Το 2012 καταγράφεται σαν ένα από τα πιο μαύρα έτη σε αγωνιστικό, αλλά και οικονομικό επίπεδο
Το 2012 δεν ήταν απλά μια χρονιά-πισωγύρισμα. Ο ελληνικός αθλητισμός, άλλωστε, δεν έκανε βήματα, αλλά άλματα προς τα πίσω κάθε έτος από το 2004 και μετά.
Η χρονιά που φεύγει, λοιπόν, ήταν η ταφόπλακα. Και είναι αμφίβολο μετά απ’ όσα συνέβησαν φέτος αν και πότε θα ξανασηκώσει κεφάλι ο ελληνικός αθλητισμός.
Φυσικά, δεν αναφερόμαστε τόσο στο αγωνιστικό κομμάτι. Εκεί οι προσδοκίες ήταν ούτως ή άλλως μικρές. Κι επαληθεύτηκαν μέχρι κεραίας. Στο Λονδίνο, λοιπόν, μόλις οκτώ χρόνια μετά από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, η ελληνική αποστολή είχε πενιχρή συγκομιδή από διακρίσεις. Ούτε, όμως, για να είμαστε εντός πραγματικότητας, περίμενε κανείς κάτι περισσότερο, από την στιγμή που παρατηρούνται σημαντικά κενά στην ανακάλυψη, την προώθηση και την προετοιμασία ταλέντων.
Τα ολυμπιακά έργα, άλλωστε, έχουν αραχνιάσει. Τα παιδιά δεν γέμισαν τα στάδια για να κάνουν σπορ, όπως κάποιοι περίμεναν και διαλαλούσαν προ 2004. Δεν είναι, όμως, μόνο θέμα υποδομών. Είναι ότι οι προπονήσεις γίνονται όλο και συχνότερα πια κάτω από αντίξοες συνθήκες. Στο στίβο, για παράδειγμα, δεν υπάρχουν αρκετοί χώροι προπόνησης ανά την Ελλάδα, ενώ κάποια κολυμβητήρια είναι κλειστά αφού δεν μπορούν να καλυφθούν τα λειτουργικά τους έξοδα. Παρόμοια προβλήματα υπάρχουν και σε άλλα σπορ.
Την στιγμή, λοιπόν, που σε επίπεδο υψηλών διακρίσεων έχει γίνει κραχ στον αθλητισμό μας, υπάρχει και το νέο αίμα το οποίο δεν μπορεί σε πολλές περιπτώσεις να προπονηθεί κάτω από νορμάλ συνθήκες.
Κι εδώ έρχεται το ζήτημα των περικοπών. Η συγκυβέρνηση έδωσε τη χαριστική βολή στον ελληνικό αθλητισμό με τους προϋπολογισμούς πείνας των ομοσπονδιών, αρκετές εκ των οποίων οδηγούνται σε… λουκέτο. Έτοιμες, δηλαδή, είναι κάποιες ομοσπονδίες να κατεβάσουν ρολά. Και οι εκκλήσεις δεν πιάνουν τόπο.
Δεν φτάνει, λοιπόν, που ο ελληνικός αθλητισμός βρισκόταν στην κατηφόρα από το 2004 και ύστερα. Η κρίση, και κυρίως όσα γίνανε στο έτος που φεύγει, έδωσαν τη χαριστική βολή. Και το μεγαλύτερο χτύπημα θα το δεχτεί η βάση. Τα σωματεία, δηλαδή. Ο σύλλογος θα μπορούσε να αποτελέσει το άλφα και το ωμέγα για έναν άλλον αθλητισμό, που θα είχε ως προτεραιότητα το κοινωνικό προφίλ, την μαζικότητα και την αλληλεγγύη. Αντ’ αυτού, τα σωματεία βρίσκονται αυτή την στιγμή σε απελπιστική κατάσταση, αφού δεν μπορούν πια να κρατήσουν τα παιδιά. Υπάρχει θέμα λειτουργίας, εγκαταστάσεων και συνθηκών. Μαρασμός…
Την στιγμή που ο λαός βάλλεται από παντού, δεν μπορεί να κάνει πια ούτε αθλητισμό, παρά την πληθώρα εγκαταστάσεων. Ένα κοινωνικό αγαθό αφαιρείται ουσιαστικά διά της βίας, με πρόσχημα την κρίση.
Και, μάλιστα, ενώ η παχυσαρκία κάνει την επέλασή της στη νέα γενιά, ο αθλητισμός είναι για πρώτη φορά τόσο πολύ εκτός παιχνιδιού στην ελληνική κοινωνία, με τη χρηματοδότηση πετσοκομμένη σε τρομερό βαθμό.
Ούτε είναι δυνατόν τα λάθη και τις παθογένειες κάποιων ομοσπονδιών να τις πληρώνει όλος ο χώρος. Ίσως, μάλιστα, να ήρθε η ώρα για να συζητηθεί για πρώτη φορά «τι αθλητισμό θέλουμε;».
Το κακό είναι πως ό,τι κινητικότητα ή αντίδραση κι αν υπήρξε, δεν βρήκε καμία ανταπόκριση. Τι σημαίνει αυτό; Ότι το 2013 προμηνύεται μαρτυρικό και για τον ελληνικό αθλητισμό, που θα είναι κι αυτός θύμα των περικοπών της τροϊκανής συγκυβέρνησης, στερώντας από τα παιδιά μια διέξοδο υγείας και ζωντάνιας…
Β. Γαλούπης
