Από την πρώτη στιγμή κατανοήσαμε τον Δρόμο όχι σαν μια δημοσιογραφική προσπάθεια για ένα αριστερό έντυπο αλλά ως ένα πολύ ευρύτερο εγχείρημα. Έτσι το Resistance Festival, παρόλο που η διοργάνωσή του ξεκίνησε πριν γεννηθεί η εφημερίδα, από το 2010 κι έπειτα ήταν μια ιδιαίτερη στιγμή για τον Δρόμο. Στην πραγματικότητα φεστιβάλ και εφημερίδα κατανοήθηκαν από τους συντελεστές τους ως δύο αλληλένδετες πρωτοβουλίες. Μαζί με τις βδομαδιάτικες σελίδες των Διεθνών, ο Δρόμος έχτισε σιγά-σιγά και μια μεγάλη διεθνή συνάντηση κινημάτων, με τη συμμετοχή εκατοντάδων ανθρώπων από όλο τον κόσμο. Δεν είμαστε υπερβολικοί αν πούμε ότι σχεδόν όλα τα σημαντικότερα κινήματα κάθε περιόδου κι από κάθε γωνιά του πλανήτη φιλοξενήθηκαν στο Resistance Festival. Από την Υεμένη ως τις ΗΠΑ, από τις Πλατείες της Ευρώπης ως τη Συρία, από τη Λατινική Αμερική ως τη Ν.Α. Ασία, μέχρι και τους γείτονές μας στα Βαλκάνια και την Τουρκία, εκατοντάδες άνθρωποι συμμετείχαν και έχτισαν μαζί μας το φεστιβάλ – έμμεσα και τον Δρόμο. Αλλά και σπουδαίοι διανοούμενοι και στοχαστές μοιράστηκαν και συζήτησαν με ζωντανό τρόπο τις ιδέες τους, συμβάλλοντας στην προσπάθειά μας να «συλλάβουμε» την εποχή και τις ανάγκες της. Είμαστε λοιπόν αρκετά περήφανοι που γνωρίσαμε –εμείς και οι χιλιάδες που πέρασαν από το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο και την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών– όλο αυτό τον πλούτο σε σκέψεις αλλά και σε ανθρώπους και σε αγώνες. Οι σελίδες της εφημερίδας δεν ήταν πάντα αρκετές να τον χωρέσουν…
2008: «Πείνα και φτώχεια στον 21ο αιώνα». Αυτός ήταν ο τίτλος της πρώτης εκδήλωσης που πραγματοποιήθηκε σε φεστιβάλ Resistance. Οι «εξεγέρσεις της πείνας», με πιο χαρακτηριστική αυτή στη μακρινή Αϊτή, θαμμένες από τα ΜΜΕ του αναπτυγμένου κόσμου, προεικόνιζαν τις άγριες καταστάσεις αλλά και τις ελπίδες που θα συνόδευαν το βάθεμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Από την πρώτη στιγμή θέλαμε η ματιά μας να βλέπει τα παγκόσμια γεγονότα και τη σημασία τους δίχως τους παραμορφωτικούς φακούς ενός συνηθισμένου ευρωκεντρισμού, και γι’ αυτό φιλοξενήσαμε όχι μόνο εκπροσώπους γνωστών κινημάτων αλλά και αγωνιστές από «άγνωστες» τότε χώρες – όπως η Αϊτή, το Νεπάλ, η Βολιβία…
2009: Η Ευρώπη ταρακουνιέται από σημαντικά κινήματα. Μεγάλα κομμάτια νέων ανθρώπων αμφισβητούν όσα προωθούνται και ψάχνουν βηματισμό πέρα από τα «καθιερωμένα» της πολιτικής, ενώ τα πολιτικά συστήματα χάνουν τη νομιμοποίησή τους. Μετά την ελληνική εξέγερση του 2008 ακολουθεί το ιταλικό «ανώμαλο κύμα», έπειτα οι φοιτητές της Γαλλίας και του ισπανικού κράτους. Αγωνιστές της Πατριωτικής Αριστεράς από τη Χώρα των Βάσκων και του Κινήματος Αντίστασης «23 Σεπτέμβρη» από τη Βουλγαρία είναι μεταξύ των πολλών που συμμετέχουν στο δεύτερο Resistance Festival, λειτουργώντας ως παραδείγματα που υποδεικνύουν ότι η αγωνιζόμενη Ευρώπη είναι πολύ ευρύτερη από αυτή που συνήθως καταγράφεται.
2010: Οι αγώνες που πληθαίνουν, θέτουν στο προσκήνιο νέα ζητήματα, θεωρίας, ιδεολογίας, στρατηγικής. Ο ιταλός φιλόσοφος Ντομένικο Λοζούρντο υποβάλλει σε κριτική βασικές κατηγορίες που επικαλείται η κυρίαρχη ιδεολογία, και μας μιλά για τον «ιμπεριαλισμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που καθιστά αδύναμη την Αριστερά στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες». Η άνοδος των λαϊκών αγώνων στη Λατινική Αμερική τροφοδοτεί με νέο υλικό τον προβληματισμό για το ζήτημα της εξουσίας και της σχέσης της με τα κινήματα. Ήταν τότε που ο καθηγητής Τζον Χολογουέι μας καλούσε
«ν’ αλλάξουμε τον κόσμο χωρίς να πάρουμε την εξουσία», προκαλώντας αναγκαίες και γόνιμες αντιπαραθέσεις στα στρογγυλά τραπέζια του φεστιβάλ. Σημαντική ήταν και η σχετική παρέμβαση του Αργεντίνου συντρόφου Χασίντο Ρολντάν.
2011: Η Ευρώπη μπαίνει στη δίνη μεγάλων αναταράξεων στο πολιτικό σκηνικό με τη διάλυση των κυρίαρχων πολιτικών σχηματισμών και μια τεράστια κρίση αντιπροσώπευσης. Η σπίθα της Τυνησίας λαμπαδιάζει τον αραβικό κάμπο, ενώ λίγο αργότερα τη σκυτάλη παίρνουν οι πλατείες του ευρωπαϊκού Νότου. Το Resistance Festival ανοίγει τις πόρτες του ενώ ακόμη η Αθήνα δακρύζει από τα χιλιάδες δακρυγόνα που έριξε η κυβέρνηση στο Σύνταγμα. Οι εκδηλώσεις αντιστοιχούνται με τους αγώνες της περιόδου: αγωνιστές από τις πλατείες της Αθήνας, της Μαδρίτης, της Βαρκελώνης, της Λισαβόνας, του Καΐρου, της Τύνιδας, της Σαναά έχουν τον πρώτο λόγο. Είναι τότε που ο ορίζοντας των δυνατοτήτων και η «κλίμακα του εφικτού» τροποποιούνται, γεμίζοντας ελπίδα και θάρρος εκατομμύρια ανθρώπους.
2012: «Νέοι δρόμοι ανατροπής και χειραφέτησης στον 21ο αιώνα». Το Occupy Wall Street συναντά τις πλατείες της Μεσογείου. Στην καρδιά του κτήνους, το «99%» θέτει στο επίκεντρο τις παγκόσμιες ανισότητες, ενώ το αίτημα για Πραγματική Δημοκρατία φαίνεται πια να εγκαθίσταται στον πυρήνα όλων των σημαντικών αγώνων, γεφ
υρώνοντας ανατροπή και χειραφέτηση και απευθυνόμενο σε ευρύτατα ακροατήρια, που μπορεί να ενωθούν με τα πιο διαφορετικά «υποκείμενα» και καταστάσεις. Μια νέα γενιά που δεν ανήκει σε κόμματα –αλλά έχει εμπειρία από αγώνες και κινήματα– πρωτοστατεί, ενώ το στοιχείο του «ανώνυμου» κυριαρχεί.
2013: Υπάρχουν ορισμένοι άνθρωποι που είναι αξεδιάλυτα δεμένοι με την ιστορία των χωρών τους. Που με τη στάση τους πρωτοστάτησαν και σηματοδότησαν μεγάλους αγώνες, εκφράζοντας βαθιούς, λαϊκούς πόθους. Σε αυτό το Resistance, είχαμε την τιμή να φιλοξενήσουμε τον επικεφαλής του Λαϊκού Μετώπου της Τυνησίας, Χάμα Χαμαμί, και τον Βάσο Λυσσ
αρίδη, ιδρυτή της κυπριακής ΕΔΕΚ και μία από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες της Κύπρου, μάχιμο πολιτικά ακόμα και στα 92 του χρόνια. Μαζί μας ήταν μεταξύ άλλων και ο Αιγύπτιος Άλα Σουκράλα, ο επονομαζόμενος «γιατρός της πλατείας Ταχρίρ».
2014: Η έβδομη Διεθνής Συνάντηση Κινημάτων πραγματοποιείται στον απόηχο των ευρωεκλογών του Μάη και του «φαινόμενου» Podemos. Πείθουμε τον επικεφαλής τους, τον Πάμπλο Ιγκλέσιας, να επιλέξει τη διοργάνωσή μας για να πραγματοποιήσει την πρώτη διεθνή του εμφάνιση! Ο Ιγκλέσιας μοιράζεται το βήμα με τον Αλέξη Τσίπρα και με Τρέβορ Ο’Κλόχερτι, ευρωβουλευτή και εκπρόσωπο του ιρλανδικού Σιν Φέιν.
2015: «Η Αριστερά στον 21ο αιώνα: Ρόλοι και νέα καθήκοντα». Αυτό είναι το θέμα του σεμιναρίου που διοργανώθηκε με τη συμμετοχή τριών πολύ σημαντικών διανοούμενων της εποχής μας: Του Άλβαρο Γκαρσία Λινέρα, τότε Αντιπρόεδρου του Πολυεθνικού Κράτους της Βολιβίας, που ταξίδεψε γι’ αυτό το λόγο από την άλλη άκρη του κόσμου. Του Σαμίρ Αμίν, σπουδαίου στοχαστή που αφιέρωσε τη ζωή του στη μελέτη για την προώθηση των επαναστατικών κινημάτων, ειδικά στις χώρες της περιφέρειας. Και του πολυγραφότατου Πακιστανού συγγραφέα Ταρίκ Αλί. Ζούμε σε εποχή μετάβασης και κυοφορίας και βοά η ανάγκη να οριστεί μια αριστερά που να μπορεί να «συνυπάρχει» με αυτήν. Έτσι, η σχέση μεταξύ κόμματος και κοινωνικών κινημάτων, τα σύγχρονα πολιτικά υποκείμενα, τα χαρακτηριστικά και οι μεταμορφώσεις της εργατικής τάξης, η δημοκρατία αλλά και η κυριαρχία ήταν κάποια από τα σημαντικά ζητήματα στα οποία αναφέρθ
ηκαν οι τρεις ομιλητές.
2016: Μετά από προσπάθειες πολλών χρόνων, η Λέιλα Χάλεντ, ο ζωντανός θρύλος της Παλαιστινιακής Αντίστασης, ήταν επιτέλους μαζί μας, για πρώτη φορά στην Ελλάδα! «Ελεύθεροι Λαοί σε Ελεύθερες Χώρες» ήταν το θέμα της εκδήλωσης και κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει τη συγκίνηση, το θάρρος, την ελπίδα αλλά και τη ζεστασιά που νιώσαμε όλοι και όλες στη διάρκεια αυτής της διοργάνωσης. Μαζί της η συμπρόεδρος του μετώπου Κούρδων και αριστερών Τούρκων HDP Φιγκέν Γιουκσέκνταγ, και η Πορτορικάνα πανεπιστημιακός και αγωνίστρια Ντέμπορα Σαντάνα.
2017: Ο βραζιλιάνος σκιτσογράφος Κάρλος Λατούφ μας χάρισε πολλά από τα σκίτσα του ήδη από τα πρώτα χρόνια της εφημερίδας μας. Στο φεστιβάλ αυτό μίλησε για το ρόλο του πολιτισμού αλλά και για τις άρρητες μορφές αντίστασης και χειραφέτησης. Μια από τις πιο δυνατές στιγμές όλων αυτών των χρόνων ήταν όταν ο Λατούφ σκίτσαρε τον Μανόλη Γλέζο, που μόλις είχε πραγματοποιήσει μία από τις τελευταίες ομιλίες του – αλλά δεν το ξέραμε τότε… Δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ: «Ο δρόμος της Αριστεράς είναι δύσκολος, δεν είναι εύκολος, αλλά εδώ σας θέλω. Τα εύκολα είναι για άλλους, για εμάς είναι τα δύσκολα», μας είχε πει…
2018: «Άνθρωποι και πολιτισμός στα Βαλκάνια», αυτός ήταν ο τίτλος μίας από τις κεντρικές συζητήσεις του προπέρσινου φεστιβάλ, που πραγματοποιήθηκε σε πείσμα του… κατακλυσμού ο οποίος είχε πλήξει τότε την Αθήνα. Ομιλητής ήταν ο Βάλτερ Πούχνερ, ένας από τους σπουδαιότερους θεατρολόγους και λαογράφους όλης της Ευρώπης, με «ειδίκευση» στην Ελλάδα και τα Βαλκάνια. Μια όχι συνηθισμένη εκδήλωση, που προσπάθησε να αναμετρηθεί με το ερώτημα του εάν υπάρχουν κοινές παραδόσεις των βαλκανικών λαών που θα μπορούσαν να αποτελέσουν το θεμέλιο μιας διαφορετικής, ισότιμης και αμοιβαία επωφελούς σχέσης.
