Η μυστική διπλωματία κόντρα στις πραγματικές δυνατότητες
Του Γιώργου Γκίλια
Το σημείο καμπής για τη διαπραγματευτική τακτική της κυβέρνησης δεν ήταν η (μη) Συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου. Νομίζω ότι ήταν η αποδοχή της μυστικής διπλωματίας ως δήθεν αποτελεσματικής μεθόδου απεμπλοκής των διαπραγματεύσεων, κάθε φορά που έφταναν σε αδιέξοδο. Η σημαντικότερη δήλωση των αντιπάλων (άλλοτε εταίρων, άλλοτε δανειστών) ήταν αυτή η αποκαλυπτικότατη του δρα Σόιμπλε, το «να δούμε πώς θα εξηγήσουν στους ψηφοφόρους τους αυτά που συμφώνησαν»! Έδειχνε έτσι ο δρ V.S. να κατανοεί πλήρως ποιο είναι το ισχυρό χαρτί των νέων κυβερνώντων, αποκαλύπτοντας όμως και την αιχμή της τακτικής του, που δεν ήταν άλλη από το να επιχειρήσει να καταστήσει αναξιόπιστη τη νέα κυβέρνηση απέναντι στον κόσμο που την στήριζε έχοντας επενδύσει ελπίδες πάνω της.
Μέχρις ενός σημείου ο Γ. Βαρουφάκης είχε προσπαθήσει να κάνει ανοιχτή διαπραγμάτευση, εκθέτοντας το περιεχόμενο των κατ’ ιδίαν συζητήσεων σε κοινή θέα. Το περίεργο είναι πως ο Αλέξης Τσίπρας, που επίσης είχε δηλώσει πως κατανοεί ότι αποκλειστική πηγή της δύναμής του είναι η ομόθυμη σχεδόν όσο και ενεργή συμπαράσταση του λαού, παγιδεύτηκε στο δίχτυ της εχεμύθειας, το οποίο έξυπνα (ή πονηρά) απεκάλυψε η κα Α. Μέρκελ λέγοντας ότι ελπίζει να κρατηθούν απόρρητα όσα συζητήθηκαν μεταξύ τους! Όταν ο Α. Τσίπρας έδειξε να τηρεί την μπέσα, όπως του ζήτησε η «αξιόλογη» συνομιλήτριά του, αυτή πέτυχε καθοριστική νίκη για την επιτυχία του σχεδίου Σόιμπλε. Να νιώσει δηλαδή ο λαός, που ομόθυμα στήριζε τον λαϊκό του ήρωα, αμέτοχος πια και αποκομμένος από τις συζητήσεις που λαμβάνουν χώρα στο κονκλάβιο.
Αν και γνώριζαν οι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ ότι το σύστημα μαζικής ενημέρωσης είναι απόλυτα ελεγχόμενο απ’ τον αντίπαλο, δέχτηκαν να διαπραγματεύονται «όπισθεν θυρών κλειστών» -όπως έλεγε και ο καλός μας άνθρωπος ΘουΒου- αφήνοντας τη διαμάχη να διαδραματίζεται αποκλειστικά ως προσομοίωση δημόσιου διαλόγου (διά των τηλεοπτικών πάνελ, των διαρροών από ανώνυμους παράγοντες και των δελτίων προπαγάνδας, πεδία στα οποία θα γινόταν εύκολα έρμαιο της παραπληροφόρησης).
Αντί ν’ ανοίξουν, μεταφορικά έστω, τα παράθυρα των αιθουσών συσκέψεων και των δείπνων εργασίας ώστε να εισχωρήσουν μέσα οι φωνές των δρόμων και των πλατειών για να έχουν οι διαπραγματευτές μας μαζί τους το μοναδικό τους σύμμαχο που μπορούσε ίσως να βοηθήσει στην ανατροπή της άνισης αναμέτρησης, προτίμησαν να διαγωνίζονται σε παιχνίδια αντεγκλήσεων στα κανάλια, με μοναδικό αποτέλεσμα την επανανομιμοποίηση στην κοινή γνώμη ως σοβαρών συνομιλητών, προσώπων με τεράστια ευθύνη για την κατάντια μας.
Έτσι, λίγο-λίγο η «πρώτη φορά Αριστερά» λειτουργεί στην πολιτική ζωή της χώρας σαν άλλη μια «ιδιωτική» ομάδα «σωτήρων», σκηνοθετώντας ένα πολυπαιγμένο δράμα, με το γνωστό «πολιτικό προσωπικό» σχετικώς εμπλουτισμένο με νέους, ταλαντούχους και μη και τον λαό, άλλη μια φορά, σε ρόλο θεατή, κλακαδόρου ή γιουχαϊστή, αναλόγως!
Υπάρχει ακόμα χρόνος (όσο δεν ανακηρύχτηκε ακόμα επίσημα η ήττα και ο κόσμος ελπίζει)! Ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να θέλει να απευθυνθεί στον λαό, αλλά δείχνει να μην ξέρει ποιος είναι ο λαός του. Κάνουν ομιλίες στελεχών στις λιγοστές οργανώσεις, για στήριξη. Αμ δεν γίνεται έτσι! Αυτό που χρειάζεται δεν είναι το να «επικοινωνήσετε» καλύτερα τις ιδέες σας σύντροφοι (πράγμα που λένε όλοι όταν χάνουν). Το ζήτημα είναι ν’ ακούσετε τις «ιδέες» των ανθρώπων.
Όταν ακούω στέλεχος να λέει για ένατη φορά στο λόγο του ότι χρειάζεται «παραγωγική ανασυγκρότηση» και δεν έχει τίποτα παραπάνω να προσθέσει σ’ αυτό, έχω την εντύπωση ότι δεν έχει ιδέα για τι πράγμα μιλάει: τι, συγκεκριμένα, πρέπει να παραχθεί και πώς ανασυγκροτείται η παραγωγή. Αλλά κι αυτό ακόμα δεν θα πείραζε τόσο, αν ο ΣΥΡΙΖΑ απευθυνόταν πράγματι στον λαό και του ζητούσε με έναν οργανωμένο τρόπο, όποιος ξέρει, να βοηθήσει. Παλιά στις κοινότητές μας γίνονταν ένα σωρό έργα με από κοινού «προσωπική εργασία», όπου συμμετείχαν όλοι με φτυάρια και κασμάδες. (Και προσοχή! Άλλο αυτό το από κοινού, κι άλλο κυβερνήσεις εθνικής ενότητας, πλυντήρια ενοχών και ενόχων!)
Θα δούμε τουλάχιστον ένα δημοψήφισμα; Με τι ερώτημα; Και ποιος θα το θέσει; Μήπως αν φτάσουμε εκεί μετά από παραδοχή της ήττας η μόνη αξιοπρεπής απάντηση αντί του «ναι» ή «όχι» θα είναι η αδιαφορία του κόσμου ή ακόμα χειρότερα η αναζωογόνηση του μαύρου;
