Ενώ ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομικών ταξιδεύουν για να σώσουν οικονομικά τη χώρα, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, σύμφωνα με τον καταμερισμό, έχει αναλάβει να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα. Καθημερινά προβαίνει σε προκλητικές και επιθετικές δηλώσεις ενάντια σε κόμματα και οργανώσεις της Αριστεράς, ενάντια σε απεργούς και διαδηλωτές, ακόμα και ενάντια στην ίδια τη βάση του ΠΑΣΟΚ σε διάφορες οργανώσεις. Πέρα από αυτά, που γίνονται σε ύφος και τόνο τραμπουκέ, ο κ. Πάγκαλος φαίνεται να είναι πίσω από την ενορχηστρωμένη προβοκάτσια στοχοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ και της ΚΟΕ για τα επεισόδια με τον Παναγόπουλο στις 5/3 στο Σύνταγμα, και να κινεί τα νήματα της συνδυασμένης επί 10 μέρες πολιτικής όλων των πασοκικών υπουργών -αυτών που εμφανίζονται στα ΜΜΕ, γιατί πολλοί το αποφεύγουν- να ρίχνουν λάδι στη φωτιά αυτής της προβοκάτσιας, κατηγορώντας το ΣΥΡΙΖΑ ως υποκινητή επεισοδίων.
Δύο είναι οι λόγοι αυτής της συμπεριφοράς: Ο πρώτος σχετίζεται με το φόβο, όχι μόνο της κυβέρνησης αλλά ολόκληρου του αστικού κόσμου, από μια πιθανή κοινωνική έκρηξη. Τώρα που είναι νωρίς, σκέφτονται, μια σκληρή επίθεση σε όποιους διαδηλώνουν μπορεί να συνετίσει όσους σκεφθούν ή θελήσουν να αντιδράσουν στα καταιγιστικά μέτρα. Ο δεύτερος σχετίζεται με το γεγονός πως η βάση του ΠΑΣΟΚ νιώθει παραπλανημένη, πληγωμένη και βλέπει να πλήττεται χειρότερα από ό,τι στην εποχή του Καραμανλή. Είναι μια βάση οργισμένη, που παίρνει μέρος στις απεργίες, που κάνει καταλήψεις χώρων και ψάχνει τρόπους να βάλει ένα φρένο στον κατήφορο. Είναι, επίσης, μια βάση που βλέπει ότι κανένας, ούτε ένας, από τους βουλευτές δεν διαφοροποιήθηκε για τα μάτια του κόσμου. Ακόμα κι όταν ορισμένοι έκαναν μερικά τσαλίμια, τα «γρυλίσματα» του Θ. Πάγκαλου τους ξαναευθυγράμμισαν πλήρως.
Συνεπώς ο κ. Πάγκαλος –κι ό,τι αντιπροσωπεύει- έχει ένα μεγάλο πρόβλημα: Αν ονειρεύεται να παίξει το ρόλο του μακαρίτη Μένιου Κουτσόγιωργα, που κι αυτός είχε έναν ρόλο «αντ’ αυτού», τα μαντάτα δεν είναι καλά: Τότε ο Μένιος είχε αρκετά δεμένη την κοινωνική συμμαχία των δυνάμεων που στήριζαν το νεοφερμένο στην εξουσία ΠΑΣΟΚ (1981-1985) και πίσω υπήρχαν 40 χρόνια κράτους της δεξιάς. Τώρα, η κοινωνική συμμαχία έχει διαρραγεί, η εφαρμοζόμενη πολιτική τινάζει στον αέρα και τα τελευταία της υπολείμματα και οι προηγούμενες τρεις δεκαετίες, είναι δεκαετίες συναινετικού δικομματισμού υπό ευρωπαϊκή διεύθυνση.
Από πολιτική άποψη, αυτή η αναταραχή και διάσταση μέσα στους κόλπους του ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να είναι ένα βασικό σημείο εκκίνησης μιας αλλαγής του κοινωνικού και πολιτικού σκηνικού. Παρ’ όλο που δεν είναι ορατές οι δυνάμεις που θα μπορούσαν να εκφράσουν ή να προωθήσουν αυτή την εξέλιξη, παραμένει γεγονός πως τα «γαβγίσματα» του Θ. Πάγκαλου δεν πρόκειται να έχουν αποτελεσματικότητα. Απλά, δείχνουν ανάγλυφα τον κυνισμό, την ποταπότητα και την υποβάθμιση της πολιτικής των κλητήρων… Ένας κλητήρας που «γαβγίζει» δεν σώζει το «μαγαζί»…
