Στις 30 Ιουνίου, η κυβέρνηση Ομπάμα ανακοίνωσε ότι σταματά την έρευνα για τις 99 από τις 101 περιπτώσεις θανάτων κρατουμένων που βρίσκονταν στα χέρια αμερικανικών δυνάμεων, κατά τη διάρκεια του αποκαλούμενου «πολέμου κατά της τρομοκρατίας», αφήνοντας μόνο δύο να πάρουν το δρόμο ενδεχόμενων ποινικών διώξεων. Παρά τη διαβεβαίωση ότι «απαγορεύονται τα βασανιστήρια», που εμπεριέχεται στη «Νέα Εθνική Στρατηγική κατά της Τρομοκρατίας», οποία εξαγγέλθηκε προ ολίγων ημερών, ο Μπ. Ομπάμα συνεχίζει αδιαλλείπτως την πολιτική Μπους και σ’ αυτό τον τομέα.
Για τις ΗΠΑ που διεξάγουν σήμερα έξι πολέμους (Αφγανιστάν, Πακιστάν, Ιράκ, Λιβύη, Υεμένη και παγκοσμίως τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας), το δίκτυο μυστικών φυλακών, όπου κρατούνται, βασανίζονται και θανατώνονται πολλές φορές αντίπαλοι των Αμερικανών, αλλά και φίλοι, συγγενείς ακόμη και απλοί γνωστοί τους, θεωρείται αναντικατάστατο. Ενδεικτικά, η Wall Sreet Journal επικροτεί την απόφαση να κλείσουν οι υποθέσεις βασανιστηρίων. «Δικαίωση της CIA: Τερματισμός μιας Δυσφημιστικής Έρευνας», γράφει η εφημερίδα των χρηματιστών. «Η έρευνα έχει ήδη προκαλέσει σημαντική βλάβη, υποχρεώνοντας τα στελέχη της CIA να παίρνουν υπόψη τους τις πολιτικές επιπτώσεις, στην προσπάθειά τους να μας προστατέψουν έναντι των τρομοκρατικών απειλών». Αυτό σημαίνει, με απλά λόγια, ότι επιτρέπεται στις μυστικές υπηρεσίες να βασανίζουν και να δολοφονούν άνευ περιορισμών.
Οι έρευνες για τις 101 περιπτώσεις δολοφονιών κρατουμένων από Αμερικανούς άρχισαν το 2009 και δεν περιλάμβαναν βεβαίως όλες τις σχετικές περιπτώσεις, ενώ είχαν επιλεγεί έτσι ώστε στα θύματα να μην υπάρχουν επιβιώσαντες. Οι κατευθύνσεις που δόθηκαν για τις έρευνες δεν αμφισβητούσαν ούτε τα διαβόητα «Μνημόνια για τα βασανιστήρια» του υπουργείου Δικαιοσύνης επί Μπους, ούτε μεθόδους όπως η «ενισχυμένη ανάκριση» (ευφημισμός για βασανισμούς). Στο μόνο ερώτημα που όφειλαν να απαντήσουν ήταν αν η CIA είχε παραβιάσει τις κατευθυντήριες της κυβέρνησης Μπους σ’ αυτές τις 101 περιπτώσεις. Έχοντας αυτούς τους περιορισμούς εξαρχής, ήταν φυσικό να μη διερευνηθούν σε βάθος τα εγκλήματα που διέπραξαν οι Αμερικανοί.
Σοκαριστικές πληροφορίες
Για τις υπόλοιπες δύο υποθέσεις, παρόλο που επισήμως η έρευνα παραμένει μυστική, έχουν διαρρεύσει στον Τύπο ορισμένες πληροφορίες. Η μία υπόθεση αφορά τη δολοφονία ενός κρατουμένου στη φυλακή του Άμπου Γράιμπ, στο Ιράκ, η άλλη τη δολοφονία ενός κρατουμένου στη μυστική φυλακή της CIA, Salt Pit, στο Αφγανιστάν. Και οι δύο αποκαλύπτουν το βαθμό του αμερικανικού υπανθρωπισμού.
Μόνο κάποιοι διαπαιδαγωγημένοι σε ναζιστικές πρακτικές θα μπορούσαν να σχεδιάσουν μια τέτοια φυλακή, στην οποία δολοφονήθηκε ο νεαρός Αφγανός Γκουλ Ραχμάν, στις 20 Νοεμβρίου του 2002. Ο γιατρός Γκαϊράτ Μπαχίρ ήταν ένας από αυτούς που επιβίωσαν από την εν λόγω φυλακή και έδωσε μια ανατριχιαστική περιγραφή για τις συνθήκες θανάτου του Ραχμάν. Οι δύο άντρες ήταν φίλοι και απάχθηκαν από άνδρες της CIA, περίπου την ίδια εποχή, τον Οκτώβριο του 2002. Μεταφέρθηκαν στη φυλακή Salt Pit για «ενισχυμένη ανάκριση».
Η φυλακή ήταν εγκατεστημένη σ’ ένα παλιό εργοστάσιο τούβλων, όπου οι φυλακισμένοι κρατούνταν μέσα σε κελιά χωρίς παράθυρα, χωρίς ηλεκτρικό, στο απόλυτο σκοτάδι. Οι άνθρωποι της CIA φορούσαν μάσκες και χρησιμοποιούσαν δαυλούς για να φωτίζουν. Οι φυλακισμένοι ήταν γυμνοί, δεμένοι στον τοίχο με αλυσίδες. Οι βασανιστές έδεναν τους κρατούμενους σε καρέκλες και κάθονταν πάνω στο στομάχι τους, τους ξυλοκοπούσαν αλύπητα, έκαναν εικονικές εκτελέσεις και τους κατάβρεχαν με νερό, αφήνοντάς τους, στη συνέχεια, γυμνούς μέσα στα παγωμένα κελιά. Ο Ραχμάν πέθανε από υποθερμία ύστερα από άγριο ξυλοδαρμό, όταν τον έδεσαν και τον κατάβρεξαν με παγωμένο νερό.
Η φυλακή Salt Pit έκλεισε το 2010, όταν άρχισαν να δημοσιοποιούνται διεθνώς μαρτυρίες ανθρώπων που επιβίωσαν από τα βασανιστήρια, αλλά τα στελέχη της CIA που έφεραν σε πέρας τα βασανιστήρια επιβραβεύτηκαν από το αμερικανικό κράτος για τις επιτυχείς επιχειρήσεις τους. Σύμφωνα με το Associated Press, ο σταθμάρχης της CIA στην Καμπούλ έχει προαχθεί τρεις φορές.
Η δεύτερη έρευνα που βρίσκεται εν εξελίξει αφορά το θάνατο του Μαναντέλ αλ-Τζαμάντι, κρατούμενου της CIA στη διαβόητη φυλακή Άμπου Γκράιμπ του Ιράκ, στις 3 Νοεμβρίου 2003.
Τον απήγαγαν από το σπίτι του, στα προάστια της Βαγδάτης, οι ομάδες SEALs του αμερικανικού ναυτικού. Τον ξυλοκόπησαν βάναυσα, όταν προσπάθησε να αντισταθεί και τον παρέδωσαν στη CIA για «ενισχυμένη ανάκριση» στο Άμπου Γκράιμπ. Εκεί ξυλοκοπήθηκε ακόμη πιο βάναυσα. Αλυσοδέθηκε στον τοίχο με τα χέρια πάνω από το κεφάλι και μέσα σε 45 λεπτά είχε πεθάνει από ασφυξία. Το κακοποιημένο και γεμάτο αίματα σώμα του απεικονίζεται σε μία από τις πασίγνωστες φωτογραφίες από το Άμπου Γράιμπ, στις οποίες εικονίζονται και οι «περήφανοι» εκτελεστές Αμερικανοί. Το νεκρό σώμα του Τζαμάντι περιβλήθηκε με πάγο και τοποθετήθηκε σε ένα μπάνιο για να αποφευχθεί η αποσύνθεση, του τοποθέτησαν δε ενδοφλέβιο καθετήρα στο ένα μπράτσο (γιατί, άραγε;) πριν το απομακρύνουν από τη φυλακή, την επόμενη ημέρα. Όλα τα τεκμήρια του θανάτου του καταστράφηκαν από άνδρες της CIA.
«Εθνική στρατηγική»
Οι δολοφονίες του Ραχμάν και του Τζαμάντι είναι από τις ελάχιστες περιπτώσεις που είδαν το φως της δημοσιότητας, αλλά καταδεικνύουν τις μεθόδους που εφαρμόζουν οι Αμερικανοί. Η CIA έχει αναλάβει το καθήκον να ανακαλύπτει, να «απάγει» τους θεωρούμενους εχθρούς και να λειτουργεί εκτός των δεσμεύσεων που υποτίθεται ότι έχουν αναλάβει οι ΗΠΑ στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου.
Όταν, το 2005, ένα ομοσπονδιακό δικαστήριο διέταξε τη CIA να δώσει στη δημοσιότητα 92 βιντεοκασέτες με υλικό από «ενισχυμένες ανακρίσεις», η μυστική υπηρεσία τις κατάστρεψε και γι’ αυτή την ενέργειά της δεν έχει διωχτεί από καμιά αρχή μέχρι στιγμής.
Γενικά, η κυβέρνηση Ομπάμα, που μία από τις πρώτες πράξεις του ως προέδρου ήταν η υπογραφή για την κατάργηση του στρατοπέδου στο Γκουαντάναμο, όχι μόνο διατηρεί τις εκεί εγκαταστάσεις με 779 κρατούμενους μεταξύ των οποίων ανήλικα αγόρια, αλλά συνέχισε και επέκτεινε τις μεθόδους Μπους, με την έκδοση προεδρικών διαταγών δολοφονίας, την απεριόριστη κράτηση χωρίς δίκη ή κατηγορίες, την κατασκοπία μέσα στο αμερικανικό έδαφος εις βάρος Αμερικανών πολιτών, τις απαγωγές υποτιθέμενων τρομοκρατών και μεταφορά τους σε χώρες που δεν τηρούν το διεθνές δίκαιο για να ανακριθούν με βασανιστήρια.
Όπως και σε πολλούς άλλους τομείς, οι Αμερικανοί όντως έχουν «εθνική στρατηγική» που δεν επηρεάζεται από την εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία…
(Πηγές: World Socialist Web Site, Der Spiegel)
