Για να μην μασάμε τα λόγια μας πρέπει να παραδεχτούμε ότι το καλύτερο στήριγμα στην κυβέρνηση το παρέχουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Η έκδηλη ανικανότητά τους. Και η επί της ουσίας ταύτισή τους στα ουσιώδη πολιτικά, οικονομικά και εθνικά θέματα. Προστίθεται και η εσωκομματική «αντιπολίτευση» που, όμως, αποδεικνύεται τουλάχιστον το ίδιο αναποτελεσματική.
Η κυβέρνηση δεν κάνει τίποτα διαφορετικό από όσα έκαναν αν όχι όλοι τουλάχιστον οι περισσότεροι από τους προηγούμενους. Για παράδειγμα ο κ. Μητσοτάκης ακολουθεί πιστά τον δρόμο που άνοιξε ο Σημίτης στα οικονομικά αλλά και στα ελληνοτουρκικά. Κανείς δεν αμφισβητεί ιδεολογικά ούτε πρακτικά αυτόν τον δρόμο. Αντιθέτως ο κ. Μητσοτάκης δείχνει να θέλει να τον φτάσει στο λογικό του τέρμα: στην παράδοση της χώρας στην Τουρκία. Το κάνει προσεκτικά, βήμα-βήμα, αλλά αποφασιστικά. Τελικά όταν είναι να παραδοθείς δεν υπάρχει τρόπος να κρυφτείς όσο κι αν το προσπαθήσεις. Αλλά ακριβώς αυτή την πολιτική στηρίζουν, στην ουσία, όλα τα κόμματα, χωρίς εξαίρεση, πέρα από ιδεολογίες. Το διαφορετικό λεξιλόγιο και οι αποχρώσεις δεν αλλάζουν τίποτα. Κανείς δεν προτείνει πρακτικά μέτρα για να ξεφύγουμε από τις τσάμπα διακηρύξεις. Κανείς δεν έχει άλλη, μελετημένη, στρατηγική π.χ. για τους εξοπλισμούς ή για την πολιτική μας προς την αμερικανική ομογένεια ως εργαλείο επιρροής στις ΗΠΑ – ο κ. Κασσελάκης είναι τουλάχιστον άχρηστος αν δεν είναι επιζήμιος.
Για να μην μασάμε τα λόγια μας πρέπει να παραδεχτούμε ότι το καλύτερο στήριγμα στην κυβέρνηση το παρέχουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Η έκδηλη ανικανότητά τους
Τα ελληνοτουρκικά συνδέονται άρρηκτα με τον τρόπο που οι πολιτικές ηγεσίες βλέπουν την Ελλάδα εντός της Δύσης και ειδικά με τις ΗΠΑ. Είναι, μάλιστα, το μόνο σημείο και πάντως είναι το πιο βασικό, όπου η Ελλάδα θα είχε σοβαρούς λόγους να προβάλλει ξεχωριστή άποψη σε διεθνές επίπεδο, εντός του ΝΑΤΟ, στον ΟΗΕ, παντού. Ο κ. Καραμανλής το τόλμησε αλλά απειλήθηκε σε προσωπικό επίπεδο και αποσύρθηκε. Η στάση του σεβαστή. Αλλά έτσι από ηγέτης έγινε σύμβουλος. Ο υπόλοιπος πολιτικός κόσμος στην καλύτερη περίπτωση φλυαρεί άνευ ουσίας.
Στα άλλα εσωτερικά θέματα ο πόλεμος των κομμάτων είναι ανηλεής. Αλλά μόνο για το πάπλωμα. Στο μόνο που συμφωνούν είναι η καταδίκη της Χ.Α. και του Κασιδιάρη. Καλώς. Κάλλιστα. Αλλά υπάρχει η υποψία ότι το βαθύτερο κίνητρο είναι μόνο να αποκλειστεί ένας εκλογικά επικίνδυνος αντίπαλος. Και όχι η προάσπιση της Δημοκρατίας που ήδη υποφέρει και δεν έχει ανάγκη τον Κασιδιάρη για να πάει χειρότερα. Αλλιώς κάποιος θα προσπαθούσε να διορθώσει κάτι, όχι με τα λόγια αλλά με στοιχειώδεις πράξεις.
Ξέρουμε ότι ο Μπελούλης με τα λόγια χτίζει ανώγεια και κατώγεια και όχι μόνο στο υπουργείο Προστασίας (;) του Πολίτη όπου τα παράνομα κυκλώματα υπερτερούν, εμφανώς, των υπηρεσιών και επαφών του υπουργού. Αλλά και σε άλλα υπουργεία, π.χ. του Πολιτισμού, της αρχαιοκαπηλίας και της επιστροφής των αγαλμάτων. Αυτά τα τελευταία δίνουν κάθε φορά ζωηρό προεκλογικό αγώνα, μια ακόμα προσφορά του αρχαίου ελληνικού πνεύματος στη σύγχρονη Ελλάδα.
Και για να κλείσουμε, την εικόνα συμπληρώνουν οι απόστρατοι ηγέτες της Ν.Δ., ενώ στην απέναντι πλευρά διακρίνονται οι απελπισμένες προσπάθειες να διατηρηθεί εν ζωή, με τεχνητή αναπνοή, ο κ. Τσίπρας, «αναβαθμισμένος» ως ευρωπαίος αρμόδιος για τα Δ. Βαλκάνια μετά τις επιτυχείς εξετάσεις του και τη Συμφωνία των Πρεσπών. Αυτός υπόγραψε και ανταμείβεται. Αλλά άλλο η λίμνη των Πρεσπών που πας βαρκάδα και άλλο το Αιγαίο με τα μποφόρ που προδιαγράφουν πνιγμό χωρίς ναυαγοσώστες…
Υ.Γ.: Ο Βρετανός ΥΠΕΞ Κάμερον δήλωσε ότι ο μισός ρωσικός εξοπλισμός καταστράφηκε στην Ουκρανία. Γιατί τότε επιμένουν ΝΑΤΟ-ΗΠΑ-Ε.Ε. ότι επέρχεται ο Γ΄ Παγκόσμιος Πόλεμος; Δεν τα βγάζουν πέρα ούτε με τους «μισούς» Ρώσους;
