Οι κάτοικοι της Δάφνης πριν λίγες μέρες ένιωσαν περίεργα, όταν είδαν να περνά από τους δρόμους της συνοικίας τους μια μαζική διαδήλωση (περίπου 700 άτομα) και να καταλήγει στον τόπο όπου σκοτώθηκε, από σφαίρες της αστυνομίας, ο αντιεξουσιαστής Λάμπρος Φούντας.
Παρά την αστυνομική παρουσία σε ολόκληρη την περιοχή, μερικές εκατοντάδες νέοι, που συγκινήθηκαν και οργίστηκαν από το θάνατο του Λ. Φούντα, έδωσαν το παρόν σε ένα δυναμικό συλλαλητήριο για «έναν σύντροφο
που έφυγε».
Τέτοια γεγονότα μπορούν να οδηγήσουν σε συμπεράσματα και σκέψεις το χώρο της Αριστεράς, που επιμένει στο δρόμο του μαζικού αγώνα. Μετά το Δεκέμβρη έχει δυναμώσει μια διάθεση κι έχουν ενεργοποιηθεί ομάδες και κινήσεις, που τώρα βρίσκουν μια ορισμένη ανταπόκριση σε ένα οργισμένο και ευαίσθητο τμήμα της νεολαίας. Μέσα στο περιβάλλον της κρίσης, μέσα στη γενικευμένη ρεμούλα, μέσα από τη γιγάντωση της βίας μέσα στην κοινωνία, δυναμώνει η τάση μιας βίαιης έως και μηδενιστικής στάσης, μιας διάθεσης για έναν «πόλεμο» μέχρις εσχάτων. Οι νέοι, που είναι δεκτικοί σε μια τέτοια «πρακτική πρόταση», μπορεί να μην έχουν την πείρα και τη γνώση από τα αδιέξοδα που γεννούν οι χωρίς επιστροφή δρόμοι. Αυτό θα ανακαλυφθεί αργότερα και όχι τώρα.
Η έλλειψη ενός μαζικού, αντισυστημικού κινήματος αφήνει χώρο για να αναπτυχθεί ένα «άλλο κίνημα», κυρίως αντιεξουσιαστικό, που συγκρούεται με το κράτος και χτυπιέται από αυτό, που έχει ζωντάνια και συσπειρώνει ευαίσθητους και με διάθεση να προσφέρουν νέους σε διάφορες πρωτοβουλίες και παρεμβάσεις. Βέβαια, στο εσωτερικό του χώρου υπάρχει κατακερματισμός, ανταγωνισμός καθώς και διαφορετικές προτάσεις για το πώς να γίνει ο «πόλεμος». Η απογείωση που ενυπάρχει σε επιλογές «χτυπημάτων» και η αγνόηση του πολιτικού συσχετισμού χρησιμοποιούνται συχνά για την εμπέδωση της κρατικής τρομοκρατίας και την εμπόδιση της ανάπτυξης του μαζικού κινήματος. Σε αυτό το σημείο αρχίζει, όμως, μια άλλη διαδρομή, μακριά από τον κόσμο και με λίγους δεσμούς με τον κόσμο, τα προβλήματά του, τις ανάγκες του. Η «απελπισία περίστροφο και σφαίρες της οι ανάγκες», έλεγε ο Παύλος Σιδηρόπουλος σε ένα τραγούδι του, πριν από 25 περίπου χρόνια. Άρα οι «προτάσεις» υπήρχαν και τότε. Τι μεσολάβησε, τι άφησαν πίσω τους σαν απολογισμό, περίπου ένα τέταρτο του αιώνα, στη σύγχρονη Ελλάδα; Τι πρόκειται να αφήσουν;
Η Αριστερά πρέπει να έχει ενδιαφέρον και όχι αδιαφορία για το νέο που γράφει στο indymedia, μόλις γύρισε από την πορεία, απαντώντας στο αν είχε απήχηση η πορεία: «Νομίζω είχε… η γειτονιά δεν έχει ξαναδεί τόσο κόσμο μαζεμένο, πάντως σίγουρα είδε ότι δεν είμαστε τίποτα κωλόπαιδα, αλλά αγωνιστές… πολύ συγκίνηση στο σημείο της δολοφονίας, ενώ ακούστηκαν και μερικά (πολύ λίγα) “μπράβο” από κατοίκους…».
