και υδροηλεκτρικά έργα στη Μαυριτανία, τον Νίγηρα και τον Ισημερινό.
Το 2007 σε συνεργασία με την παγκόσμια ειρηνιστική αντιπολεμική κίνηση «Ένα καράβι για τη Γάζα» οργανώνει το ελληνικό Καράβι και εκτελεί με επιτυχία το πρώτο και τελευταίο σπάσιμο του αποκλεισμού, που είχαν επιβάλει οι Ισραηλινοί στη Γάζα από τη θάλασσα.
Ακολούθησαν κάθε χρόνο νηοπομπές για το σπάσιμο του εμπάργκο, με ανθρωπιστικό υλικό και με κύριους αντίπαλους τις ελληνικές κυβερνήσεις από το 2009 και μετά, ταυτόχρονα με τα σαμποτάζ που πραγματοποιούσαν οι ισραηλινές υπηρεσίες εδώ στην Ελλάδα.
Στις αποστολές αυτές έπαιρναν μέρος και Ισραηλινοί πολίτες, επιζώντες των γερμανικών στρατοπέδων, οι οποίοι αντιμάχονταν τη βαναυσότητα των κυβερνήσεων τους απέναντι στους Παλαιστινίους.
Οι επιχειρήσεις αυτές έγιναν γνωστές διεθνώς εξ αιτίας της αιματηρής κατάληξης του πλοίου Μαβί Μαρμαρά, όταν οι Ισραηλινοί έκαναν ρεσάλτο από θαλάσσης και αέρος και σκότωσαν ειρηνιστές που επέβαιναν, ενώ ένοπλη πειρατεία έκαναν και στα δυο ελληνικά καράβια, χωρίς νεκρούς, απαγάγοντάς τα στο Ισραήλ και βασανίζοντας τα πληρώματα.
Δυο φόρες πιάστηκε μεσοπέλαγα από τους Ισραηλινούς, ανακρίθηκε και ξυλοκοπήθηκε βάναυσα στα λιμάνια του Ισραήλ και σώθηκε μόνον χάρη στις παρεμβάσεις της γαλλικής κυβέρνησης η οποία τον τιμούσε για την προσφορά του στην Παιδεία στη Γαλλία.
Ο Βαγγέλης Πισσίας τιμήθηκε επανειλημμένως από τον αραβικό κόσμο για την προσφορά του στην αραβική υπόθεση γενικότερα και έχαιρε μεγάλης εμπιστοσύνης απ’ αυτόν.
Έζησε και έδρασε πιστός στις ιδέες του ουμανισμού και της αξιοπρέπειας των ανθρώπων και των λαών όπου Γης. Υπήρξε πάντα Αλεξανδρινός και το παινευόταν, και ταυτόχρονα Έλληνας πατριώτης, άλλα και άνθρωπος του Κόσμου.
Δεν ξεχώριζε τους ανθρώπους από την ιδεολογία τους γι’ αυτό και ήταν αποδεκτός από ένα τεράστιο ιδεολογικό και συγκρουόμενο φάσμα ανθρώπων. Έλεγε: «Υπάρχουν καλοί και κακοί άνθρωποι».
