Του Ηρόστρατου
Don’ t worry / Βe… Liappy
Δεν θα κατακεραυνώσω κι εγώ το Μιχάλη Λιάπη, ούτε θα κάνω χιούμορ επί της πτώσεως του ανιψιού-εξαδέλφου (εντάξει -εκτός από τον τίτλο- εμπνεύσεως συντρόφου από τον ΣΥΡΙΖΑ Χαλανδρίου) Δεν ξέρω γιατί, από μικρός, όταν έβλεπα τους πάντες να κατηγορούν κάποιον είχα την τάση να τον υπερασπιστώ… Ο πρώην υπουργός Πολιτισμού, με όλη την αμετροέπεια και την έλλειψη στοιχειώδους τήρησης των προσχημάτων, μου είναι πιο συμπαθής από όλους εκείνους που κάνουν ακριβώς τα ίδια, μόνο που φέρονται πιο έξυπνα: Αντί να βάζουν πλαστές πινακίδες, εξασφαλίζουν φορο-απαλλαγές, εγγράφουν στόλους αυτοκινήτων, καραβιών και αεροπλάνων σε offshore εταιρίες και είναι… νόμιμοι (άρα και ηθικοί).
Κάτι άλλοι πολιτικοί γερμένων υποβρυχίων, αντί να ράψουν το στόμα τους, σηκώνουν το δάχτυλο και απαντούν -πλήρεις θράσους- ως να ήταν αθώες περιστερές. Εξακολουθούν να κυβερνούν με όλη τη συμμορία τους (συγγνώμη το κόμμα τους ήθελα να πω) και να παριστάνουν τους σωτήρες της πατρίδας.
Θα με συγχωρήσετε, αλλά μου φαίνεται πιο ανθρώπινο, τίμιο και λογικό να πας ένα ταξιδάκι ως την Κουάλα Λουμπούρ αντί να κατσικώνεσαι στο Μαξίμου, όπως ο διάδοχος του Μισέλ στο υπουργείο Πολιτισμού και νυν πρωθυπουργός-τοποτηρητής της Γερμανίας στην Ελλάδα Αντωνάκης ο Ξε-Σαμάρωτος.
Γελάω πολύ με όλους τους επικριτές του, όπως δημοσιογράφους του βεληνεκούς ενός Θέμου Αναστασιάδη, που πορεύτηκαν πάντα τίμια στη δουλειά τους, μεροκαματιάρηδες άνθρωποι που δεν γνωρίζουν τι θα πει φοροδιαφυγή, μίζα, Μύκονος, τζιπάρα και σκάφος.
Με ενδιαφέρον διαβάζω και δηλώσεις επενδυτών της Αριστεράς (συγγνώμη -βουλευτών ήθελα να πω) που -ως γνώστες του καπιταλισμού και ελέω τηλεοράσεως γνωστοί με τη σειρά τους στο ευρύ κοινό- αποφάσισαν να καταστρέψουν τις μεγάλες εταιρίες των κατάμαυρων βράχων από μέσα!
Θα με συγχωρήσετε και πάλι αλλά κατά κάποιον τρόπο ο χαρούμενος Μισέλ που διασκεδάζει στο απέραντο σαλέ του στο Μικρο-Μέγαλο Χωριό με την παρέα του, έχοντας εγκαταλείψει την πολιτική, είναι μια φιγούρα που καθόλου δεν μου θυμίζει «καρκίνωμα» όπως τον χαρακτηρίζει ο άμεμπτος καθοδηγητής του Έθνους Θανάσης Τσεκούρας που ξεπέρασε εδώ και χρόνια την παιδική αρρώστια του αριστερισμού για να απολαύσει την ωριμότητά του καπιταλισμού.
Ο Λιάπης είναι απλώς ένας… αναχρονισμός. Ένας Βουρβόνος σε λάθος εποχή. Μια Μαρία Αντουανέτα. Καλός, ωστόσο, για κατευνασμό του κοινού που βράζει και οδηγεί εκεί την οργή του. Ο Λιάπης είναι η αληθινή εικόνα των κυβερνώντων. Αυτή που δεν θέλουν να βλέπουμε. Κι έτσι πρέπει να χαρακτηριστεί ως εξαίρεση, ως γραφικός.
Και -παρεμπιπτόντως- η αλήθεια είναι, ότι σήμερα που περίμενα στην ουρά να πληρώσω τέλη κυκλοφορίας ένιωθα εντελώς ηλίθιος. Μου ήρθε να βρω κανένα καλό άνθρωπο να μου φτιάξει κι εμένα μια πλαστή πινακίδα.
Κι αναρωτιέμαι κυνικά: Πόσοι από εκείνους που θα μπορούσαν να γίνουν «Λιάπηδες» θα είχαν αντισταθεί στον πειρασμό της εξουσίας;
___________________________________________________________
Τα Χριστούγεννα και η «φιλανθρωπία»
Xριστούγεννα, Χριστούγεννα
Ευτυχισμένα
Δε γίνονται, δε γίνονται
Χωρίς εσένα
Φοίβος, Χριστούγεννα,
ερμηνεία Δέσποινα Βανδή
Δεν θα γράψω για εκδηλώσεις, εκθέσεις και μπαζάρ στο «πνεύμα των ημερών». Ομολογώ πως νιώθω μια ελαφριά αλλεργία για τη χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα και αισθήματα πλήρως αντιφατικά: Χαίρομαι με τη χαρά των παιδιών, την ανυπομονησία τους, τα γράμματα στον Άι-Βασίλη, τις φωνές τους στα κάλαντα. Με πιάνει απελπισία με την υποχρεωτική εκδήλωση αγάπης και φιλανθρωπίας προς τον πλησίον. Ο Μελλισανίδειος ΟΠΑΠ π.χ. έστησε το δέντρο των φιλιών στη Βουκουρεστίου και για κάθε φιλί δίνει ένα ευρώ στα ορφανοτροφεία. Σε αυτά τα ίδια που πληρώνουν χαράτσι της ΔΕΗ και επιβιώνουν στο όριο, τη στιγμή που πολλά παιδιά οδηγούνται εκεί. Η υποκρισία της φιλανθρωπίας των Χριστουγέννων. Αυτοί που αρπάζουν το ψωμί απ’ το τραπέζι του φτωχού, που οδηγούν στην απελπισία χιλιάδες ανθρώπους παρουσιάζονται ως γαλαντόμοι ευεργέτες. Σχολάρχες που απολύουν, μειώνουν τους μισθούς, κόβουν τα δώρα των εργαζομένων, κάνουν μετά ένα φιλανθρωπικό μπαζάρ για κάποιο Ίδρυμα… Εγώ θυμάμαι τον Όσκαρ Ουάιλντ και την Ψυχή του ανθρώπου στο σοσιαλισμό:
«…Συχνά μας λένε πως οι φτωχοί είναι ευγνώμονες για τη φιλανθρωπία που δέχονται. Μερικοί είναι, δεν χωράει συζήτηση, όμως οι καλύτεροι ανάμεσά τους δεν είναι. Είναι αχάριστοι, δυσαρεστημένοι, ανυπόμονοι, επαναστατημένοι. Και έχουν απόλυτο δίκιο να είναι. Νιώθουν ότι η φιλανθρωπία είναι ένας γλοιωδώς λανθασμένος τρόπος μερικής αποκατάστασης, μια συναισθηματική δωρεά, ένα επίδομα ανεργίας που συνήθως οδηγεί σε μια αναιδέστατη προσπάθεια εκ μέρους του αισθηματία να επέμβει σαν τύραννος στις προσωπικές ζωές τους.
…Η ανυπακοή, στα μάτια όποιου έχει διαβάσει Ιστορία, είναι η προπατορική αρετή του ανθρώπου. Από την ανυπακοή γεννήθηκε η πρόοδος, από την ανυπακοή και η επανάσταση…».
