Η απεργία της Πέμπτης, 21/9, ήταν χλιαρή, ως προς τον τόνο, τα συνθήματα και την διάθεση του κόσμου, αλλά και ως προς τον αριθμό των ανθρώπων που μαζευτήκαμε για τη συγκέντρωση και την πορεία. Ίσως η μοναδική διαφορετική νότα που έδινε κάποια ζωντάνια και φρεσκάδα να ήταν εκείνη των πυροσβεστών, που είχαν δυναμική παρουσία αλλά και λόγω των πρόσφατων καταστροφών έχουν και ειδικό βάρος. Κατά τα άλλα η κινητοποίηση προκάλεσε περισσότερο προβληματισμό, παρά «έδωσε αέρα» και σε πολλές στιγμές μαζευτήκαμε σε πηγαδάκια προσπαθώντας να εξηγήσουμε την κατάσταση – το μπλοκάρισμα που φαίνεται να υπάρχει και την αναντιστοιχία της κινητοποίησης σε σχέση με τα προβλήματα που θα προκαλέσει το νέο νομοσχέδιο. Προσεγγίζοντας αυτό το ζήτημα είναι καλό να κάνουμε έναν διαχωρισμό ανάμεσα στις γενικές συνθήκες που μπλοκάρουν τη διαθεσιμότητα για μαζικό αγώνα σήμερα και σε εκείνες που κάνουν μια κινητοποίηση να είναι αρκετά κάτω, ακόμη και από τα συνηθισμένα.
Αυτό γιατί πριν πιάσουμε τα «μεγάλα» οφείλουμε να αναδείξουμε μερικά «μικρότερα» που όμως παίζουν ένα ρόλο αλλά και βγάζουν μάτι. Καταρχήν, η στάση της ΓΣΕΕ απέναντι στο νομοσχέδιο ήταν χειρότερη από ό,τι συνήθως, χωρίς να είχα βέβαια ιδιαίτερες προσδοκίες. Αυτή τη φορά η ΓΣΕΕ δεν έκανε καν τα τυπικά, σχεδόν φάνηκε να λέει ότι «το νομοσχέδιο είναι καλό, αλλά θέλει μια-δυο διορθώσεις βρε αδερφέ». Αντίστοιχα, η προετοιμασία της απεργίας ήταν εξαιρετικά αναντίστοιχη, κανονικά για ένα τέτοιο ζήτημα θα έπρεπε να έχει βουίξει ο τόπος αλλά και σε αυτό το πεδίο, τόσο από τους συνδικαλιστικούς όσο και από τους πολιτικούς φορείς έγιναν λιγότερα και από τα τυπικά. Βέβαια, σε ό,τι αφορά τους πολιτικούς φορείς, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι έρχονται εκλογές και τα μυαλά είναι εντελώς αλλού. Στο ΣΥΡΙΖΑ δε οι εκλογές είναι διπλές, εντός και εκτός, με αποτέλεσμα μια σποραδική εκπροσώπηση – έστω και αν η παρουσία του εν γένει αποτελεί αντιπολιτευτική γυμναστική. Όχι βέβαια ότι το ΚΚΕ ή η εξωκοινοβουλευτική αριστερά «σκοτώθηκαν» για την επιτυχία της απεργίας, άλλωστε η «εκλογικίτιδα» είναι ευρέως διαδεδομένη ασθένεια στους χώρους της Αριστεράς και με ένα μαγικό τρόπο κάνει τον ταξικισμό και τον εργατισμό να πηγαίνουν περίπατο.
Από την άλλη, τα παραπάνω είναι μεν χτυπητά, δεν εξηγούν όμως την πλήρη εικόνα, γιατί σε στιγμές που υπάρχει διάθεση από τον κόσμο έχει αποδειχθεί ότι αυτά αποτελούν λεπτομέρειες των μικρόκοσμων. Όμως είμαστε σε μια φάση που οι διαθέσεις δεν είναι τέτοιες. Ένας βασικός λόγος είναι ότι τα τραγικά γεγονότα των τελευταίων μηνών (Έβρος, Θεσσαλία, Blue Horizon κ.λπ.) δημιουργούν μια ιδιαίτερα βαριά κατάσταση πνευμάτων. Βαριά γιατί η μισή χώρα σχεδόν έχει υποστεί καταστροφές, ενώ ο θάνατος βολτάρει καθημερινά σχεδόν στις ειδήσεις. Βαριά όμως και γιατί τα προβλήματα χοντραίνουν ενώ στο βάθος έχει κι άλλα σε όλους τους τομείς και αυτό προκαλεί προβληματισμό, παράλυση και μπλοκάρισμα. Αντίθετα, η πολιτική ζωή του τόπου είναι σαν σουρεαλιστική ταινία, ο καθένας με τον πόνο του. Έτσι και η απεργία, ήταν σε κλίμα απλό και σκέτο, σε στυλ «Μας παίρνουν κατακτήσεις ολόκληρου αιώνα..». Δεν λέω να αφήσουμε το νομοσχέδιο να πάμε για τα «μεγάλα», αντίθετα το νομοσχέδιο μαζί με τα υπόλοιπα μεγάλα είναι κομμάτι του ίδιου προβλήματος, της γενικότερης διάλυσης. Όσο όμως αυτά μπαίνουν χώρια, όσο το βάρος πέφτει μονόπαντα, η εικόνα θολώνει και ανάλογα με την περίσταση ορισμένα πράγματα είτε μοιάζουν με παρανυχίδες, είτε μοιάζουν αναπότρεπτα δεδομένων όσων συνέβησαν και συμβαίνουν.
