(με φόντο το τσουνάμι να έρχεται)
Ο τίτλος είναι του τραγουδιού που αποτέλεσε την ελληνική συμμετοχή στη Eurovision του 1974 (έτος της μεταπολίτευσης) σε μουσική Γιώργου Κατσαρού, στίχους Πυθαγόρα και με ερμηνεύτρια τη Μαρινέλλα.
Το θυμηθήκαμε αυτές τις μέρες που μας κάνουν πλάκα οι πολιτικοί αρχηγοί με τις μίνι γιορτές τους για τη «δημοκρατία» που τόσο τιμούν και υπηρετούν. Το θυμηθήκαμε, κυρίως, όταν ακούσαμε τα παρακάτω λόγια του πρωθυπουργού Α. Τσίπρα σε συνέντευξή του στον Σκάι:
«Αριστερή πολιτική σήμερα είναι δουλειές, επενδύσεις, αύξηση ΑΕΠ και δίκαιη μοιρασιά του. Αυτό είναι αριστερή πολιτική. Εγώ δεν καταλαβαίνω κάτι διαφορετικό. Αν κάποιος έχει να μου φέρει πιο αριστερή πρόταση από αυτήν, να μου τη φέρει».
«Δουλειές, επενδύσεις, αύξηση ΑΕΠ, δίκαιη μοιρασιά του», όπως «λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ’ αγόρι μου». Μπράβο αριστερή πολιτική…
Η χώρα περικυκλωμένη οικονομικά με τα μνημονιακά δεσμά. Η δημόσια και ιδιωτική περιουσίας στρωμένη για εκποίηση στα μεγάλα funds, επιχείρηση που θα ονομαστεί «αξιοποίηση». Η ΤΡΑΙΝΟΣΕ, για παράδειγμα, με 45 εκατομμύρια στους Ιταλούς.
Δουλειές; Δεν ακούσατε τα κανόνια των επιχειρήσεων που κλείνουν προσθέτοντας στους 1.600.000 ανέργους; Ή τις υποσχέσεις για 5μηνα και 8μηνα των 490 ευρώ; Πακτωλός δουλειών…
Θα έχουμε αύξηση του ΑΕΠ, ενώ παίρνουμε υφεσιακά μέτρα και καταστρέφεται η παραγωγική υποδομή της χώρας. Και «δίκαιη μοιρασιά του». Εδώ πια δίνουμε τα ρέστα μας. Πάρτε τα, να τα μοιράσετε δίκαια!
Όλο το καλοκαίρι οι Έλληνες μετράνε. Μετράνε πόσα χρωστάνε, πόσα πρέπει να δώσουν, πόσα πρέπει να βρούνε, πόσα λείπουν, πόσα θα πληρώσουν παραπάνω, πώς θα επιβιώσουν.
Η χώρα περικυκλωμένη από κινδύνους, τόσο κοντά στη ζώνη του πολέμου, τόσο κοντά στην κατάσταση μιας χώρας βουλιαγμένης από τις γεωπολιτικές φουρτούνες. Μια χώρα με υποχρεώσεις στο ΝΑΤΟ σε γειτονιά πολέμων, πραξικοπημάτων και προσφυγικών κυμάτων.
Κι ας βαυκαλίζεται το αγόρι μας πως η χώρα παραμένει «όαση σταθερότητας σε μια ευρύτερα αποσταθεροποιημένη περιοχή».
Κι ενώ αυτά συμβαίνουν, μια ολόκληρη κουστωδία αρμενίζει στην Πάρο για να εγκαινιάσει ένα αεροδρόμιο, όταν όλα έχουν πουληθεί στη γερμανική Fraport και ενώ Πιτσιόρλας, Σκουρλέτης (ίσως και ο Σπίρτζης) γρονθοκοπούνται ποιος θα είναι το αφεντικό στο νέο υπερταμείο…
Δυστυχώς δεν έρχονται καλύτερες μέρες. Για να έρθουν πρέπει να γίνουν πολλά σε άλλη κατεύθυνση, γιατί κανείς δεν θα νοιαστεί και δεν θα στέρξει να μας κρατήσει όρθιους, αν δεν αποφασίσουμε οι ίδιοι να σταθούμε στα πόδια μας και να βαδίσουμε. Καμία αναμονή και καμία ανάθεση σε κανέναν σωτήρα. Αυτό είναι ένα ακριβό μάθημα που πρέπει να γίνει συνείδηση και πεποίθηση.
