Του Βασίλη Ξυδιά
Σκέψη πρώτη: Ο Θεός συγχωρεί, τα παλληκάρια όχι
Η υπόθεση με τον Γλέζο, την Κωνσταντοπούλου και τον Γερμανό πρέσβη στο Δίστομο μου έφερε στο νου μια παλιότερη ιστορία.
Τον Μάιο του 1989 ο Γ. Βότσης είχε δημοσιεύσει στην Ελευθεροτυπία ένα άρθρο ζητώντας την αποφυλάκιση όλων των ισοβιτών που είχαν συμπληρώσει πολλά χρόνια φυλακής, και μαζί και των γερασμένων πλέον χουντικών πραξικοπηματιών, διατηρώντας βέβαια την ισόβια στέρηση των πολιτικών τους δικαιωμάτων.
Την πρόταση είχαν τότε υποστηρίξει ο Ανδρέας Λεντάκης, ο Περικλής Κοροβέσης και πολλοί άλλοι αριστεροί, διωγμένοι, φυλακισμένοι και βασανισμένοι από τη χούντα. … Παράδοξο; …
Κάποια χρόνια αργότερα, Μάιο του 1996, το θέμα έφερε στη Βουλή ο Κων/νος Μητσοτάκης και η Πολιτική Άνοιξη του Αντώνη Σαμαρά. Όμως οι νέοι άνθρωποι που είχαν πλέον πάρει τη σκυτάλη στη δημόσια έκφραση της Αριστεράς είχαν άλλη γνώμη (βλ. Ιός Ελευθεροτυπίας, «Είμαι ένας φτωχός και μόνος πραξικοπηματίας», 17/11/1996, βλ. εδώ).
Αυτοί λοιπόν, οι νέοι αριστεροί, δεν γούσταραν τα ξεπερασμένα «ουμανιστικά» των παλιών. (Είναι άλλωστε μαθητές του Αλτουσέρ, για τον οποίο, ως γνωστόν, ο μαρξισμός δεν είναι ανθρωπισμός).
Έτσι οι νέοι αριστεροί δεν χαρίζονται στους εχθρούς της δημοκρατίας. Είναι αδιάλλακτοι υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Και –δεν το συζητάμε– αντιφασίστες μέχρι κόκαλο.
Βλέπουμε τώρα τα χαΐρια τους…
… Αλλά αυτό –θα μου πείτε– τι σχέση έχει;
Σκέψη δεύτερη: Τι δεν κατάλαβε ο Ροβεσπιέρος
Η αλήθεια είναι πως όταν είδα στο βίντεο την Κωνσταντοπούλου να στέκεται έτσι μπροστά στον Γερμανό ταυτίστηκα μαζί της. Θυμήθηκα το λαϊκό ξέσπασμα στις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου 2010. Μεγάλες στιγμές… Γαμώ το Σύριζα… Μπράβο στο κορίτσι, είπα.
Αλλά σηκώθηκε τότε ο κυρτωμένος γέροντας, και πήρε τον αμήχανο Γερμαναρά από το χέρι –σαν τον Οιδίποδα επί Κολωνώ, που οδηγούσε αυτός αντί να οδηγείται απ’ το παιδί– και τότε ένιωσα ότι υπάρχει κάτι πιο υψηλό απ’ την παληκαριά, πιο ουσιώδες από την οργή, πιο ισχυρό απ’ την αντίσταση.
Άσχετο; …
Άσχετο! … θα έλεγε ο Ιός, και πολλοί άλλοι – αριστεροί, και όχι μόνον.
Όμως εγώ προσπαθούσα τώρα να καταλάβω πού το πήγαινε ο Γλέζος, που με είχε πάρει κι εμένα απ’ το χέρι, οδηγώντας με πέρα από την αδικία, και πέρα από την αντίσταση στην αδικία(*).
Και σκέφτηκα τον Χρήστο Βακαλόπουλο· … και τον Γκράμσι, και τον Γκάντι· … και τον Πλάτωνα, που έλεγε πως πολιτική είναι αυτό που μας κάνει καλύτερους.
Και μου φάνηκε πως πλέον ξέρω πιο καλά γιατί να αγωνίζομαι…
(*) Υπόρρητη παραπομπή σε μια φράση του Χρ. Βακαλόπουλου («…η χούντα, η τηλεόραση, η αντίσταση στη χούντα, η αντίσταση στην τηλεόραση» κλπ), από το άρθρο του «Η 21η Απριλίου κι εμείς», Περιοδικό «Ιστός», τεύχος 5, 1992, βλ. εδώ.
