Του Ρούντι Ρινάλντι
Μέσα σε ένα ζοφερό κλίμα σκανδάλων, εξεταστικών, πραξικοπημάτων και διαταγμάτων των νέων επικυρίαρχων του ΔΝΤ-Ε.Ε. και τη σωρεία μέτρων και ρυθμίσεων που κλιμακώνουν την επιδρομή στο βιοτικό επίπεδο εργαζομένων και μικρομεσαίων, συμπληρώθηκαν χθες 36 χρόνια από τη μεταπολίτευση του 1974. Ποτέ, άλλοτε, στα χρόνια που μεσολάβησαν η χώρα, δηλαδή η οικονομία, η κοινωνία, ο λαός, η πολιτική, η δημοκρατία, ο πολιτισμός, η παιδεία, το περιβάλλον δεν είχαν βυθιστεί σε τέτοια κρίση και ποτέ άλλοτε δεν έλειπε τόσο αποφασιστικά, ένα όραμα, μια κινητήρια ιδέα, ένα έστω «φως στην άκρη του τούνελ», όπως συνήθιζαν πιο παλιά να λένε πολιτικοί σαν τον Α. Παπανδρέου.
Ο αστικός κόσμος -και ιδιαίτερα η μερίδα που στηρίζει και στηρίζεται στο Μνημόνιο και την επικυριαρχία των ΔΝΤ-Ε.Ε.- μοιάζει να παρακολουθεί με τα χέρια ψηλά όσα συμβαίνουν, χωρίς να προβάλει καμιά πολιτική, καμιά διαπραγμάτευση, κανένα ταμπού απέναντι στο «ριάλιτι» οικονομικής κοινωνικής και εθνικής κατεδάφισης που συντελείται με ταχείς ρυθμούς.
Σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο έχουμε την κατεδάφιση του ονείρου, πάνω στο οποίο στηρίχθηκε ο εκσυγχρονισμένος μεταπρατισμός του ελληνικού αστισμού.
Τώρα, με την πλήρη εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων συνταγών-πακέτων ΔΝΤ και Ε.Ε., βυθίζει όχι μόνο τους εργαζόμενους στην ανέχεια και τη φτώχεια, αλλά και πλήττει τα στρώματα μικρομεσαίων και μεσαίων που, μέχρι τώρα, στήριζαν τις πολιτικές των αστικών κυβερνήσεων του δικομματισμού. Αυτή η χρεοκοπία σημαδεύει μια τεράστια αποτυχία ιστορικής διάστασης της αστικής τάξης να δώσει οποιαδήποτε λύση και προοπτική, προς όφελος της κοινωνίας. Καταγράφεται, έτσι, σε εχθρό του λαού και της κοινωνίας.
Αυτό που έχει αρχίσει να συναισθάνεται ο μέσος πολίτης -και συζητείται όλο και περισσότερο- είναι ότι αυτοί που κυβερνούν σήμερα και ειδικά η ομάδα που έχει τον καθημερινό σχεδιασμό (Παπανδρέου, Παμπούκης, Δρούτσας, Παπακωνσταντίνου κ.λπ.) μοιάζει με ομάδα που υλοποιεί ένα οργανωμένο σχέδιο διάλυσης του δημόσιου και κρατικού τομέα, ένα σχέδιο γενικευμένου αφελληνισμού της οικονομίας, ένα σχέδιο παραχώρησης (κατάλυσης) λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας. Τις προάλλες, σε μια φιλική συγκέντρωση, έγινε από μια παριστάμενη η εξής παρατήρηση: «Δεν μπορεί να είναι τυχαίο γεγονός η τόσο συχνά επαναλαμβανόμενη φράση του Παπανδρέου ότι έχουμε, πλέον, περιορισμένη κυριαρχία. Σαν να θέλει να συνηθίσουμε στην ιδέα αυτή και να τη θεωρήσουμε κάτι φυσιολογικό». Το Πίρι Ρέις θυμίζει πως η Τουρκία θεωρεί το μισό Αιγαίο δικό της, ο πρωθυπουργός μεταβαίνει στο Ισραήλ και οι στρατιωτικές ασκήσεις Ελλάδας-Ισραήλ επαναλαμβάνονται, ο Δρούτσας επισκέπτεται το Αφγανιστάν (φορώντας αλεξίσφαιρο στις μετακινήσεις) και βγάζει λόγους στις ελληνικές μονάδες που βρίσκονται εκεί (να γυρίσουν αμέσως πίσω, τώρα, όλοι και σώοι. Δεν έχουμε καμιά δουλειά σε αυτόν τον βρόμικο πόλεμο του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ – χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τη χώρα μας), τα γεωπολιτικά δεδομένα αλλάζουν (το δικαστήριο της Χάγης αναγνώρισε ως νόμιμη την απόσχιση του Κοσσόβου…) και οι δικοί μας, απλά, σηκώνουν τα χέρια ψηλά (ή εφαρμόζουν το σχέδιο;)
Ο λαός γιατί, όμως, να σηκώσει τα χέρια ψηλά; Τι θα έρθει από «πάνω»; Από τους αστούς πολιτικούς, από τους κυβερνήτες, από τους ελεγκτές και τους επίτροπους, από τους αρχιεπισκόπους και τους μανδαρίνους της αγοράς; Τίποτα, απολύτως, δεν θα ‘ρθει από «πάνω».
Η προοπτική, όσο αφελές και ουτοπικό κι αν φαίνεται, θα έρθει από τα «κάτω». Από τον λαό που θα αντισταθεί. Όσο δύσκολο κι αν φαίνεται αυτό, όσο «πάντα γελασμένος» κι αν νιώθει ο λαός, είναι αυτός ο ίδιος που συχνά είναι «γελαστός» κι ανοίγει δρόμους!1 Για μια μεγάλη μεταπολίτευση του Λαού!
1Από το τραγούδι των Θ. Μικρούτσικου και Α. Αλκαίου «Πάντα γελαστοί και γελασμένοι» που τραγουδά ο Δ. Μητροπάνος που αφιερώθηκε στην δολοφονία των Τάσου Ισαάκ και Σολωμό Σολωμού στη νεκρή ζώνη της Δερύνειας, στην Κύπρο, από Τούρκους φασίστες και τις δυνάμεις κατοχής 14/8/1996. Ο υπότιτλος του τραγουδιού είναι «Ισαάκ και Σολωμού και Μαρίνου μαρτύρων». Ο Χριστόφορος Μαρίνος ήταν ένας αναρχικός που βρέθηκε αυτοκτονημένος σε καμπίνα πλοίου το καλοκαίρι του 1996.
