Ο καμβάς των εξελίξεων καθορίζεται από δύο κεντρικές διεργασίες, διαφορετικής τάξης μεταξύ τους, αλλά σημαντικές και οι δύο για την πρόκληση αλυσιδωτών γεγονότων.
Η πρώτη αφορά την πύκνωση των γεωπολιτικών εντάσεων στην ευρύτερη περιοχή. Είναι φανερό ότι περνάμε σε φάση ανακατατάξεων, διευθετήσεων και ρευστότητας. Σε φάση που χαρακτηρίζεται από το προχώρημα σχεδιασμών, τις αλλαγές συμμαχιών, αλλά και από σημεία καμπής στις πολεμικές συγκρούσεις.
Οι διαδοχικές επισκέψεις Λαβρόφ και Ομπάμα στη χώρα μας, σχετίζονται όχι μόνο με το οικονομικό πρόβλημα, αλλά κυρίως με τις γεωπολιτικές στρατηγικές των μεγάλων δυνάμεων. Ειδικά δε, με τις διευθετήσεις που επιχειρούνται σε Αιγαίο, Κυπριακό και ελληνοτουρκικές σχέσεις. Αυτά σε μια στιγμή που τα δεδομένα στο θέατρο των πολεμικών επιχειρήσεων σε Συρία και Ιράκ, αλλάζουν καθημερινά, και η Τουρκία -πολεμώντας και απειλώντας σε πολλά μέτωπα- τείνει να καταστεί σημαντική περιφερειακή δύναμη με μεγαλοκρατικές βλέψεις.
Παρ’ όλο που το πολιτικό προσωπικό της Ελλάδας περί άλλων τυρβάζει (άδειες, ΕΣΡ, ανασχηματισμός), το πλέον απίθανο να συμβεί είναι να μην έχουν καμία επίδραση στη χώρα μας όλα όσα γίνονται στην περιοχή. Επομένως, ο ιδιότυπος στρουθοκαμηλισμός και ο εφησυχασμός δεν αποτελεί σοβαρή στάση.
Η δεύτερη κεντρική διεργασία, αφορά την αυξανόμενη και ογκούμενη φθορά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ που παίρνει διαστάσεις συντριβής τύπου ΠΑΣΟΚ. Παράλληλα, απ’ ό,τι δείχνουν οι μετρήσεις, δημιουργείται ένα ρεύμα υπέρ της Ν.Δ. που φαίνεται να κεφαλαιοποιεί την φθορά, με ποσοστά σχεδόν προμνημονιακά. Οι μετρήσεις της Public Issue δεν είναι οι μόνες που δείχνουν αυτήν την τάση και στοιχειοθετούν την έντονη φθορά του ΣΥΡΙΖΑ. Η διακυβέρνηση της χώρας από ένα καταρρέον κόμμα, από έναν εντελώς «γυμνό βασιλιά», δεν είναι δυνατή και αυτό το ξέρουν όλοι οι συμβαλλόμενοι.
Όμως, το να εγκλωβίζεται η δυσαρέσκεια σε έναν διπολισμό και μάλιστα να ενισχύεται ο δεξιός πόλος χωρίς να κάνει και ιδιαίτερη προσπάθεια, πέρα από άλλη μια «προσφορά» του ΣΥΡΙΖΑ, είναι και ένας δείκτης διεργασιών και εξελίξεων σε πλατιά στρώματα. Καταγράφεται, δηλαδή, μια αλλαγή του ιδεολογικού τοπίου και της φόρτισης που είχαν η οργή και η αγανάκτηση πριν λίγο καιρό.
Αμφότερες οι διεργασίες που προαναφέραμε, προϊδεάζουν για πολιτικές εξελίξεις που δεν αποκλείεται να πάρουν διαστάσεις πανεθνικής κρίσης.
Το μεγάλο ζητούμενο είναι να υπάρξει κοινωνική και πολιτική αντιπολίτευση διαστάσεων τέτοιων που να είναι ενεργητικός παράγοντας. Να μη δοθεί καμιά ανάθεση σε κανέναν κόμμα του πολιτικού συστήματος ή και σε ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, ακόμα και σε οικουμενικές εκδοχές. Να προβάλλεται αυτή η πραγματική αντιπολίτευση ως ακηδεμόνευτη υπαρκτή μαζική παρουσία, με πολιτική και στοχεύσεις που να ανοίγουν δρόμους προς μια διέξοδο.
Το ξέρουμε πως δεν είναι εύκολο, αλλά οι δοκιμασμένες μέχρι σήμερα συνταγές και αυτά που σχεδιάζονται για μας χωρίς εμάς, θα είναι πολύ χειρότερα. Μη νομίζει κανείς πως η οικονομική και εθνική καταστροφή απέχουν πολύ.
