Μετά την τρομοκράτηση έρχεται η δίκη, ζητείται η δικαίωση
Της Μαρίνας Καραστέργιου
Στις 9 Ιουνίου ξεκινά στο Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων Θεσσαλονίκης η δίκη για την υπόθεση του εμπρησμού των Σκουριών, τον Φεβρουάριο του 2013.
21 άνθρωποι, έχοντας στο πλευρό τους ολόκληρη την τοπική κοινωνία και αλληλέγγυους, θα καθίσουν στο εδώλιο του κατηγορουμένου αντιμετωπίζοντας ένα διογκωμένο κατηγορητήριο, βασισμένο σε μηδαμινά στοιχεία, με σαφείς πολιτικές προεκτάσεις.
Ήταν τότε, το 2013, όταν ο Αντώνης Σαμαράς δήλωσε ότι η «επένδυση χρυσού θα γίνει με κάθε κόστος». Όσοι συμμετέχουν στον αγώνα αυτόν, ένιωσαν στο πετσί τους τι σήμαινε η δήλωση αυτή. Μετά τον εμπρησμό στις Σκουριές, ολόκληρη η κοινωνία της Β.Α. Χαλκιδικής, που αντιστέκεται στην καταστροφή του τόπου της, χαρακτηρίστηκε τρομοκρατική. Όποιος διαδήλωνε ήταν ύποπτος, όποιος μιλούσε ήταν τρομοκράτης. Ο κρατικός μηχανισμός βασισμένος στο «δόγμα του σοκ» επιχείρησε με όλα τα μέσα να διαλύσει το κίνημα. Έγιναν αρπαγές υπόπτων για να ανακριθούν, έσπασαν πόρτες ανθρώπων τα ξημερώματα για να οδηγηθούν στην Ασφάλεια, έπεσαν χημικά στα σχολεία για να διεξαχθούν έρευνες, ώστε να εντοπιστούν οι ένοχοι, υποτίθεται. Κορύφωση όλων ήταν, βέβαια, η προφυλάκιση τεσσάρων μελών του κινήματος. Αυτό που επεδίωξε η τότε κυβέρνηση δεν ήταν παρά η διάλυση του κινήματος.
Η διάλυση του κινήματος όμως δεν επετεύχθη ούτε με τη χρήση ακραίων μεθόδων καταστολής. Η τοπική κοινωνία στάθηκε στα πόδια της και συνέχισε να αγωνίζεται. Η συνέπεια ήταν άλλη μία τεράστια δικογραφία 27 ατόμων. Το κατηγορητήριο και σε αυτήν την περίπτωση κοινό: άνθρωποι που προσπαθούν να ματαιώσουν τη συνέχιση της επένδυσης! Εδώ η Ασφάλεια προχώρησε ακόμα λίγο απομαγνητοφωνώντας κλήσεις και ενοχοποιώντας ανθρώπους. Θα πει κανείς -ίσως- ότι η Αστυνομία έκανε απλώς τη δουλειά της. Ακόμα και να συμφωνήσει κανείς σε αυτό, δύσκολα θα συμφωνήσει ότι αποτελεί στοιχείο εγκληματικής δράσης η παραγγελία πίτσας με πιπεριά και η ερμηνεία αυτής της παραγγελίας με τρόπο ώστε να σημαίνει ότι ο πεινασμένος ετοίμαζε όχι τραπέζι, αλλά έκνομα σχέδια!
Σταδιακά και μεθοδευμένα, μετά από κάθε διαμαρτυρία του κινήματος, το αποτέλεσμα ήταν η δημιουργία άλλης μίας δικογραφίας. Μετά από κάθε πορεία, έστω και απλή επίσκεψη στις Σκουριές, όλοι ήξεραν ότι μπορεί να τους περιμένει μία κλήση για δικαστήριο. Συνέπεια αυτής της ακραιφνούς ποινικοποίησης του κινήματος είναι οι διωκόμενοι να έχουν φθάσει τους 450, αριθμός ο οποίος δεν ξέρει κανείς πού θα σταματήσει. Χέρι-χέρι με την ποινικοποίηση, βέβαια, πήγαινε και η οικονομική αφαίμαξη της κοινωνίας σε μια περίοδο οικονομικής κρίσης, δυσβάσταχτης για όλους. Ο σχεδιασμός απλός. Όσο αυξάνονται οι κατηγορούμενοι, τόσο θα μειώνονται οι αντιδράσεις, καθώς ο καθένας θα σκεφτεί δεύτερη και τρίτη φορά να διαμαρτυρηθεί, αν γνωρίζει τις συνέπειες.
Η πρωτοφανής για την περιοχή κατάσταση οδήγησε μεγάλο μέρος του κόσμου να στηρίξει τις ελπίδες του για την σωτηρία του τόπου στον ΣΥΡΙΖΑ που είχε πάρει σαφή θέση κατά της καταστροφικής εξόρυξης. Ανεξάρτητα από τα όσα μπορεί να προσάψει κανείς σε αυτήν την επιλογή, δεν μπορεί παρά να λάβει υπ’ όψιν του ότι η περιοχή δεν ήθελε σε καμία περίπτωση κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας, γνωρίζοντας τις θέσεις της για την εξόρυξη και τους ανθρώπους που αντιδρούν. Και αν το 2013 και το 2014 ήταν χρονιά ακραίων διώξεων των κατοίκων, το 2015 κορυφώθηκε η καταστροφή του Κάκαβου, καθώς η Eldorado επεδίωκε να δημιουργήσει τετελεσμένα στις Σκουριές. Ο πολιτικός χρόνος που είχε ζητήσει ο ΣΥΡΙΖΑ για να μπορέσει να σταθεί απέναντι από μία πολυεθνική εταιρεία περνούσε και αποτελέσματα δεν υπήρχαν. Αυτό που γινόταν όλο και πιο ξεκάθαρο ήταν η έλλειψη πολιτικής βούλησης. Δεν υπήρχε αμφιβολία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πάτησε πάνω στις Σκουριές, χρησιμοποίησε το κίνημα πολιτικά και στη συνέχεια αναδιπλώθηκε εις βάρος μιας ολόκληρης περιοχής και προς όφελος των συμφερόντων. Επικοινωνιακά φυσικά συνέχισε να προπαγανδίζει την αποφασιστικότητά του να σταθεί απέναντι από την Eldorado. Στην πραγματικότητα όμως αρνείται να καταπιαστεί με ζητήματα, όπως αυτό της εξορυκτικής μεθόδου ή του αμιάντου, στα οποία η εταιρεία αδυνατεί να δώσει πειστικές απαντήσεις, ενώ οι αδειοδοτήσεις προς την εταιρεία συνεχίζονται. Αυτές οι άδειες βέβαια στηρίζονται σε μία νομιμότητα κατασκευασμένη από κυβερνήσεις που στήριζαν ανοιχτά τις εταιρείες και όχι τους ανθρώπους. Στην ίδια όμως νομιμότητα βασίζεται και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Σε λίγες μέρες έχει ορισθεί η δίκη 21 συναγωνιστών μας και αυτό από μόνο του αποτελεί ένα κομβικό σημείο για τον αγώνα. Μία δίκη με στημένες κατηγορίες, στην οποία η καναδικών συμφερόντων εταιρεία που λυμαίνεται τη Χαλκιδική (και όχι μόνο) θα παρίσταται ως πολιτική αγωγή. Μια δίκη στην οποία δικάζονται τα πιστεύω και όχι οι πράξεις.
Η δίκη αυτή, όμως, δεν αφορά μόνο τους ανθρώπους της Χαλκιδικής, αλλά κάθε έναν που αγωνίζεται για νερό, ζωή, ελευθερία, υγεία. Κάθε άνθρωπο που παλεύει και έχει απέναντί του πολυεθνικές και συμφέροντα. Αφορά τις Σκουριές όλου του κόσμου. Αφορά κάθε κοινωνικό αγώνα απέναντι σε ένα σάπιο σύστημα που ξεπουλά τα πάντα για το κέρδος λίγων.
Το μήνυμα που στέλνει, λοιπόν, η Χαλκιδική είναι σαφές. Ο αγώνας μέχρι την τελική νίκη είναι μονόδρομος. Κανένας δεν θα φροντίσει για τον τόπο μας, αν εμείς οι ίδιοι τον εγκαταλείψουμε. Κανένας δεν θα μας σπάσει τις αλυσίδες, αν εμείς δεν παλέψουμε.
