Τα κατάφεραν έτσι οι τρεις ερασιτέχνες του κυβερνητικού θιάσου, ώστε να δηλητηριάσουν, ποτίζοντας με το φαρμάκι της απίστευτης υποκρισίας και της καραμπινάτης ψευτιάς τους, ακόμη κι αυτά τα ιερά «μπάνια του λαού».
Δεν είναι ούτε υπερβολή, ούτε πολυτέλεια. Παρά τις πρωτοφανείς συνθήκες ανέχειας, υπάρχει η ανάγκη μες στην καρδιά του καλοκαιριού το μυαλό να «αδειάσει», η σκέψη, έστω η σκέψη να ταξιδέψει. Ο κόσμος βρίσκει τον τρόπο ακόμη και στις πιο ζοφερές συνθήκες να μη μιζερέψει, να ανοιχτεί στη φύση και στο διπλανό του. Τις περασμένες εβδομάδες στις αστικές συγκοινωνίες προς τις παραλίες της πρωτεύουσας, γινόταν το «πατείς με πατώ σε», μάλλον το ίδιο θα συνέβαινε σε κάθε μεγαλούπολη της χώρας. Παλιές εποχές… Χειρότερες;
Τα κοντινά εξοχικά ή «πατρικά» παραθαλάσσια, γνώρισαν φέτος εντυπωσιακή… πληρότητα από συγγενείς και φίλους, κατανοητοί οι λόγοι κι έτσι ξανά στήθηκαν οι ξεχασμένες μεγάλες καλοκαιρινές παρέες με τα μεγάλα τραπέζια ρεφενέ και τα πολλά-πολλά πιτσιρίκια να στριφογυρίζουν.
Ούτε το χαμόγελο, ούτε τον πόθο για ζωή, ούτε την πηγαία αλληλεγγύη κατόρθωσαν να ξεριζώσουν από την ψυχή του λαού οι ξένοι κομισάριοι της «σωτήριας» τρόικας κι οι «δικοί μας» συνεργάτες τους, οι τζιτζιφιόγκοι πολιτικάντες της διαπλοκής. Κι ας χρησιμοποίησαν κάθε μέσο.
Αναλογιζόμαστε σήμερα, σε ποια φάση και ποια κατάσταση πνευμάτων βρισκόταν η ελληνική κοινωνία κι όλη η Ευρώπη ένα χρόνο πριν. Τέτοιες μέρες Αυγούστου όλα, τηρουμένων των αναλογιών, δεν παρουσίαζαν μεγάλες διαφορές. H τότε απόφαση της καλοκαιρινής Συνόδου Κορυφής της Ε.Ε., που επικύρωσε το διετές μεσοπρόθεσμο της κυβέρνησης Παπανδρέου και την αρχική αναδιάρθρωση του χρέους, ενώ είχε παρουσιαστεί ως λυτρωτική έγινε θρύψαλα μπροστά στην αναζωπύρωση της κρίσης της Ευρωζώνης κι η απειλή της φθινοπωρινής επέλασης άγριων μέτρων ήταν διάχυτη. Το χειρότερο, μετά την έκβαση του ξεσηκωμού των πλατειών και της «μάχης του Συντάγματος», σε πολλούς είχε επικρατήσει μια πικρή αίσθηση ήττας και παγωμάρας.
Γνωρίζουμε σήμερα, πως τα πράγματα «νομίζαμε», αλλά δεν ήταν έτσι. Τα αλλεπάλληλα κύματα της εισβολής των μαζών στην κεντρική πολιτική σκηνή έφεραν στην κυριολεξία τα πάνω-κάτω εντός λίγων μηνών. Και μπορεί η μηχανή της καταστροφής να μην μπλοκαρίστηκε – ένα χρόνο μετά το κοινωνικό σώμα μετράει βαθύτερες πληγές – όμως είναι ταυτόχρονα όλο και δυσκολότερο να επιβάλουν την προαποφασισμένη «τελική λύση» της χρεοκοπίας και του εκφασισμού. Η μακρά πολιτική μάχη των δύο αλλεπάλληλων εκλογικών αναμετρήσεων κατέστησε εφικτό τον απελευθερωτικό στόχο της ανατροπής του πολιτικού συστήματος και της κατάλυσης του ειδικού καθεστώτος επιβολής της τρόικας και των μνημονίων.
Εδώ βρισκόμαστε. Τις επόμενες δεκαπέντε ημέρες δεν θα τις χαρίσουμε στους μηχανορράφους της ισοπέδωσης και του ξεπουλήματος. Αν ισχύει ότι έχει τεθεί ως υποθήκη η ριζική αναμέτρηση για να ανοίξει δρόμος σωτηρίας χωρίς όλα όσα συμβολίζει η συμπαιγνία των «τριών», τότε το μεγάλο βάρος δεν αναλογεί σε κανέναν άλλο, παρά σε καθέναν και στο σύντροφό του. Σε κάθε αγωνιστική πρωτοβουλία, κίνηση αλληλεγγύης και αντίστασης, σε κάθε έντυπο προβληματισμού και αφύπνισης, κυρίως σε κάθε έναν και κάθε μια και στη σχέση τους με τους πολλούς, που έδωσε ζωή και νόημα στις μικρές και μεγάλες συγκρούσεις και απρόσμενα ακόμα και στη νοθευμένη εκλογική μάχη. Έχουμε πάρα πολλά να σκεφτούμε, να ανταλλάξουμε, να διαφωνήσουμε, να ανακαλύψουμε για όσα τώρα ξέρουμε καλά ότι τα μπορούμε. Και το ξέρουν κι οι «απέναντι», που παραπαίουν. Και από τις 25 Αυγούστου θα τα πούμε ξανά…
Τα κοντινά εξοχικά ή «πατρικά» παραθαλάσσια, γνώρισαν φέτος εντυπωσιακή… πληρότητα από συγγενείς και φίλους, κατανοητοί οι λόγοι κι έτσι ξανά στήθηκαν οι ξεχασμένες μεγάλες καλοκαιρινές παρέες με τα μεγάλα τραπέζια ρεφενέ και τα πολλά-πολλά πιτσιρίκια να στριφογυρίζουν.
Ούτε το χαμόγελο, ούτε τον πόθο για ζωή, ούτε την πηγαία αλληλεγγύη κατόρθωσαν να ξεριζώσουν από την ψυχή του λαού οι ξένοι κομισάριοι της «σωτήριας» τρόικας κι οι «δικοί μας» συνεργάτες τους, οι τζιτζιφιόγκοι πολιτικάντες της διαπλοκής. Κι ας χρησιμοποίησαν κάθε μέσο.
Αναλογιζόμαστε σήμερα, σε ποια φάση και ποια κατάσταση πνευμάτων βρισκόταν η ελληνική κοινωνία κι όλη η Ευρώπη ένα χρόνο πριν. Τέτοιες μέρες Αυγούστου όλα, τηρουμένων των αναλογιών, δεν παρουσίαζαν μεγάλες διαφορές. H τότε απόφαση της καλοκαιρινής Συνόδου Κορυφής της Ε.Ε., που επικύρωσε το διετές μεσοπρόθεσμο της κυβέρνησης Παπανδρέου και την αρχική αναδιάρθρωση του χρέους, ενώ είχε παρουσιαστεί ως λυτρωτική έγινε θρύψαλα μπροστά στην αναζωπύρωση της κρίσης της Ευρωζώνης κι η απειλή της φθινοπωρινής επέλασης άγριων μέτρων ήταν διάχυτη. Το χειρότερο, μετά την έκβαση του ξεσηκωμού των πλατειών και της «μάχης του Συντάγματος», σε πολλούς είχε επικρατήσει μια πικρή αίσθηση ήττας και παγωμάρας.
Γνωρίζουμε σήμερα, πως τα πράγματα «νομίζαμε», αλλά δεν ήταν έτσι. Τα αλλεπάλληλα κύματα της εισβολής των μαζών στην κεντρική πολιτική σκηνή έφεραν στην κυριολεξία τα πάνω-κάτω εντός λίγων μηνών. Και μπορεί η μηχανή της καταστροφής να μην μπλοκαρίστηκε – ένα χρόνο μετά το κοινωνικό σώμα μετράει βαθύτερες πληγές – όμως είναι ταυτόχρονα όλο και δυσκολότερο να επιβάλουν την προαποφασισμένη «τελική λύση» της χρεοκοπίας και του εκφασισμού. Η μακρά πολιτική μάχη των δύο αλλεπάλληλων εκλογικών αναμετρήσεων κατέστησε εφικτό τον απελευθερωτικό στόχο της ανατροπής του πολιτικού συστήματος και της κατάλυσης του ειδικού καθεστώτος επιβολής της τρόικας και των μνημονίων.
Εδώ βρισκόμαστε. Τις επόμενες δεκαπέντε ημέρες δεν θα τις χαρίσουμε στους μηχανορράφους της ισοπέδωσης και του ξεπουλήματος. Αν ισχύει ότι έχει τεθεί ως υποθήκη η ριζική αναμέτρηση για να ανοίξει δρόμος σωτηρίας χωρίς όλα όσα συμβολίζει η συμπαιγνία των «τριών», τότε το μεγάλο βάρος δεν αναλογεί σε κανέναν άλλο, παρά σε καθέναν και στο σύντροφό του. Σε κάθε αγωνιστική πρωτοβουλία, κίνηση αλληλεγγύης και αντίστασης, σε κάθε έντυπο προβληματισμού και αφύπνισης, κυρίως σε κάθε έναν και κάθε μια και στη σχέση τους με τους πολλούς, που έδωσε ζωή και νόημα στις μικρές και μεγάλες συγκρούσεις και απρόσμενα ακόμα και στη νοθευμένη εκλογική μάχη. Έχουμε πάρα πολλά να σκεφτούμε, να ανταλλάξουμε, να διαφωνήσουμε, να ανακαλύψουμε για όσα τώρα ξέρουμε καλά ότι τα μπορούμε. Και το ξέρουν κι οι «απέναντι», που παραπαίουν. Και από τις 25 Αυγούστου θα τα πούμε ξανά…
Σχόλια
