Η πραγματικότητα σε ανοιχτή σύγκρουση με την κυβερνητική αφήγηση – Ρεσιτάλ κοροϊδίας και αποπροσανατολισμού
Είναι γνωστό ότι η κυβέρνηση επενδύει σε ένα εμφανιζόμενο ως «αριστερό» ή «κοινωνικά ευαίσθητο» προφίλ, την ίδια στιγμή που η επιχείρηση για το ξεπούλημα της χώρας φουλάρει. Θα μπορούσε και να χαρακτηριστεί «θέατρο του παραλόγου», αλλά πρόκειται για πάγια τακτική του πολιτικού συστήματος.
Ειδικά οι σημερινοί κυβερνόντες, μη έχοντας να παρουσιάσουν κανένα εναλλακτικό σχέδιο, δεν έχουν και πολλά περιθώρια άσκησης πολιτικής. Το μόνο στο οποίο μπορούν να επενδύσουν είναι ο «καυγάς» με την Ν.Δ. και η αναζωπύρωση με κάθε τρόπο μιας αντιπαράθεσης «Αριστεράς-Δεξιάς».
Μια ματιά στην κυβερνητική ατζέντα των ημερών είναι αρκετή, ας δούμε μερικές μόνο ενδεικτικές εικόνες:
Με αφορμή το γνωστό πλέον συνέδριο της Εσθονίας, υπουργοί εμφανίζονται ως υπερασπιστές των αριστερών παραδόσεων και ξιφουλκούν με την αντικομουνιστική Δεξιά.
Ο πρωθυπουργός βγάζει μια ομιλία (περπατώντας και κουνώντας τα χέρια σε στυλ Στ. Θεοδωράκη) με φόντο νέους που αναζητούν την «βιώσιμη επιχειρηματική δράση» και διαφημίζει ένα άλλο μοντέλο οικονομίας.
Άλλη ομιλία την προηγούμενη βδομάδα, αυτή τη φορά για αλλαγές στον δημόσιο τομέα με εξαγγελίες εκσυγχρονισμού, ψηφιοποίησης και κατάργησης του πελατειακού κράτους.
Η κ. Αχτσιόγλου εξαγγέλλει κάποια μέτρα για τα εργασιακά, υποστηρίζοντας ότι έτσι θα συμμαζευτεί το χάος και η αυθαιρεσία.
Για την άλλη βδομάδα, ετοιμάζεται ακόμα μια φιέστα εγκαινίων στην Ιόνια Οδό και πάλι με πρωθυπουργική παρουσία, και βέβαια αναμένεται η παρουσία των πολιτικών στη ΔΕΘ, αυτής της έκθεσης-μνημείου κοροϊδίας και μαυρογιαλουρισμού. Από κοντά και η έλευση Μακρόν, κι αυτή φορτωμένη με χιλιάδες υποσχέσεις και ψευδαισθήσεις.
Πρόκειται για εικόνες που δείχνουν πώς φιλοτεχνείται μια «αφήγηση» παντελώς ξένη από την πραγματικότητα, αφού πλασάρονται στα πλαίσια ενός σκηνοθετημένου αποπροσανατολισμού με αμφίβολα βέβαια αποτελέσματα.
Φυσικά, κανένα διαφορετικό οικονομικό ή κοινωνικό μοντέλο δεν υπάρχει, πέρα από αυτό που βαθαίνει εδώ και μια οκταετία σχεδόν, βυθίζοντας στην απόγνωση τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία.
Οι διακηρύξεις για το Δημόσιο, είναι γνωστό ότι δεν αποτελούν παρά συνταγές του ΟΟΣΑ και απαιτήσεις των «δανειστών», ενώ ενδεικτικές είναι οι δηλώσεις Κικίλια ότι «ο κ. Τσίπρας προσπάθησε να αντιγράψει στις εξαγγελίες του τις μεταρρυθμίσεις που προώθησε ο Κυριάκος Μητσοτάκης ως υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης»…
Η κ. Αχτσιόγλου είναι η ίδια υπουργός που κατά γενική ομολογία αποδέχτηκε με ζηλευτή υποχωρητικότητα όλες τις απαιτήσεις της κας Βελκουλέσκου κατά την δεύτερη αξιολόγηση και αναμένει την τρίτη για να κριθούν τα νέα της νομοθετήματα και να αποδεχτεί καινούρια.
Ακόμα και τα εγκαίνια στην Ιονία Οδό πρέπει να είναι τα δεύτερα ή τρίτα που γίνονται, αφού κάθε φορά που παραδίδονται μερικά χιλιόμετρα στην κυκλοφορία, γράφονται νέες σελίδες παλαιοκομματισμού. Για να μη μιλήσουμε για τους όρους με τους οποίους γίνονται αυτά τα έργα και όσα εμπεριέχουν οι σκανδαλώδεις συμβάσεις που ευλόγησαν χθεσινοί και σημερινοί κυβερνώντες.
Στην κακόγουστη κωμωδία υπεράσπισης του… κομμουνισμού από αυτούς που συκοφαντούν οποιαδήποτε αριστερή ιδέα, καλύτερα να μην αναφερθούμε καν.
Την ίδια στιγμή, η πραγματικότητα δίνει κι άλλα δεδομένα: Ο Σεπτέμβρης ήρθε και το φορολογικό σαφάρι έχει εκατομμύρια θύματα (βλ. διπλανό άρθρο). Οι ρυθμοί ανάπτυξης που μόλις χθες είδαν το φως της δημοσιότητας διαψεύδουν τις κυβερνητικές φανφάρες (0,8% το δεύτερο τρίμηνο, όνειρο απατηλό το 1,8 του Μεσοπρόθεσμου για το 2017). Μια αποστροφή του Αλ. Τσίπρα στην επίσης χθεσινή του συνάντηση με τον πρόεδρο των εμπόρων δείχνει ποιος πραγματικά κυβερνά: «Υπάρχει μια χαραμάδα ελπίδας», είπε ο πρωθυπουργός(;) «να δεχτούν οι δανειστές τον ακατάσχετο επιχειρηματικό λογαριασμό»… Και βέβαια, 11 Σεπτέμβρη οι «θεσμοί» επιστρέφουν για να δουν τι γίνεται με τα 113 προαπαιτούμενα, από τα οποία τα 95 πρέπει να τελειώνουν μέχρι 31 Δεκέμβρη με την τρίτη αξιολόγηση να φέρνει πληθώρα απαιτήσεων για ενέργεια, εργασιακά, συνδικαλιστικά, Δημόσιο κ.λπ.
Η πραγματικότητα δεν αφήνει πολλά περιθώρια για ψευδαισθήσεις. Αυτό δεν ισχύει βέβαια για όσους τις έχουν (για οποιοδήποτε λόγο) ανάγκη.
