Εγγύηση προς τους πιστωτές το κυβερνητικό πρόγραμμα «αξιοποίησης της κρατική περιουσίας» – Τα ψιλά γράμματα της δανειακής σύμβασης με την τρόικα.
Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου.
«Τρεις το λάδι, τρεις το ξίδι, πέντε το λαδόξιδο». Τέτοιας… ακρίβειας υπολογισμούς κάνουν από την περασμένη Παρασκευή υπουργοί και κρατικοί αξιωματούχοι, όταν δεν ασχολούνται με το επικοινωνιακό σπορ της επίπληξης των τροϊκανών, επειδή «υπερέβησαν τα εσκαμμένα», καρφώνοντας το σχέδιο γενικής εκποίησης της δημόσιας περιουσίας για τα περίφημα 50 δισ. ευρώ. Ο δημόσιος αυτός διαπληκτισμός μεταξύ κυβέρνησης και τρόικας θα μείνει ως το γραφικό στοιχείο ενός κατά τα λοιπά πολιτικού εγκλήματος εις βάρος της ελληνικής κοινωνίας. Διότι, η δρομολογούμενη εκποίηση του δημόσιου πλούτου προβάλλεται ως κλειδί για την αποτροπή της χρεοκοπίας. Αλλά, τι άλλο από χρεοκοπημένο είναι ένα κράτος απογυμνωμένο από τα περιουσιακά του στοιχεία;
Χώρα υπό κατάσχεση
Το ζωηρό ενδιαφέρον των πιστωτών της χώρας (Ε.Ε.- ΕΚΤ- ΔΝΤ) να περπατήσει χωρίς προβλήματα ο τελευταίος κυβερνητικός «άθλος» προδίδεται και από το γεγονός ότι πρόθυμα δέχθηκαν να επιβληθεί «λογοκρισία» στους υπαλλήλους της τρόικας (Ντερούζ, Τόμσεν, Μαζούχ) και να διευκολύνουν έτσι το επικοινωνιακό «μασάζ» της κυβέρνησης. Άλλωστε, το πρόγραμμα εκποίησης της κρατικής περιουσίας θα ενταχθεί στο νέο «Μνημόνιο», το περίφημο «Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Στρατηγικής 2012-2015» που θα τεθεί στην έγκριση του Εκοφίν. Και, πιθανότατα, θα αποτελέσει το διαπραγματευτικό χαρτί της κυβέρνησης στις επικείμενες Συνόδους των 17 της Ευρωζώνης (11 Μαρτίου) και των 27 της Ε.Ε. (25 Μαρτίου) ώστε να αποσπάσει τη συναίνεσή τους στην επιμήκυνση της αποπληρωμής του δανείου των 110 δισ. και σε κάποιας μορφής ελάφρυνση του υπολοίπου χρέους (με επαναγορά ομολόγων, μείωση του επιτοκίου κ.λπ.). Σε αυτό το πλαίσιο σχεδιασμών, άλλωστε, εντάσσεται και η (από Δευτέρα) περιοδεία του πρωθυπουργού σε Βερολίνο και Ελσίνκι.
Θα αναρωτηθεί κανείς: Και τι νοιάζει τους 17 και τους 27 πώς ακριβώς θα μαζέψει χρήματα η Ελλάδα για να εξοφλήσει το χρέος της; Τους νοιάζει και τους παρανοιάζει, όπως προκύπτει από τη δανειακή σύμβαση των 110 δισ. ευρώ, που υπογράφηκε από τον Γ. Παπακωνσταντίνου και ουδέποτε πέρασε από τη Βουλή. Η αποικιοκρατική αυτή σύμβαση προβλέπει ρητά ότι σε περίπτωση αδυναμίας αποπληρωμής του χρέους, το ανεξόφλητο δάνειο μαζί με τους τόκους γίνεται αμέσως απαιτητό. Οι εταίροι-δανειστές των 110 δισ. έχουν προτεραιότητα έναντι των άλλων πιστωτών μας. Και μπορούν να ενεργοποιήσουν τη διάταξη της σύμβασης (Άρθρο 15, παράγραφος 5) που δεσμεύει τη χώρα να παραιτηθεί από κάθε ασυλία ως προς τα περιουσιακά της στοιχεία. Δηλαδή, οι δανειστές μπορούν πολύ απλά να τα κατασχέσουν!
Το τίμημα της ελάφρυνσης
Επί της ουσίας, λοιπόν, η κυβέρνηση έχει δεσμεύσει τη χώρα με μια σύμβαση ενυπόθηκου δανεισμού και το περίφημο πρόγραμμα «αξιοποίησης» της κρατικής περιουσίας δεν είναι παρά η εγγύηση που προσφέρει στους δανειστές. Σε δεύτερο χρόνο, τα εργαλεία «αξιοποίησης» της κρατικής περιουσίας μπορούν να αποτελέσουν το ενέχυρο για μια ακόμη πιστωτική «διευκόλυνση» από τους εταίρους, αν για παράδειγμα συμφωνηθεί η επαναγορά των ελληνικών ομολόγων που κατέχει σήμερα η ΕΚΤ, με δάνειο από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF).
Μια ένδειξη για την προοπτική αυτή αποτελεί και η εισήγηση του χρηματοδοτούμενου από κυβερνήσεις της Ε.Ε. ινστιτούτου Bruegel, που εδρεύει στις Βρυξέλλες, για τη διαχείριση του ελληνικού χρέους.
Η έκθεσή του ινστιτούτου αυτού προτείνει ως καταλληλότερη μορφή αναδιάρθρωσης του χρέους την επαναγορά ομολόγων με δάνειο από το EFSF εγγυημένο με τα περιουσιακά «φιλέτα» του ελληνικού κράτους.
Η «δημόσια γη»
Όσο, δε, για το έσχατο επικοινωνιακό τρικ της κυβέρνησης, μετά το διασυρμό της από την τρόικα, τον περίφημο «νόμο για τη μη πώληση δημόσιας γης» που υποσχέθηκε ο Γ. Παπανδρέου, η απάντηση έρχεται και πάλι από τη δανειακή σύμβαση με την τρόικα. Οι πιστωτές της χώρας δικαιούνται να κατασχέσουν μόνο την «ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου», δηλαδή όλα τα στοιχεία ενεργητικού με εμπορική αξία, και όχι τη δημόσια και μη εμπορεύσιμη (μνημεία, θάλασσες, δρυμοί, νησιά). Η καθ’ υπερβολήν αναφορά της τρόικας σε πώληση ακόμη και τέτοιων στοιχείων, μάλλον λειτούργησε ως άλλοθι για να καταγραφεί μια ελάχιστη «αντίσταση» της κυβέρνησης στις πιστωτικές δυνάμεις κατοχής.
