Το αποκαλυπτικό παράδειγμα του Δημήτρη Ντάβου
Σε καιρούς επίθεσης στην απασχόληση και αύξησης της ανεργίας, οι συνδικαλιστές και οι συνδικαλιστικά δραστήριοι εργαζόμενοι γίνονται «διακεκριμένοι στόχοι» των εργοδοτών. Δηλαδή, απολύονται κατά προτεραιότητα. Δεν γνωρίζουμε αν στα «μέτρα απελευθέρωσης της αγοράς εργασίας» που, με πάθος, ζητούν οι επιχειρηματικές ενώσεις, περιλαμβάνεται και η άρση των προστατευτικών διατάξεων του ν. 1264 του 1982, πάντως, είναι εκφρασμένη η απέχθειά τους σ’ αυτόν και επανειλημμένες οι απόπειρες καταστρατήγησής του. Από την άποψη αυτή η εμπειρία του Δημήτρη Ντάβου είναι εξαιρετικά χρήσιμη.
Η επιχείρηση τον απέλυσε, προφανώς για τη συνδικαλιστική του δράση, αλλά με πρόσχημα την ειδικότητά του – ήταν μηχανοξυλουργός και δεν τον χρειαζόταν… Ο Δ. Ντάβος προσέφυγε δικαστικά κατά της απόλυσής του. Έπειτα από έξι χρόνια δικαστικής διελκυστίνδας δικαιώθηκε με τελεσίδικη απόφαση του Εφετείου Αθήνας (10/3/2009).
Το ενδιαφέρον στη δικαστική αυτή περιπέτεια είναι ότι μέχρι τη δικαίωση του Δ. Ντάβου, η υπόθεση εξετάστηκε σε τέσσερις δίκες. Μία πρωτοδίκως, μία κατ’ έφεση, άλλη μία έπειτα από αναίρεση στον Άρειο Πάγο (για τυπικούς λόγους) και τέταρτη φορά πάλι κατ’ έφεση.
Εξίσου ενδιαφέρον είναι, όμως, ότι η απόφαση επιβεβαιώνει μια «παράδοση» των ελληνικών δικαστηρίων τα οποία αποδέχονται μια ευρεία προστασία της συνδικαλιστικής δράσης, ακόμη κι όταν δεν πρόκειται για εκλεγμένους εκπροσώπους στις διοικήσεις σωματείων.
Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η απόφαση του δικαστηρίου, κατά τον νόμο 1264/82 και σύμφωνα με το άρθρο 23 του Συντάγματος «συνιστά νόμιμη συνδικαλιστική δράση κάθε δραστηριότητα που γίνεται με σκοπό τη διαφύλαξη και προαγωγή οικονομικών, ασφαλιστικών, κοινωνικών και συνδικαλιστικών συμφερόντων και δικαιωμάτων των εργαζομένων, εφόσον από αυτή δεν επηρεάζεται, άμεσα ή έμμεσα, ο ρυθμός της εκτελούμενης εργασίας».
Το δικαστήριο απέρριψε, επίσης, τον ισχυρισμό της εταιρίας ότι η απόλυση δεν έγινε για συνδικαλιστικούς λόγους, αλλά επειδή δεν χρειαζόταν υπάλληλο με ειδικότητα μηχανοξυλουργού, όταν αποκαλύφθηκε ότι λίγο μετά την απόλυση αναζητούσε μέσω αγγελίας υπάλληλο με αυτήν ακριβώς την ειδικότητα.
Επιδίκασε, δε, αποζημίωση περίπου 20.000 ευρώ στον εργαζόμενο. «Η απόφαση έχει τη βαρύτητά της σε εποχές δύσκολες για τους μισθωτούς, κατά τις οποίες οι προσφυγές κατά των παράνομων απολύσεων είναι όλο και πιο αραιές», επισημαίνει η δικηγόρος που χειρίστηκε την υπόθεση κ. Παναγιώτα Πετρόγλου.
Και επισημαίνει τη σημασία και αυτής και άλλων αποφάσεων που δημιουργούν μια στέρεη νομολογία για την προστασία της συνδικαλιστικής δράσης σε όλες της τις μορφές.
Για την ιστορία να προσθέσουμε ότι η επιχείρηση, παρά την απόρριψη της έφεσης, επιμένει… ρεβανσιστικά, διεκδικώντας με αγωγή από τον απολυμένο Δ. Ντάβο… διαφυγόντα κέρδη 52.000 ευρώ, λόγω προσβολής της επιχείρησης, του επιχειρηματία και απώλειας κερδών από απεργία.
