Η λαϊκή οργή όχι μόνο δεν καταλάγιασε αλλά φουντώνει όλο και περισσότερο και, μάλιστα, συντελούνται διεργασίες που θα προκαλέσουν μεγάλες εκπλήξεις σε όσους δεν έχουν αντιληφθεί τι ακριβώς συμβαίνει τους τελευταίους μήνες στη χώρα μας. Δεν έπεσε από τον ουρανό η διάθεση χιλιάδων ανθρώπων να μπούνε στη Βουλή, πριν από ένα μήνα, και δεν είναι καλύτερα τα συναισθήματά τους σήμερα, που συνεχίζεται ο καταιγισμός μέτρων και γίνεται πιο αποκαλυπτικό τι υπέγραψε η κυβέρνηση και τι ψήφισαν οι 172 της Βουλής.
Το πιο εντυπωσιακό είναι πως έρχονται έρευνες να επιβεβαιώσουν το χάσμα που υπάρχει ανάμεσα στους πολίτες και στο πολιτικό σύστημα. Τα στοιχεία επιβεβαιώνουν πως, πλάι στην οικονομική κρίση, διογκώνεται μια κρίση εμπιστοσύνης προς τη διακυβέρνηση, μια πρωτόγνωρη για τα τελευταία 30 χρόνια κρίση εκπροσώπησης. Αυτό το χάσμα δυναμώνει όλα τα στοιχεία μιας πιο βαθιάς πολιτικής κρίσης από όσες γνωρίσαμε μέχρι σήμερα και θέτει τους όρους μιας μεγάλης αναδιάρθρωσης ολόκληρου του πολιτικού συστήματος. Επομένως, στην πολιτική ζωή –σε συνθήκες οικονομικής κρίσης και αντιλαϊκών μέτρων-, σχηματίζεται μια μαύρη τρύπα, που κινδυνεύει να σαρώσει ό,τι γνωρίζαμε ως σταθερό και ηγεμονικό τις τελευταίες δεκαετίες.
Σύμφωνα με μια έρευνα, που έκανε η Public Issue, έχουν σημασία να προσεχτούν ορισμένες μετρήσεις: Το 52% των πολιτών δεν εμπιστεύεται ποτέ (ή σχεδόν ποτέ) τις κυβερνήσεις στην Ελλάδα. Το 89% θεωρεί πως οι κυβερνήσεις εξυπηρετούν τα μεγάλα συμφέροντα. Το 77% πιστεύει ότι το δημόσιο χρήμα διασπαθίζεται. Το 78% θεωρεί πως στην «κυβέρνηση αρκετοί ή και όλοι είναι διεφθαρμένοι». Με το συνδυασμό αυτών των τεσσάρων ερωτήσεων προκύπτει ο «δείκτης εμπιστοσύνης στη διακυβέρνηση», που διεθνώς χρησιμοποιείται για την εκτίμηση των στάσεων των πολιτών απέναντι στις κυβερνήσεις. Με βάση αυτόν το δείκτη, προκύπτει ότι οι αρνητικές απαντήσεις των ερωτηθέντων φτάνει το 97%. Το συμπέρασμα που βγάζει ο Γιάννης Μαυρής, με βάση την έρευνα, είναι: «Πρόκειται πλέον για ένδειξη καθολικής απονομιμοποίησης της διακυβέρνησης!»
Την ίδια στιγμή, οι εξεταστικές της Βουλής –σύμφωνα με τις μετρήσεις πάντα- αφήνουν παγερά αδιάφορους τους πολίτες, και το καταρρακωμένο κύρος της δικαιοσύνης δεν μπορεί να ανακάμψει. Οι όροι μιας πιο συνολικής και βαθύτατης πολιτικής κρίσης ωριμάζουν ταχύτατα. Τα όσα βλέπουν τα μάτια και αυτά που ακούν τα αφτιά των πολιτών, μετά την υπογραφή του «μνημονίου σωτηρίας», σίγουρα επενεργούν πολλαπλασιαστικά στα φαινόμενα που περιγράφουμε.
Πολλοί ανησυχούν, γιατί θεωρούν πιθανό από τη μαύρη τρύπα της πολιτικής σκηνής να ξεπηδήσουν δεξιές-αντικοινοβουλευτικές συμπεριφορές και συντηρητισμός. Δεν μπορούμε να κάνουμε τους προφήτες αλλά ούτε τις κασσάνδρες. Τα κενά πάντα καλύπτονται από κάποιους. Αλλά γιατί να μη θέσουμε διαφορετικά τους όρους του ζητήματος: Το «υλικό» που συσσωρεύεται μπορεί να τροφοδοτήσει ένα ευρύτατο κοινωνικό ριζοσπαστισμό; Μπορεί η Αριστερά να θέσει ένα τέτοιο καθήκον και να πρωτοστατήσει για την απελευθέρωση μιας ριζοσπαστικής κοινωνικής δυναμικής με επίκεντρο την υπεράσπιση του εισοδήματος και των δικαιωμάτων, την ακύρωση του «μνημονίου», την αλλαγή όλου του πολιτικού σκηνικού. Η ιδέα του Μετώπου –που τόσο κτυπιέται από πολλές πλευρές- προσπαθεί να απαντήσει ακριβώς στα ζητήματα που θέτει η νέα καθεστωτική φάση, στην οποία έχουμε εισέλθει και στην οποία πλάι στα οικονομικά ζητήματα έχει και την πολιτική κρίση με κύριο χαρακτηριστικό (προς το παρόν) την καθολική απονομιμοποίηση της διακυβέρνησης. Όποιος κυβερνά με βάση το «μνημόνιο», δηλαδή «κυβερνά», θα είναι απονομιμοποιημένος στη λαϊκή συνείδηση. Η 5η Μάη έδειξε ότι η λαϊκή οργή μπορεί να πρωταγωνιστήσει και το πρόσημο να μην είναι «συντηρητικό, ακροδεξιό κ.λπ.». Ένας νέος λαϊκός ριζοσπαστισμός είναι αναγκαίος και μπορεί να γεννηθεί σαν αντίδραση προς την επιτήρηση, τους δανειστές, την Ε.Ε., το ΔΝΤ και το πολιτικό σύστημα που τα στηρίζει. Μόνο ένα μέτωπο, ευρύ και λαϊκό, μπορεί να ανοίξει τέτοιους δρόμους.
Σύμφωνα με μια έρευνα, που έκανε η Public Issue, έχουν σημασία να προσεχτούν ορισμένες μετρήσεις: Το 52% των πολιτών δεν εμπιστεύεται ποτέ (ή σχεδόν ποτέ) τις κυβερνήσεις στην Ελλάδα. Το 89% θεωρεί πως οι κυβερνήσεις εξυπηρετούν τα μεγάλα συμφέροντα. Το 77% πιστεύει ότι το δημόσιο χρήμα διασπαθίζεται. Το 78% θεωρεί πως στην «κυβέρνηση αρκετοί ή και όλοι είναι διεφθαρμένοι». Με το συνδυασμό αυτών των τεσσάρων ερωτήσεων προκύπτει ο «δείκτης εμπιστοσύνης στη διακυβέρνηση», που διεθνώς χρησιμοποιείται για την εκτίμηση των στάσεων των πολιτών απέναντι στις κυβερνήσεις. Με βάση αυτόν το δείκτη, προκύπτει ότι οι αρνητικές απαντήσεις των ερωτηθέντων φτάνει το 97%. Το συμπέρασμα που βγάζει ο Γιάννης Μαυρής, με βάση την έρευνα, είναι: «Πρόκειται πλέον για ένδειξη καθολικής απονομιμοποίησης της διακυβέρνησης!»
Την ίδια στιγμή, οι εξεταστικές της Βουλής –σύμφωνα με τις μετρήσεις πάντα- αφήνουν παγερά αδιάφορους τους πολίτες, και το καταρρακωμένο κύρος της δικαιοσύνης δεν μπορεί να ανακάμψει. Οι όροι μιας πιο συνολικής και βαθύτατης πολιτικής κρίσης ωριμάζουν ταχύτατα. Τα όσα βλέπουν τα μάτια και αυτά που ακούν τα αφτιά των πολιτών, μετά την υπογραφή του «μνημονίου σωτηρίας», σίγουρα επενεργούν πολλαπλασιαστικά στα φαινόμενα που περιγράφουμε.
Πολλοί ανησυχούν, γιατί θεωρούν πιθανό από τη μαύρη τρύπα της πολιτικής σκηνής να ξεπηδήσουν δεξιές-αντικοινοβουλευτικές συμπεριφορές και συντηρητισμός. Δεν μπορούμε να κάνουμε τους προφήτες αλλά ούτε τις κασσάνδρες. Τα κενά πάντα καλύπτονται από κάποιους. Αλλά γιατί να μη θέσουμε διαφορετικά τους όρους του ζητήματος: Το «υλικό» που συσσωρεύεται μπορεί να τροφοδοτήσει ένα ευρύτατο κοινωνικό ριζοσπαστισμό; Μπορεί η Αριστερά να θέσει ένα τέτοιο καθήκον και να πρωτοστατήσει για την απελευθέρωση μιας ριζοσπαστικής κοινωνικής δυναμικής με επίκεντρο την υπεράσπιση του εισοδήματος και των δικαιωμάτων, την ακύρωση του «μνημονίου», την αλλαγή όλου του πολιτικού σκηνικού. Η ιδέα του Μετώπου –που τόσο κτυπιέται από πολλές πλευρές- προσπαθεί να απαντήσει ακριβώς στα ζητήματα που θέτει η νέα καθεστωτική φάση, στην οποία έχουμε εισέλθει και στην οποία πλάι στα οικονομικά ζητήματα έχει και την πολιτική κρίση με κύριο χαρακτηριστικό (προς το παρόν) την καθολική απονομιμοποίηση της διακυβέρνησης. Όποιος κυβερνά με βάση το «μνημόνιο», δηλαδή «κυβερνά», θα είναι απονομιμοποιημένος στη λαϊκή συνείδηση. Η 5η Μάη έδειξε ότι η λαϊκή οργή μπορεί να πρωταγωνιστήσει και το πρόσημο να μην είναι «συντηρητικό, ακροδεξιό κ.λπ.». Ένας νέος λαϊκός ριζοσπαστισμός είναι αναγκαίος και μπορεί να γεννηθεί σαν αντίδραση προς την επιτήρηση, τους δανειστές, την Ε.Ε., το ΔΝΤ και το πολιτικό σύστημα που τα στηρίζει. Μόνο ένα μέτωπο, ευρύ και λαϊκό, μπορεί να ανοίξει τέτοιους δρόμους.
Σχόλια
