«…Ήταν και οι γιορτές. Ο πρώιμος στολισμός τού έδινε στα νεύρα, όσο και τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια στο ραδιόφωνο. Κανένα θαύμα δεν του είχε συμβεί ποτέ τα Χριστούγεννα. Σιχαινόταν την καταναλωτική μανία, το φαγοπότι μέχρι τελικής πτώσεως, τα υποχρεωτικά ρεβεγιόν, τις ανταλλαγές άχρηστων δώρων που κατέληγαν μετά από λίγο καιρό στην αποθήκη ή σε κάποιο άλλο σπίτι…»
Αυτό είναι ένα απόσπασμα από διήγημά μου στον συλλογικό τόμο «Χριστουγεννιάτικες ιστορίες» που μόλις κυκλοφόρησε από την Ελληνοεκδοτική με διηγήματα 34 συγγραφέων που πρωτοδημοσιεύονται εδώ.
Η αλήθεια είναι ότι –όπως και ο ήρωας του διηγήματος– δεν έχω καμιά ιδιαίτερη συμπάθεια για τις γιορτές αυτές. Στις μεγάλες πόλεις έχουμε από τη μια την καταναλωτική φρενίτιδα και από την άλλη τη φτώχεια που αυτές τις μέρες γίνεται πιο εκκωφαντική.
Δεν βρίσκω τίποτε το κατανυκτικό, ούτε νιώθω τίποτε σκιρτήματα αγάπης. Τα περίφημα χριστουγεννιάτικα έλατα που ήρθαν στην Αθήνα από τους Βαυαρούς και κυριάρχησαν ως στολισμός μου θυμίζουν τα καμένα δάση. Πόσο πιο σημαντικό θα ήταν αντί να κόβονται να μεταφυτεύονται εκεί που χρειάζεται;
Όπως σημειώνουν στο βιβλίο «Αθήνα – Ιχνηλατώντας την πόλη με οδηγό την ιστορία και τη λογοτεχνία» οι Γιοχάλας και Καφετζάκη (εκδόσεις Εστία), τα Χριστούγεννα του 1843 στήθηκε το πρώτο χριστουγεννιάτικο δέντρο στην οικία Ιωάννη Παπαρρηγόπουλου με στολίδια από τη Ρωσία. Όταν είδε ο καλεσμένος Μακρυγιάννης το στολισμένο δέντρο στο σαλόνι είπε: «Ωραίο είναι, κυρ-Γιάννη. Και του χρόνου να είμαστε καλά. Αλλά τα δέντρα μου εγώ δεν τ’ αφήνω να φυτρώσουν μέσα στην κάμαρα! Μόνο τ’ άρματά μου φυτρώνουν εκεί»…
Όσο για τον Άγιο Βασίλη με την ενδυμασία που επέβαλλε μια διαφήμιση της Coca Cola, ό,τι και να πω είναι λίγο…
Οι δήμαρχοι που κάνουν το «άναμμα των δέντρων» φιέστα, τα χιλιάδες φώτα –την ώρα που δεν ανάβουν οι περισσότεροι τα φώτα στο σπίτι για οικονομία–, το «καλάθι του Άη Βασίλη» –αποκορύφωμα της απάτης και του εμπαιγμού–, οι διαφημίσεις επιχειρήσεων που μας καλούν να αγαπήσουμε καθώς μας κλέβουν τη ζωή μου προκαλούν αληθινή απέχθεια…
Στη δική μου διάθεση και άποψη, το Πάσχα είναι η μεγαλύτερη γιορτή, ακόμη κι αν ανήκει κανείς στους μη πιστεύοντες. Σε αγγίζει πραγματικά στη καρδιά σε αντίθεση με τα Χριστούγεννα.
Ωστόσο θεωρώ πως όλη αυτή η αντίφαση των Χριστουγέννων, οι αντιθέσεις που προκαλούν, το ολοφάνερο χάσμα των τάξεων, οι οικογενειακές γιορτές που καταλήγουν πολλές φορές σε διαμάχες, το τέλος του χρόνου που οδηγεί ηθελημένα ή αθέλητα σε διάφορους απολογισμούς, αποτελούν ένα υλικό που μας έχει δώσει στο παρελθόν σημαντικά λογοτεχνικά έργα. Ειδικά στην λεγόμενη «παιδική» λογοτεχνία μερικά είναι πραγματικά αριστουργήματα.
Ο συγκεκριμένος τόμος με τις «Χριστουγεννιάτικες ιστορίες» μας δίνει μια πληθώρα διαφορετικών οπτικών για τις γιορτές, άλλοτε γλυκών κι άλλοτε πικρών καλύπτοντας ένα ευρύτατο φάσμα, από παιδικές αναμνήσεις, παραδόσεις, ερωτικές ιστορίες, ταξίδια, παραμύθια, κοινωνικές καταγγελίες …
Νομίζω ο κάθε αναγνώστης θα ανακαλύψει διηγήματα που θα τον αγγίξουν. Ίσως το καλύτερο με τις γιορτές είναι που έχουμε την ευκαιρία να διαβάσουμε κανένα βιβλίο περισσότερο και τέτοιου είδους συλλογές διηγημάτων νομίζω πως προσφέρονται.
Κι αφού –θέλοντας και μη– θα ανταλλάξουμε δώρα, νομίζω πως είναι μια καλή πρόταση!
INFO
Στον συλλογικό τόμο έγραψαν οι συγγραφείς:
Γιώργος Γκόζης, Βασίλης Γκουρογιάννης, Γεράσιμος Δενδρινός, Φίλιππος Δ. Δρακονταειδής, Γιώργος Χ. Θεοχάρης, Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης, Κατερίνα Καριζώνη, Νίκος Κατσαλίδας, Μαρία Κουγιουμτζή, Πασχάλης Λαμπαρδής, Κώστας Λογαράς, Στέφανος Μίλεσης, Πολύνα Γ. Μπανά, Γιάννης Δ. Μπάρτζης, Κωνσταντίνος Μπούρας, Τόλης Νικηφόρου, Σιδέρης Ντιούδης, Γιάννης Πανούσης, Γιάννης Πατσώνης, Βάλτερ Πούχνερ, Δήμητρα Π. Πυργελή, Έρη Ρίτσου, Λιάνα Σακελλίου, Λεύκη Σαραντινού, Ελένη Σαραντίτη, Μαρία Σκιαδαρέση, Θανάσης Σκρουμπέλος, Χρύσα Σπυροπούλου, Αλέξης Σταμάτης, Κώστας Στοφόρος, Ευαγγελία Τότσκα, Μάκης Τσίτας, Φίλιππος Φιλίππου, Άγγελος Χαριάτης.
