Ο πόλεμος για το μέλλον της δημόσιας περιουσίας είναι μπροστά μας
Βρισκόμαστε ακόμα στον απόηχο μιας μεγάλης, επιτυχημένης κινητοποίησης, που είχε στόχο ν’ αποσυρθεί το άρθρο 24 παρ 1β, 2 και 3 του νομοσχεδίου «Ρυθμίσεις για την Επανεκκίνηση της Οικονομίας» και στην οποία μετείχαν: η Πρωτοβουλία Πολιτών για την Κατάργηση του ΤΑΙΠΕΔ, τοπικές επιτροπές για την αποτροπή εκποίησης δημόσιας περιουσίας από το ΤΑΙΠΕΔ -με σημαντική παρουσία της Επιτροπής Αγώνα των 14 Περιφερειακών Αεροδρομίων- οργανώσεις και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Ευτυχώς το άρθρο 24 άλλαξε ριζικά.
Το Παράκτιο Μέτωπο Α.Ε. διαλύεται και καλύπτονται οι υπάρχουσες εκκρεμοδικίες ώστε να μη ζημιώσει το δημόσιο, ενώ η ΕΤΑΔ Α.Ε. (Εταιρεία Ακινήτων Δημοσίου) απορροφάται από ένα νεοσύστατο με την παρ. 4 του άρθρου 24 φορέα, ο οποίος «θα έχει σκοπό την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας προς όφελος και με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον. Τα έσοδα που θα προκύπτουν θα αξιοποιούνται κυρίως για την χρηματοδότηση της κοινωνικής πολιτικής του κράτους και την στήριξη της κοινωνικής ασφάλισης, όπως ειδικότερα θα προβλέπεται στον ιδρυτικό νόμο».
Η ολοκληρωτική απορρόφηση από το ΤΑΙΠΕΔ της ΕΤΑΔ Α.Ε. (στην οποία ανήκουν όλα τα ακίνητα του δημοσίου, συμπεριλαμβανομένων των Ολυμπιακών Ακινήτων, καθώς και η περιουσία του ΕΟΤ) αποτράπηκε. Η δημιουργική ασάφεια ως προς τον χαρακτήρα του νέου φορέα υπήρξε μεν χρήσιμη, γιατί αποφύγαμε την ενίσχυση (αντί για κατάργηση) του ΤΑΙΠΕΔ, αλλά οι ουσιαστικές αποφάσεις για το μέλλον της δημόσιας περιουσίας βρίσκονται μπροστά μας.
Οι… αλυσίδες του ΤΑΙΠΕΔ
Το ΤΑΙΠΕΔ δεν έχει καταργηθεί. Σ’ αυτό έχουν περιληφθεί σταδιακά πλήθος δημόσιων περιουσιακών στοιχείων που κατατάσσονται στις παρακάτω κατηγορίες: πάνω από 35 λιμένες, πάνω από 3.000 δημόσια ακίνητα (μεταξύ αυτών το Ελληνικό και ο Αστέρας Βουλιαγμένης, ιαματικές πηγές, κάμπινγκ, Ξενία, κτίρια υπουργείων, δημόσιας διοίκησης κ.λπ.), δεκάδες ακίνητα εξωτερικού, δεκάδες ιστορικά διατηρητέα ή όχι μνημεία, εθνικές οδοί, 40 αερολιμένες, στρατιωτικές εγκαταστάσεις, φυσικό αέριο (ΔΕΠΑ, ΔΕΣΦΑ κ.λπ.), αμυντική βιομηχανία (ΕΑΣ, ΕΛΒΟ), πετρέλαιο (ΕΛΠΕ), πλήθος παραλιών – αιγιαλών εκατοντάδων χιλιάδων στρεμμάτων, ύδρευση (ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ), εκτάσεις γης (χιλιάδες στρέμματα), υγρότοποι/υδροβιότοποι, σιδηρόδρομοι (ΤΡΑΙΝΟΣΕ ΑΕ, ΕΕΣΣΤΥ), ταχυδρομεία (ΕΛΤΑ), κερδοφόρες επιχειρήσεις (όπως ΟΠΑΠ, ΟΔΙΕ).
Όπως αναφέρεται στον μνημονιακό ιδρυτικό νόμο 3986/2011 του ΤΑΙΠΕΔ, ένα σκληρό νομοθέτημα σε εφαρμογή του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2012-2015, που δεν επιδέχεται αμφισημίες, «το προϊόν αξιοποίησης χρησιμοποιείται αποκλειστικά για την αποπληρωμή του δημοσίου χρέους της χώρας, σύμφωνα με όσα ορίζονται στην παράγραφο 17 του επόμενου άρθρου» (άρθρο 1 παρ. 2). Το πολύ αυστηρό κανονιστικό πλαίσιο του νόμου περιβάλλεται από δεκάδες άλλες διατάξεις, που διέπουν την είσοδο των περιουσιακών στοιχείων στο ΤΑΙΠΕΔ και τη διαδικασία ιδιωτικοποίησής τους. Οτιδήποτε μεταβιβάζεται στο ΤΑΙΠΕΔ δεν εξέρχεται, παρά μόνο ιδιωτικοποιημένο ή εκκαθαρισμένο.
Σύγκρουση για την ανάκτηση/ διαφύλαξη της δημόσιας περιουσίας
Στην Ευρώπη, όπως και στην Αμερική, η πραγματική εστία της κρίσης βρίσκεται στον τραπεζικό τομέα και στο δημόσιο χρήμα που δαπανάται για ν’ αποφευχθεί η χρεοκοπία του, οδηγώντας χώρες, όπως η Ελλάδα, στη χρεοκοπία. Το δημόσιο χρέος δεν είναι χρέος των κοινωνιών αλλά του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος που κατέρρευσε λόγω της ανεξέλεγκτης κερδοσκοπικής λειτουργίας του χρηματιστικού κεφαλαίου και υποστηρίχθηκε με δημόσιο χρήμα για να διατηρηθεί εν ζωή και να συνεχίσει να λειτουργεί σήμερα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που λειτουργούσε πριν την κατάρρευση.
Το χρέος και συγκεκριμένα η αποπληρωμή του αποτελεί τον βασικό μηχανισμό εφαρμογής του παγκόσμιου νεοφιλελεύθερου σχεδίου, που έχει δύο στόχους: α. την κατάργηση όλων των εργατικών κατακτήσεων και την απογύμνωση της εργασίας από κάθε προστασία, β. τη γενικευμένη ιδιωτικοποίηση των δημόσιων κοινωνικών υπηρεσιών και της δημόσιας περιουσίας και μέσω αυτών, την καταστροφή ενός πολιτισμού των δημόσιων – γι’ αυτό κοινών αγαθών, ο οποίος οικοδομήθηκε με μεγάλους αγώνες στην Ευρώπη μετά τον πόλεμο.
Ο στόχος της κατάργησης του ΤΑΙΠΕΔ, με την έννοια της ανάκτησης των περιουσιακών στοιχείων του κράτους που έχουν περιέλθει σ’ αυτό, αποτελεί τη μεγαλύτερη σύγκρουση με τους δανειστές – εταίρους γιατί προσκρούει στον σκληρό πυρήνα της πολιτικής της Ε.Ε. και του παγκόσμιου νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Το θέμα δεν είναι το χρέος καθεαυτό, καθώς δεν είναι βιώσιμο, αλλά το χρέος ως παγίδα για την υφαρπαγή της δημόσιας περιουσίας, δηλαδή για γενικευμένες ιδιωτικοποιήσεις και τον έλεγχο, από το μεγάλο κεφάλαιο και τις πολυεθνικές, της κυριαρχίας του κράτους και των ασκούμενων πολιτικών του.
Το πρόγραμμα για την ανθρωπιστική κρίση και τα εργασιακά δικαιώματα αφορά σε απολύτως αναγκαίες νομοθετικές ρυθμίσεις έκτακτης ανάγκης. Αλλά, αν το κράτος χάσει τα περιουσιακά του στοιχεία, την εθνική κοινοκτησία, δεν θα μπορέσει να προχωρήσει σε καμία παραγωγική και κοινωνική ανασυγκρότηση. Ακόμα και αν η λιτότητα χαλαρώσει, η παραγωγή θα ρυθμίζεται από το ιδιωτικό κεφάλαιο και η χώρα δεν θα καταφέρει να αποκτήσει δημοκρατική κανονικότητα, συνολικό παραγωγικό σχέδιο και κοινωνική ευημερία.
Η σύγκρουση για τη δημόσια περιουσία πρέπει να γίνει με ανοιχτά χαρτιά. Οι πιέσεις θα είναι τεράστιες, η Ε.Ε. δεν ενδιαφέρεται αν θα «χάσει» μερικά δισ. από τους ασυνεπείς Έλληνες. Ενδιαφέρεται για τη διείσδυση των ευρωπαϊκών κεφαλαίων στην Ελλάδα. Οι ιδιωτικοποιήσεις δεν συνιστούν αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας γιατί δεν πρόκειται για αμοιβαία επωφελή συνεργασία ιδιωτών-Δημοσίου αλλά για υφαρπαγή. Γιατί οι παραγωγικές και κοινωνικές δυνάμεις της χώρας ζημιώνουν πολλαπλά, όπως απέδειξε με αδιάσειστα στοιχεία η Επιτροπή Αγώνα των 14 Περιφερειακών Αεροδρομίων.
Η κυβέρνηση οφείλει να στηριχθεί στο λαό, τις τοπικές κοινωνίες και τα κινήματα για τη σύγκρουση που έχει ξεκινήσει. Η εισαγωγή του άρθρου 24 -προ τροποποίησης- σε άσχετο νομοσχέδιο και εν κρυπτώ, δεν προοιωνίζεται δημοκρατική διαβούλευση.
Εξίσου μας ανησυχεί η νέα Διοίκηση του ΤΑΙΠΕΔ. Πρέπει, λοιπόν, να επαγρυπνούμε…
