της Ελένης Καραβέλατζη
Για ακόμα μια φορά το Καστελλόριζο βρίσκεται στο επίκεντρο, και για όποιον ξέρει το νησί έστω και λίγο, μπορεί να καταλάβει πως γίνεται με τον πιο λάθος τρόπο.
Ξεκινώντας, να σας πω πως εγώ είμαι Καστελλοριζιά από μαμά και μπαμπά, μεγάλωσα στο νησί και πια το επισκέπτομαι για κάποιους μήνες ανά χρόνο, δουλεύοντας εξ’ αποστάσεως από το νησί. Την τελευταία εβδομάδα βρίσκομαι στο νησί και έζησα μαζί με τους υπόλοιπους τα όσα συνέβησαν.
Έχω γράψει σχετικά άρθρα (*) για το τι έγινε στις 21/07, τη μέρα των αερομαχιών, αλλά και την επομένη. Όπως και θα συνεχίσω να σας καταγράφω καθημερινά. Τώρα όμως θέλω να αναφερθώ σε κάτι άλλο. Σας γράφω, λοιπόν, ορμώμενη από τα όσα βλέπω να δημοσιεύονται, όσα ακούω (από μέσα κι από έξω) και προσπαθώντας να μην διαστρεβλωθεί κι άλλο η υπέροχη εικόνα που μπορεί να έχει κανείς για τον τόπο.
Τα όποια επεισόδια, οι αερομαχίες, και η τουρκική παρουσία, είναι κάτι σύνηθες. Όπως και οι επισκέψεις από και προς το γειτονικό μας Κας, ήταν μέρος της καθημερινότητας στην προ κορωνοϊού εποχή. Τα Μέσα, πότε ασχολούνται με αυτά και πότε όχι. Ανάλογα με το αν υπάρχουν άλλες ειδήσεις που να αξίζουν τη προσοχή ή όχι. Στο «χρηματιστήριο» των trends, λοιπόν, μπαίνει και το νησί μας κάθε φορά, χωρίς όμως κανείς εν τέλει να νοιάζεται για το ποια θα είναι η «τελική τιμή του». Γιατί μάλλον κανείς δεν σκέφτηκε πως οικονομικά το νησί μετά την πανδημία και τις δημοσιεύσεις, δεν μπορεί να επιβιώσει.
Όλα τα παραπάνω, λοιπόν, είναι πράγματα συνηθισμένα για εμάς που ζούμε εδώ όλο το χρόνο. Το να ξυπνάς από τον ήχο μαχητικού δεν είναι μοναδικό γεγονός, ούτε και τόσο σπάνιο, όσο για κάποιον που ζει στην ηπειρωτική Ελλάδα. Είναι λάθος να προσπαθούμε, λοιπόν, να το ερμηνεύσουμε με «όρους» Αθήνας ή Θεσσαλονίκης. Κι άδικο, αν θες.
Μπορεί να υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο background κι αυτή τη φορά, μπορεί να «μυρίζει μπαρούτι», όπως έγραψαν πολλά μέσα. Αλλά αν υπήρχε λόγος ανησυχίας, οι πατεράδες μας θα ήταν οι πρώτοι που θα μας έδιωχναν από το νησί. Και δεν θα περιμέναμε τα Μέσα για να μάθουμε τα γεγονότα. Το κράτος κάπως θα είχε φροντίσει να μας ειδοποιήσει. Αντ’ αυτού, και η κατάσταση εδώ δείχνει πλήρως ήρεμη (εφόσον διαλέξεις να χαμηλώσεις την tv), και πια δεν υπάρχει κάποιο δείγμα ανησυχίας για όσους βρίσκονται στο νησί.
Είμαστε ασφαλείς!
Και ενώ γράφω τα παραπάνω, νιώθω μια μικρή κάψα στο στέρνο, ένα παράπονο και μια δόση εκνευρισμού. Και συνειδητά διαλέγω να μην τα καταπνίξω αυτή τη φορά.
Το Καστελλόριζο είναι ένας παραδεισένιος τόπος. Και ουδεμία φορά τα ΜΜΕ δεν θέλησαν να περάσουν αυτή την εικόνα αξιοπρεπώς, χωρίς μια στάλα λύπησης. Καμία λύπηση κύριοι, για ένα μέρος (και για άλλα πολλά της Ελλάδος), που στέκεται τόσο περήφανα σε όψη και ανάστημα. Καμιά!
Και για να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας, αυτή ήταν μια προσέγγιση που και πολλοί νησιώτες προτιμούσαν για τον τόπο, και δυστυχώς ακόμα προτιμούν. Αλλά το Καστελλόριζο δεν μπορεί να βρίσκεται στην ίδια πρόταση με την «μιζέρια». Κι αυτό, μόνο όσοι ήρθαν εδώ μπορούν να το καταλάβουν στην ουσία του.
Σας παρακαλώ, με όλη μου την καρδιά, να δείτε λίγο πέραν από όσα λέγονται για αυτόν τον τόπο στα Μέσα «γρήγορης κατανάλωσης». Είμαστε καλά, ο τόπος ασφαλής. Από κορωνοϊό, αλλά και όποιαν άλλη «απειλή». Είμαστε ήρεμοι και όλα κυλούν κανονικά.
Αν θέλετε να μας στηρίξετε, να πάρετε τους αγαπημένους σας και να έρθετε εδώ! Έμπρακτη πρέπει να είναι η στήριξη στον τόπο, τα λόγια δεν άλλαξαν ποτέ τίποτε.
Εμείς, θα είμαστε εδώ!
Με εκτίμηση.
Καστελλόριζο, 24/07/2020.
* Άρθρα για το έγινε στις 21/07 και στις 22/7 μπορείτε να βρείτε στο ιστολόγιο: elenikaravelatzi.com
