Το editorial του Δρόμου που κυκλοφορεί το Σάββατο
Η χώρα εξακολουθεί να κινείται στον αστερισμό ενός διπλού μετώπου. Από τη μια, η διαπραγμάτευση με τους «δανειστές», από την άλλη, τα εσωτερικά ζητήματα που προσπαθεί να αντιμετωπίσει η νέα κυβέρνηση.
Ακόμα και ο πιο καλοπροαίρετος παρατηρητής, θα διαπίστωνε ότι η κυβέρνηση αντιμετωπίζει δυσκολίες και στα δύο επίπεδα. Θα συμπέραινε, όμως, και κάτι ακόμα. Ότι η κεκτημένη ταχύτητα της προηγούμενης κατάστασης εξακολουθεί να καθορίζει σε μεγάλο βαθμό όσα συμβαίνουν σήμερα.
Οι δόσεις του χρέους πληρώνονται στις ασφυκτικά καθορισμένες ημερομηνίες, την ίδια στιγμή που έχει εδώ και καιρό διακοπεί κάθε χρηματοδοτική ροή από το εξωτερικό. Έτσι, ξύνεται ο πάτος των όποιων αποθεμάτων υπάρχουν για να εξυπηρετηθεί ένα χρέος που σχεδόν οι πάντες ομολογούν ότι δεν είναι βιώσιμο. Αλλά και δυσχεραίνουν οι όροι κάθε μελλοντικής διαπραγμάτευσης.
Σε όσα έχουν υπογραφεί αλλά και σε δηλώσεις πρωτοκλασάτων κυβερνητικών παραγόντων γίνεται αποδεκτό ότι η χώρα θα εξακολουθήσει να πληρώνει κανονικά τις υποχρεώσεις της. Σεβόμενη όσα οι προηγούμενες κυβερνήσεις έχουν υπογράψει και όσα επιβάλλει η διεθνής «νομιμότητα».
Στο εσωτερικό, μια σειρά αλλαγές που ήταν «στο πρόγραμμα» φρενάρουν μπροστά στον κίνδυνο να διαταραχθεί η -εσωτερική αυτή τη φορά- «νομιμότητα» που επιβάλλει η λογική της συνέχειας του κράτους.
Συμβάσεις που είχαν υπογραφεί τηρούνται στο ακέραιο ή προβλέπονται μακρόσυρτες διαδικασίες αβέβαιης αναθεώρησης. Πρόσωπα που ανοιχτά αντιτίθενται σε κάθε βήμα διαφορετικής πορείας, παραμένουν στις θέσεις τους. Το τραπεζικό σύστημα συνεχίζει να λειτουργεί χωρίς σημαντικές ή ακόμα και πιο ήπιες παρεμβάσεις.
Αλλά και σε μια σειρά ακόμα μέτωπα βρίσκονται λύσεις στις ράγες μιας «κανονικότητας» που τείνει πλέον να εμπεδωθεί. Ταυτόχρονα, σε ορισμένους τομείς γίνονται παρεμβάσεις που όμως είναι επισφαλείς όσο δεν επιλύονται τα ζητήματα του συνολικού προσανατολισμού και εξακολουθεί η παγίδευση από τους «δανειστές».
Είναι γνωστό ότι στη χώρα δεν συνέβη κάποια «επαναστατική ρήξη», αλλά μια αλλαγή κυβέρνησης μέσα από την εκλογική διαδικασία. Έτσι, θα παρατηρούσε κανείς ότι δεν έχουμε κάποιο νέο «Δίκαιο» άρα η προηγούμενη «νομιμότητα» υποχρεωτικά πρέπει να τηρηθεί στις εσωτερικές και τις διεθνείς σχέσεις της χώρας.
Η παρατήρηση μοιάζει σωστή. Ωστόσο, η κοινωνία, μετά από πέντε χρόνια μνημονίων, είναι αδύνατο να βγει από το καταστροφικό σπιράλ χωρίς ριζοσπαστικές τομές, χωρίς μια μεγάλη πολιτική αλλαγή. Διαφορετικά, αν τηρηθούν απαρέγκλιτα τα όρια μιας διαχειριστικής λογικής, το μέλλον προδιαγράφεται ακόμα πιο δυσοίωνο.
Ακριβώς η «παραβίαση» αυτών των ορίων είναι που φοβίζει τα συστημικά κέντρα. Γιατί, για παράδειγμα, ξορκίζουν σε όλους τους τόνους κάθε ιδέα για οποιοδήποτε δημοψήφισμα; Γιατί κάτι τέτοιο θα σήμαινε υπέρβαση ισορροπιών και έκφραση μιας νέας λαϊκής θέλησης που θα επέβαλε καινούριους όρους.
Η διέξοδος, όμως, βρίσκεται στην ξεκάθαρη έκφραση του λαού που να συγκροτεί τη θέληση για μια νέα πορεία, χωρίς να σέβεται άνευ όρων τα μέχρι τώρα συμφωνημένα και όσα έχουν δρομολογηθεί. Βρισκόμαστε, με λίγα λόγια, σε σταυροδρόμι. Είτε τα όρια που θέτει η «διαχείριση» θα ακυρώσουν κάθε εναλλακτική δυνατότητα είτε θα ανοιχτούν δρόμοι μιας νέας, λαϊκής μεταπολίτευσης.
