της Λόλας Σκαλτσά
Αν είναι κάτι που θυμάμαι από το ΠΑΣΟΚ της πρώτης, βασικά, περιόδου, είναι εκείνο το συναίσθημα που προκάλεσε σε πολύ κόσμο· εκείνο της αχαλίνωτης μαγκιάς. Το ζεϊμπέκικο του Άκη, το πονηρό χαμόγελο του Λαλιώτη, οι λαϊκές βραδιές του ίδιου του Παπανδρέου στα νυχτομάγαζα, ο Γιαννόπουλος στα στριπτιζάδικα. Αξέχαστες μέρες και νύχτες, φυσικά. Σήκωσε ανάστημα ο Νεοέλληνας, αφού ταύτισε τη χυδαιότητα με τη δημοκρατία και την αγένεια με την ελευθερία έκφρασης, μιμούμενος τους κυβερνώντες του. Προσφωνούσαν τον πρωθυπουργό με το μικρό του όνομα και ένιωθαν πως ζούσαν κι αυτοί στο Μαξίμου, μαζί με τον Ανδρέα, πως έπαιρναν μαζί τις αποφάσεις. Όσο πιο λαϊκίστικη γινόταν η συμπεριφορά των πολιτικών, τόσο το ηθικό των μικροαστών γινόταν ακμαιότερο. Βοήθησε και ο Τύπος στην καθιέρωση αυτού του μοντέλου πολιτικού αφού εκθείαζε τις συμπεριφορές τους, μέχρι που οι ατάκες τους έγραψαν πια ιστορία: «Τσοβόλα δώσ’ τα όλα», «Χρονοντούλαπο της Ιστορίας», «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» και φτάνουμε στο «Mea culpa» όπου έκλαψε κόσμος και κοσμάκης από την ειλικρινή μετάνοια του Παπανδρέου.
Στη συνείδησή μας το πρότυπο του ηγέτη έγινε, σταδιακά, αυτό που ταιριάζει με τα ρούχα και τα κάδρα μας. Ο σωστός πολιτικός, σήμερα, είναι αυτός που βρίζει, που δεν υπολογίζει τίποτα και κανέναν, που δεν υπακούει σε κανονισμούς, που απειλεί θεούς και δαίμονες και που στο τέλος της μέρας ανεβαίνει στην πίστα με το τσιγάρο στο στόμα και ρίχνει τις γυροβολιές του. Ο απόλυτος ξεπεσμός, η τέλεια έκφανση ενός λαοπλάνου εκφυλισμού που, δυστυχώς, συγχέεται με την Αριστερά.
Όσο πιο χύμα είναι ο υπουργός, τόσο περισσότερη γείωση έχει στον κόσμο – αυτή είναι η κληρονομιά που μας άφησε το ΠΑΣΟΚ που, τελικά, φαίνεται πως είναι δύσκολο να απαλλαχτούμε από δαύτη, όπως άλλωστε και από το ίδιο το ΠΑΣΟΚ.
