Η Ακρόπολη, οι «ψυχάκηδες» και το νοίκι
Τι κοινό έχει η Μιράντα Ξαφά και ο Γεράσιμος Γιακουμάτος; Γιατί μια γελοία δήλωση πρώην υπουργού κάνει σε μια μέρα το γύρο των έγκριτων ευρωπαϊκών εφημερίδων; Εκτός από τον Προμηθέα, τι άλλο μπορεί να συνδέει μια κλοπή και μια φωτιά που λαμβάνουν χώρα εντός ενός 24ώρου; Ποιο είναι το πρόσωπο του νέου ολοκληρωτισμού;
Ε, λοιπόν, άνοιξε και επισήμως η περίοδος των προσφορών και των εκπτώσεων.
Εκπτώσεις όχι (μόνο) στα εγκεφαλικά κύτταρα των επονομαζόμενων «εκπροσώπων του λαού», όπως ήταν η πρώτη σκέψη όσων εμβρόντητοι άκουσαν τις από ραδιοφώνου παραινέσεις Γιακουμάτου για ενοικίαση της Ακρόπολης και άλλων αρχαιολογικών χώρων σε ιδιώτες, ώστε να γλιτώσουν επιτέλους από τους ενοχλητικούς υπαλλήλους του πολιτισμού που τολμούν να μη δουλεύουν τα σαββατοκύριακα αν δεν πληρωθούν τις νόμιμες υπερωρίες τους. Γιατί εκτός από τον (ακρο)δεξιό (στα όρια του γραφικού) λαϊκιστή του «να νοικιάσουμε την Ακρόπολη για να μην κοπούν άλλο οι μισθοί», την ίδια στιγμή η γνωστή εκσυγχρονίστρια και στέλεχος του ΔΝΤ Μιράντα Ξαφά, σε παρακείμενο σταθμό, αναπαρήγαγε τις ίδιες άθλιες παραινέσεις με περισσότερο, όμως, λογικοφανή επιχειρήματα.
Κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος αν οι δύο «λαγοί» θορυβήθηκαν, έστω και λίγο από την χρονική εγγύτητα των δηλώσεών τους, με την αποκάλυψη της πιο ντροπιαστικής ίσως κλοπής έργων τέχνης στην πρόσφατη ιστορία μας. Της εξαφάνισης, δηλαδή, τριών ζωγραφικών έργων από την Εθνική Πινακοθήκη κάτω από τη μύτη(;) της ιδιωτικής security που είχε αναλάβει τη φύλαξη του χώρου -και δεν απεργούσε, προς τέρψιν του κ. Γιακουμάτου και των ομοίων του. Δεν ξέρουμε αν ίδρωσε το αφτί τους όταν οι χολερικοί Εγγλέζοι, συνδυάζοντας τα δύο γεγονότα, σχολίασαν ότι η Ελλάδα άρχισε να πουλάει έργα τέχνης για να ξεπληρώσει το χρέος της.
Ούτε αν σκέφτηκαν την ευθύνη τους, όταν το ίδιο απόγευμα ένα από τα πιο σημαντικά αρχιτεκτονήματα του κέντρου της Αθήνας, το ιστορικό ξενοδοχείο «Ακροπόλ», παραδόθηκε ξανά στις φλόγες -σε μια κίνηση απελπισίας για τους απόκληρους που βρήκαν εκεί καταφύγιο από τη βαρυχειμωνιά των ημερών, μια κίνηση θρήνου για το κτίριο που έζησε τις ξεγνοιασιές του Μεσοπολέμου, τις κακουχίες της Κατοχής, την εισβολή των τανκς στο Πολυτεχνείο, τους αγώνες της Μεταπολίτευσης, για να βρεθεί κουφάρι έρμαιο και παρατημένο χρόνια αφότου με δημόσιο χρήμα ταΐστηκαν οι ιδιωτικές αμαρτίες των τελευταίων ιδιοκτητών του;
Ούτε η νεότερη, ούτε η αρχαία ιστορία φαίνεται να είναι το φόρτε των δύο ευφάνταστων βουλευτών, που κλήθηκαν να μας ανοίξουν το δρόμο στις διδαχές του νέου (ολοκληρωτικού) Διαφωτισμού. «Να αφήσουν οι ψυχάκηδες και οι αγκυλωμένοι τις θεωρίες του χθες και να δουν το αύριο της πατρίδας», αντηχεί η πολεμική ιαχή του Γιακουμάτου. Ιδού το περιεχόμενο του νέου ολοκληρωτισμού: όποιος πιστεύει ότι υπάρχει οτιδήποτε σε αυτή τη χώρα που δεν θα θυσιαστεί στο βωμό των αγορών και του χρέους είναι οπαδός του χτες και θέλει να μας καταστρέψει. Η νέα έννοια της «πατρίδας» πρέπει να απαγκιστρωθεί από τις αγκυλώσεις του παρελθόντος: την ιστορική μνήμη, τα δημόσια αγαθά, το κοινωνικό συμβόλαιο, τις απεργίες, τα εργασιακά δικαιώματα, ακόμη και τις ελάχιστες προσδοκίες αξιοπρεπούς διαβίωσης.
Αν δεν το καταλάβατε με τη διάλυση του δημόσιου σχολείου και νοσοκομείου, με την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, το φαστ-τρακ ξεπούλημα, την απειλή ιδιωτικοποίησης κάθε τομέα του οποίου οι εργαζόμενοι προβάλλουν αντίσταση, ας καταφύγουμε στο υπέρτατο σύμβολο: την Ακρόπολη (ακριβέστερα: την εκποίησή της). Το πρώην «εθνικό» σύμβολο πρέπει να μεριάσει για να υποταχθεί στο νέο, υπέρτατο πατριωτικό σύμβολο: το σήμα του ευρώ.
«Δεν έχεις τίποτ’ ακριβό να παραδώσεις, σ’ αυτό το σχήμα που ξεβάφει αίμα και δάκρυ», έλεγε ο συνθέτης σε άλλη συγκυρία. Η ανάγκη μας -και πάλι- όνομα δεν έχει. Έχει όμως σχήμα και δύναμη, έχει οργή, έχει μια νέα «πατρίδα»: τις πλατείες του αγώνα, τους δρόμους της αλληλεγγύης, τα εργοστάσια της απεργίας, τα πλατό της κατάληψης, τις παρελάσεις της αγανάκτησης. Και ξανά την Ακρόπολη της αντίστασης…
Ε, λοιπόν, άνοιξε και επισήμως η περίοδος των προσφορών και των εκπτώσεων.
Εκπτώσεις όχι (μόνο) στα εγκεφαλικά κύτταρα των επονομαζόμενων «εκπροσώπων του λαού», όπως ήταν η πρώτη σκέψη όσων εμβρόντητοι άκουσαν τις από ραδιοφώνου παραινέσεις Γιακουμάτου για ενοικίαση της Ακρόπολης και άλλων αρχαιολογικών χώρων σε ιδιώτες, ώστε να γλιτώσουν επιτέλους από τους ενοχλητικούς υπαλλήλους του πολιτισμού που τολμούν να μη δουλεύουν τα σαββατοκύριακα αν δεν πληρωθούν τις νόμιμες υπερωρίες τους. Γιατί εκτός από τον (ακρο)δεξιό (στα όρια του γραφικού) λαϊκιστή του «να νοικιάσουμε την Ακρόπολη για να μην κοπούν άλλο οι μισθοί», την ίδια στιγμή η γνωστή εκσυγχρονίστρια και στέλεχος του ΔΝΤ Μιράντα Ξαφά, σε παρακείμενο σταθμό, αναπαρήγαγε τις ίδιες άθλιες παραινέσεις με περισσότερο, όμως, λογικοφανή επιχειρήματα.
Κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος αν οι δύο «λαγοί» θορυβήθηκαν, έστω και λίγο από την χρονική εγγύτητα των δηλώσεών τους, με την αποκάλυψη της πιο ντροπιαστικής ίσως κλοπής έργων τέχνης στην πρόσφατη ιστορία μας. Της εξαφάνισης, δηλαδή, τριών ζωγραφικών έργων από την Εθνική Πινακοθήκη κάτω από τη μύτη(;) της ιδιωτικής security που είχε αναλάβει τη φύλαξη του χώρου -και δεν απεργούσε, προς τέρψιν του κ. Γιακουμάτου και των ομοίων του. Δεν ξέρουμε αν ίδρωσε το αφτί τους όταν οι χολερικοί Εγγλέζοι, συνδυάζοντας τα δύο γεγονότα, σχολίασαν ότι η Ελλάδα άρχισε να πουλάει έργα τέχνης για να ξεπληρώσει το χρέος της.
Ούτε αν σκέφτηκαν την ευθύνη τους, όταν το ίδιο απόγευμα ένα από τα πιο σημαντικά αρχιτεκτονήματα του κέντρου της Αθήνας, το ιστορικό ξενοδοχείο «Ακροπόλ», παραδόθηκε ξανά στις φλόγες -σε μια κίνηση απελπισίας για τους απόκληρους που βρήκαν εκεί καταφύγιο από τη βαρυχειμωνιά των ημερών, μια κίνηση θρήνου για το κτίριο που έζησε τις ξεγνοιασιές του Μεσοπολέμου, τις κακουχίες της Κατοχής, την εισβολή των τανκς στο Πολυτεχνείο, τους αγώνες της Μεταπολίτευσης, για να βρεθεί κουφάρι έρμαιο και παρατημένο χρόνια αφότου με δημόσιο χρήμα ταΐστηκαν οι ιδιωτικές αμαρτίες των τελευταίων ιδιοκτητών του;
Ούτε η νεότερη, ούτε η αρχαία ιστορία φαίνεται να είναι το φόρτε των δύο ευφάνταστων βουλευτών, που κλήθηκαν να μας ανοίξουν το δρόμο στις διδαχές του νέου (ολοκληρωτικού) Διαφωτισμού. «Να αφήσουν οι ψυχάκηδες και οι αγκυλωμένοι τις θεωρίες του χθες και να δουν το αύριο της πατρίδας», αντηχεί η πολεμική ιαχή του Γιακουμάτου. Ιδού το περιεχόμενο του νέου ολοκληρωτισμού: όποιος πιστεύει ότι υπάρχει οτιδήποτε σε αυτή τη χώρα που δεν θα θυσιαστεί στο βωμό των αγορών και του χρέους είναι οπαδός του χτες και θέλει να μας καταστρέψει. Η νέα έννοια της «πατρίδας» πρέπει να απαγκιστρωθεί από τις αγκυλώσεις του παρελθόντος: την ιστορική μνήμη, τα δημόσια αγαθά, το κοινωνικό συμβόλαιο, τις απεργίες, τα εργασιακά δικαιώματα, ακόμη και τις ελάχιστες προσδοκίες αξιοπρεπούς διαβίωσης.
Αν δεν το καταλάβατε με τη διάλυση του δημόσιου σχολείου και νοσοκομείου, με την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, το φαστ-τρακ ξεπούλημα, την απειλή ιδιωτικοποίησης κάθε τομέα του οποίου οι εργαζόμενοι προβάλλουν αντίσταση, ας καταφύγουμε στο υπέρτατο σύμβολο: την Ακρόπολη (ακριβέστερα: την εκποίησή της). Το πρώην «εθνικό» σύμβολο πρέπει να μεριάσει για να υποταχθεί στο νέο, υπέρτατο πατριωτικό σύμβολο: το σήμα του ευρώ.
«Δεν έχεις τίποτ’ ακριβό να παραδώσεις, σ’ αυτό το σχήμα που ξεβάφει αίμα και δάκρυ», έλεγε ο συνθέτης σε άλλη συγκυρία. Η ανάγκη μας -και πάλι- όνομα δεν έχει. Έχει όμως σχήμα και δύναμη, έχει οργή, έχει μια νέα «πατρίδα»: τις πλατείες του αγώνα, τους δρόμους της αλληλεγγύης, τα εργοστάσια της απεργίας, τα πλατό της κατάληψης, τις παρελάσεις της αγανάκτησης. Και ξανά την Ακρόπολη της αντίστασης…
Δέσποινα Κουτσούμπα
Σχόλια
