Η αιφνιδιαστική προκήρυξη προεδρικών εκλογών από τον Ερντογάν προκάλεσε, πέραν των αντιδράσεων του τμήματος εκείνου της αντιπολίτευσης που τελεί σε… ημιπαρανομία, και πλήθος επικριτικών ή ειρωνικών σχολίων από πλευράς των δυτικών ΜΜΕ. «Ο Ερντογάν θα κερδίσει διότι διαθέτει τρία μεγάλα ατού», γράφουν οι New York Times: «ένα μαχητικό εθνικισμό, μια ισχυρή οικονομική ανάπτυξη, και μια κατάσταση εκτάκτου ανάγκης η οποία του επιτρέπει να χρησιμοποιεί τις δυνάμεις ασφαλείας για να τσακίσει την αντιπολίτευση και να αποκτήσει πλήρη έλεγχο των τουρκικών ΜΜΕ». «Για έβδομη φορά, κι ενώ η χώρα μπήκε σε προεκλογική περίοδο, παρατάθηκε στην Τουρκία η κατάσταση εκτάκτου ανάγκης», ενημερώνει το Reuters.
Για μια φορά, δεν λένε ψέματα οι Δυτικοί! Αν και τα μέτρα και τα σταθμά τους είναι, ως συνήθως, διπλά. Εκτός κι αν ο αριθμός που καίγεσαι είναι το 7. Διότι κανείς «συστημικός» δεν κατέκρινε π.χ. τη Γαλλία που μέχρι στιγμής έχει παρατείνει 5 φορές την κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Εκεί, με πρόσχημα την καταπολέμηση της τρομοκρατίας απαγορεύεται κατά μέσο όρο μία διαδήλωση κάθε τρεις μέρες χάρη στις έκτακτες εξουσίες των εκτελεστικών αρχών. Επίσης, εκατοντάδες άνθρωποι έχουν τεθεί σε κατ’ οίκον περιορισμό χωρίς δικαστικές αποφάσεις, έχει παραταθεί η περίοδος προφυλάκισης, δίνουν και παίρνουν οι έρευνες σε σπίτια με απόφαση της αστυνομίας και χωρίς την παρουσία εισαγγελέα, και πάει λέγοντας. Αυτά δεν συμβαίνουν στη χώρα του «εξπρές του μεσονυκτίου», αλλά στην πατρίδα των δικαιωμάτων του ανθρώπου.
Ναι, αλλά τουλάχιστον στη Γαλλία δεν φυλακίζουν βουλευτές όπως στην Τουρκία, θα μπορούσε να πει κανείς. Πράγματι, ακόμη δεν χρειάστηκε. Κι ενώ το φιλοκουρδικό HDP, το τρίτο μεγαλύτερο κόμμα στην Τουρκία, έχει τους δύο συμπροέδρους του και 8 ακόμη βουλευτές φυλακισμένους ως «τρομοκράτες» κι άρα κάθε λόγο να διαμαρτύρεται, οι Δυτικοί θα έπρεπε να είναι λίγο πιο σεμνοί. Διότι δίπλα στη Γαλλία υπάρχει μια χώρα που λέγεται Ισπανία, η οποία «φιλοξενεί» στα σωφρονιστικά της ιδρύματα περίπου τόσους βουλευτές όσους και η Τουρκία – εκεί κι αν εφαρμόζεται νομοθεσία «εκτάκτου ανάγκης». Αλλά κανείς επίσημος ή έστω… ημιεπίσημος εκπρόσωπος των «αξιών» της Δύσης δεν έχει ανοίξει το στόμα του επ’ αυτού. Την ίδια ακριβώς κατανόηση έδειχνε η Δύση και προς την Τουρκία όσο ο Ερντογάν ήταν λιγότερο φιλόδοξος…
