Οι… ατυχείς διαπιστώσεις της Αλέκας Παπαρήγα.
Σε συνέντευξη που έδωσε η γ.γ. της Κ.Ε. του ΚΚΕ ανέδειξε ως βασική προϋπόθεση για τη «λαϊκή χειραφέτηση» το να γίνει βαθιά κατανοητό, μέσα στους εργαζόμενους, ότι βασική αιτία της κρίσης είναι η ίδια η καπιταλιστική ανάπτυξη. Συγκεκριμένα, ανάμεσα σε άλλα, ανέφερε:
«Ο αγώνας μπορεί να φέρει αποτελέσματα, να έχει δυναμική, όταν είναι καθαρό ότι δεν έχουμε κρίση Χρέους και κρίση ελλειμμάτων, που όλα τα κόμματα λένε στην Ελλάδα, αλλά ότι η κρίση είναι αποτέλεσμα του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης. Είναι αποτέλεσμα μιας οικονομίας, η οποία εδράζεται στην καπιταλιστική ιδιοκτησία και εκμετάλλευση».
«Δεν μπορούμε να μην το πούμε, είναι μια οικονομία που χαρακτηρίζεται από αναρχία, δυσαναλογία ανάπτυξης ανάμεσα σε κλάδους, ανισομετρία σε σχέση με την ενσωμάτωση στην Ε.Ε. Είναι μια οικονομία που ο επενδυτής, ο καπιταλιστής, επενδύει εκεί που θα βγάλει το κέρδος, παράγει εμπορεύματα χωρίς να ξέρει τι χρειάζονται, αν χρειάζονται, ποιος θα τα αγοράσει, τι παράγει ο διπλανός του, αυτά δεν τον ενδιαφέρουν, γιατί ενδιαφέρεται για το δικό του κέρδος. Είναι μια οικονομία, λοιπόν, που με κίνητρο το κέρδος φτάνει σε ένα σημείο όπου, ενώ συγκεντρώνονται πάρα πολλά κεφάλαια, αυτά τα κεφάλαια δεν μπορούν να ξαναεπενδυθούν και να εξασφαλίσουν την απρόσκοπτη κερδοφορία».
Ιδιαίτερη εντύπωση και προβληματισμό προκαλεί η παρακάτω αναφορά της Αλ. Παπαρήγα: «Όλα τα άλλα κόμματα μιλάνε για κρίση Χρέους. Όταν δέχεσαι ότι η κρίση οφείλεται στο Χρέος, τότε είσαι υποχρεωμένος να συμφωνήσεις ότι και ο λαός θα πληρώσει ένα μέρος του Χρέους, έστω κι αν δεν ευθύνεται γι’ αυτό. Αυτή είναι η υποκρισία των άλλων κομμάτων. Όλων. Με το να πούνε να μην πληρώσει ο λαός, δε λένε τίποτα, απ’ τη στιγμή που δέχονται ότι η κρίση είναι κρίση Χρέους. Και μετά αρχίζεις: Ποιο μέρος του Χρέους θα πληρωθεί, ποιο δεν θα πληρωθεί; Αν οι δόσεις θα είναι έτσι ή αλλιώς. ‘Η αν, ταυτόχρονα με την πληρωμή του Χρέους, θα γίνονται και επενδύσεις».
«Αυτά όλα, στην καλύτερη περίπτωση, είναι πολιτική αγραμματοσύνη ή άγνοια των νόμων της οικονομίας.
Αλλά επειδή δεν υποτιμούμε τους αντιπάλους, είτε τους βασικούς, είτε αυτούς που είναι μέσα στο κίνημα, λέμε πολύ καθαρά ότι δεν θέλουν να αναγνωρίσουν την πραγματικότητα. Διότι αυτό που τους ενδιαφέρει είναι ένα λίφτινγκ του πολιτικού συστήματος και τίποτα άλλο».
Είναι τουλάχιστον ατυχής η τελική διαπίστωση της Αλ. Παπαρήγα, σε ό,τι αφορά πολλές δυνάμεις της Αριστεράς. Άλλωστε, η κρίση Χρέους είναι η ίδια αποτέλεσμα της περιόδου καπιταλιστικής ανάπτυξης –γιατί, λοιπόν, κριτικάρει αυτήν την άποψη;
Το ουσιώδες, όμως, ζήτημα είναι αν απέναντι σε αυτήν την κρίση το λαϊκό κίνημα θα έχει, συμπληρωματικά προς τον εντοπισμό των αιτιών, μια πιο συγκεκριμένη πολιτική γραμμή: άρνηση αναγνώρισης του Χρέους που βρίσκεται στα χέρια αυτών που ευθύνονται για το Χρέος, ριζική αναδιαπραγμάτευση του Χρέους με στάση πληρωμών και διαγραφή του συντριπτικά μεγάλου τμήματος του Χρέους. Ε, το να λέει κάποιος ότι αυτή η γραμμή δεν λέει τίποτα και ότι συντείνει στο λίφτινγκ που πολιτικού συστήματος, είναι μάλλον άστοχο.
«Ο αγώνας μπορεί να φέρει αποτελέσματα, να έχει δυναμική, όταν είναι καθαρό ότι δεν έχουμε κρίση Χρέους και κρίση ελλειμμάτων, που όλα τα κόμματα λένε στην Ελλάδα, αλλά ότι η κρίση είναι αποτέλεσμα του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης. Είναι αποτέλεσμα μιας οικονομίας, η οποία εδράζεται στην καπιταλιστική ιδιοκτησία και εκμετάλλευση».
«Δεν μπορούμε να μην το πούμε, είναι μια οικονομία που χαρακτηρίζεται από αναρχία, δυσαναλογία ανάπτυξης ανάμεσα σε κλάδους, ανισομετρία σε σχέση με την ενσωμάτωση στην Ε.Ε. Είναι μια οικονομία που ο επενδυτής, ο καπιταλιστής, επενδύει εκεί που θα βγάλει το κέρδος, παράγει εμπορεύματα χωρίς να ξέρει τι χρειάζονται, αν χρειάζονται, ποιος θα τα αγοράσει, τι παράγει ο διπλανός του, αυτά δεν τον ενδιαφέρουν, γιατί ενδιαφέρεται για το δικό του κέρδος. Είναι μια οικονομία, λοιπόν, που με κίνητρο το κέρδος φτάνει σε ένα σημείο όπου, ενώ συγκεντρώνονται πάρα πολλά κεφάλαια, αυτά τα κεφάλαια δεν μπορούν να ξαναεπενδυθούν και να εξασφαλίσουν την απρόσκοπτη κερδοφορία».
Ιδιαίτερη εντύπωση και προβληματισμό προκαλεί η παρακάτω αναφορά της Αλ. Παπαρήγα: «Όλα τα άλλα κόμματα μιλάνε για κρίση Χρέους. Όταν δέχεσαι ότι η κρίση οφείλεται στο Χρέος, τότε είσαι υποχρεωμένος να συμφωνήσεις ότι και ο λαός θα πληρώσει ένα μέρος του Χρέους, έστω κι αν δεν ευθύνεται γι’ αυτό. Αυτή είναι η υποκρισία των άλλων κομμάτων. Όλων. Με το να πούνε να μην πληρώσει ο λαός, δε λένε τίποτα, απ’ τη στιγμή που δέχονται ότι η κρίση είναι κρίση Χρέους. Και μετά αρχίζεις: Ποιο μέρος του Χρέους θα πληρωθεί, ποιο δεν θα πληρωθεί; Αν οι δόσεις θα είναι έτσι ή αλλιώς. ‘Η αν, ταυτόχρονα με την πληρωμή του Χρέους, θα γίνονται και επενδύσεις».
«Αυτά όλα, στην καλύτερη περίπτωση, είναι πολιτική αγραμματοσύνη ή άγνοια των νόμων της οικονομίας.
Αλλά επειδή δεν υποτιμούμε τους αντιπάλους, είτε τους βασικούς, είτε αυτούς που είναι μέσα στο κίνημα, λέμε πολύ καθαρά ότι δεν θέλουν να αναγνωρίσουν την πραγματικότητα. Διότι αυτό που τους ενδιαφέρει είναι ένα λίφτινγκ του πολιτικού συστήματος και τίποτα άλλο».
Είναι τουλάχιστον ατυχής η τελική διαπίστωση της Αλ. Παπαρήγα, σε ό,τι αφορά πολλές δυνάμεις της Αριστεράς. Άλλωστε, η κρίση Χρέους είναι η ίδια αποτέλεσμα της περιόδου καπιταλιστικής ανάπτυξης –γιατί, λοιπόν, κριτικάρει αυτήν την άποψη;
Το ουσιώδες, όμως, ζήτημα είναι αν απέναντι σε αυτήν την κρίση το λαϊκό κίνημα θα έχει, συμπληρωματικά προς τον εντοπισμό των αιτιών, μια πιο συγκεκριμένη πολιτική γραμμή: άρνηση αναγνώρισης του Χρέους που βρίσκεται στα χέρια αυτών που ευθύνονται για το Χρέος, ριζική αναδιαπραγμάτευση του Χρέους με στάση πληρωμών και διαγραφή του συντριπτικά μεγάλου τμήματος του Χρέους. Ε, το να λέει κάποιος ότι αυτή η γραμμή δεν λέει τίποτα και ότι συντείνει στο λίφτινγκ που πολιτικού συστήματος, είναι μάλλον άστοχο.
Χ.Φ.
Σχόλια
