του Γιώργου Αναστασίου
Τα Δυτικά ΜΜΕ πρόσφατα θυμήθηκαν την αφόρητη κατάσταση που επικρατεί διαχρονικά στην Αϊτή, ενώ αυτήν την εβδομάδα και το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ εξέφρασε την ανησυχία του: αυτά εντάσσονται στην προετοιμασία των Δυτικών δυνάμεων για τη νιοστή «ειρηνευτική αποστολή» τους στο μαρτυρικό νησί της Καραϊβικής. Τουτέστιν για μία ακόμη δύναμη στρατιωτικής κατοχής, αποτελούμενη από… υπενοικιαζόμενους στρατιωτικούς και αστυνομικούς τρίτων χωρών, ώστε να αποκαταστήσουν, λένε, την τάξη και τη δημοκρατία. Αυτό που δεν λένε όμως ούτε τα Δυτικά ΜΜΕ, ούτε η λεγόμενη διεθνής κοινότητα, ούτε βέβαια η Ουάσιγκτον και το Παρίσι, είναι ποιος έφερε τη δύσμοιρη Αϊτή στη σημερινή κατάσταση. Ποιος δηλαδή και γιατί έστησε τις συμμορίες που σήμερα λύνουν και δένουν, και ποιος ανατινάζει μεθοδικά κάθε προσπάθεια να κυβερνηθεί δημοκρατικά αυτή η χώρα. Επειδή λοιπόν τίποτα δεν πέφτει ξαφνικά από τον ουρανό (ούτε καν η καταστροφή της Αϊτής…), κι επειδή δίχως γνώση των αιτίων μιας κατάστασης δεν μπορεί ούτε καν να ανιχνευθεί μια λύση προς όφελος του αϊτινού λαού, επιβάλλεται μια αναδρομή:
«Στα τέλη του 18ου αιώνα οι μαύροι σκλάβοι των Γάλλων γαιοκτημόνων ενώνονται με τους μιγάδες και εξεγείρονται. Το 1803 συντρίβουν τα στρατεύματα του Ναπολέοντα και το 1804 ανακηρύσσουν την ανεξαρτησία τους. Είναι το πρώτο ανεξάρτητο κράτος στη Λατινική Αμερική και Καραϊβική, το πρώτο στον κόσμο που απαγορεύει τη δουλεία, και το μοναδικό που αναγνωρίζει την Ελληνική Επανάσταση από το 1821. Επί δεκαετίες αντιστέκεται νικηφόρα στις επεμβάσεις των Γάλλων, Αμερικανών, Βρετανών, Ισπανών και Γερμανών αποικιοκρατών. Όλα αυτά κάπως έπρεπε να πληρωθούν: Το 1914 Αμερικανοί, Βρετανοί και Γερμανοί(!) εισβάλλουν στην Αϊτή, εγκαινιάζοντας μια αιωνόβια τραγική ιστορία με ελάχιστα φωτεινά διαλείμματα.
Το 1915-1941 το νησί βρίσκεται υπό αμερικανική κατοχή. Το 1957 οι ΗΠΑ και λοιποί Δυτικοί στηρίζουν το πραξικόπημα του Ντιβαλιέ και τη φρικιαστική 30χρονη δικτατορία. Το 1990, στις πρώτες ελεύθερες εκλογές, οι Αϊτινοί εκλέγουν πρόεδρο τον προοδευτικό κληρικό Αριστίντ. Η χαρά κρατά λίγο: ανατρέπεται από ακροδεξιό πραξικόπημα. Επιστρέφει το 1994 κατόπιν συμβιβασμού με τις ΗΠΑ. Αλλά η Δύση θεωρεί ότι “δεν έβαλε μυαλό”: σύντομα υποχρεώνεται σε παραίτηση. Το 2000 κερδίζει εκ νέου τις εκλογές. Το 2004 ζητά από τη Γαλλία να πληρώσει το χρέος της. Ουάσιγκτον και Παρίσι συντονίζονται: Αμερικανοί πεζοναύτες τον απαγάγουν και τον μεταφέρουν στην… Κεντρική Αφρική. Το διάλειμμα έχει τελειώσει. Οι αλλεπάλληλοι ξεσηκωμοί πνίγονται στον αίμα, οι εκλογές είναι παρωδία (ή απλώς “αναβάλλονται”), οι φατρίες της ντόπιας ελίτ αλληλομαχαιρώνονται και μαφιόζικες-παρακρατικές συμμορίες τρομοκρατούν τον πληθυσμό»[1].
ΑΥΤΑ ΓΡΑΦΟΝΤΑΝ στον Δρόμο λιγότερο από 3 χρόνια πριν, με αφορμή την επιεικώς περίεργη δολοφονία του τότε προέδρου (δοτού κι αυτού) από «αγνώστους», και την αντικατάστασή του από το, ιδίου φυράματος, δεξί του χέρι. Ακολούθησε, το φθινόπωρο του 2022, μία ακόμη εξέγερση των Αϊτινών, που κι αυτή πνίγηκε στο αίμα[2]. Στη σχετική αρθρογραφία του Δρόμου αναφέρεται και το όνομα του Τζίμι Σεριζιέ, που μόλις τον ανακάλυψαν και τα δικά μας ΜΜΕ ως επικεφαλής των συμμοριών – οι οποίες ελέγχουν πλέον μέχρι και το αεροδρόμιο της πρωτεύουσας Πορτ-ο-Πρενς. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο μη εκλεγμένος πρόεδρος-πρωθυπουργός Αριέλ Ανρί, που επέστρεφε αεροπορικώς από την Κένυα (όπου είχε πάει με χρήματα των ΗΠΑ για να νοικιάσει 1.000 αστυνομικούς!) δεν μπόρεσε να προσγειωθεί και κατέφυγε στο Πουέρτο Ρίκο. Κατόπιν αυτών, η «διεθνής κοινότητα» ετοιμάζεται να εισβάλει ξανά στην από κάθε άποψη διαλυμένη Αϊτή.
Η επιχείρηση παρουσιάζεται βέβαια ως «ανθρωπιστική» και γεμάτη έγνοια για τη «δημοκρατία». Μάλιστα τώρα ο Τζο Μπάιντεν «ενθαρρύνει» τον δικτάτορα Ανρί να παραιτηθεί. Και μπορεί κανείς να μην δίνει λεφτά για την αντιμετώπιση της πείνας (ο ΟΗΕ ζητούσε 674 εκατομμύρια δολάρια για επισιτιστική βοήθεια, και μέχρι τώρα έχει συγκεντρώσει… 16), οι Δυτικοί σκορπούν όμως εκατοντάδες εκατομμύρια για να διασφαλίσουν τη στρατιωτική κατοχή της χώρας. Ο ίδιος Μπάιντεν έλεγε, το μακρινό 1994, για την Αϊτή: «Εντάξει, μπορεί να ακούγεται απαίσιο, αλλά είτε βυθιστεί ήσυχα στην Καραϊβική είτε υψωθεί άλλα 300 πόδια, δεν σημαίνει τίποτα για εμάς». Πολύ πιο πρόσφατα, ο Ντόναλντ Τραμπ τη χαρακτήριζε «απόπατο». Τέτοιου φυράματος είναι οι Δυτικοί ηγέτες που, σύμφωνα με τα έγκυρα ΜΜΕ, θα την ξανασώσουν…
[1] Απόσπασμα από το άρθρο Ποιος κινεί τα νήματα; (φύλλο 552). Βλ. και Μαγειρέματα στην Αϊτή (φύλλο 553).
[2] Οι Αϊτινοί στους δρόμους (φύλλο 607) και Ετοιμάζονται πάλι να τη “σώσουν” (φύλλο 609).
