Συνεχίζει να αποσταθεροποιεί τη μνημονιακή «κανονικότητα»
Με την έναρξη της φετινής ακαδημαικής χρονιάς διεξάγεται μια πρωτοφανής επίθεση όχι μόνο στους διοιηκητικούς υπαλλήλους των 8 μεγαλύτερων πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, αλλά συνολικά στον ίδιο τον δημόσιο χαρακτήρα του πανεπιστημίου. Κυβέρνηση και τρόικα στο όνομα του εξορθολογισμού του δημοσίου τομέα και της υπαγωγής της χώρας στις μνημονιακές υποχρεώσεις, αποφασίζουν όπως και στην περίπτωση της ΕΡΤ, να ρίξουν μαύρο -εν μια νυκτί- στον ιστορικό θεσμό της ανώτατης εκπαίδευσης.
Με την Κοινή Υπουργική Απόφαση που υπογράφτηκε το Σεπτέμβριο, 1.349 διοικητικοί υπάλληλοι μπαίνουν σε διαθεσιμότητα, ενώ γύρω στους 200 τέθηκαν σε αργία λόγω μη απογραφής. Η σφοδρή επίθεση είναι αποκαλυπτική των σχεδίων που έχουν οι δανειστές για την μετατροπή της Ελλάδας σε χώρα-αποικία. Ενδεικτικά, 36 υπηρεσίες του ΕΚΠΑ χάνουν όλο το προσωπικό τους, ο ΕΛΚΕ μένει μόνο με 4 υπαλλήλους από 70, θα κλείσουν οι περισσότερες πανεπιστημιακές βιβλιοθήκες, στις Γραμματείες που εξυπηρετούν το σύνολο των φοιτητών τους και όλες τις λειτουργίες των Τμημάτων, ο μέσος όρος απώλειας προσωπικού είναι 67%. Ένα μέτρο χωρίς καμία λογική, με μοναδικό στόχο την απόσυρση του κράτους από την τριτοβάθμια εκπαίδευση και το πλασάρισμα των ιδιωτών παρόχων μεταλυκειακής εκπαίδευσης.
Τα γεγονότα όμως δεν εξελίχθηκαν «ομαλά». Οι υπάλληλοι των ΑΕΙ όρθωσαν το ανάστημά τους. Όπως οι ίδιοι αναφέρουν, αγωνίζονται πρωτίστως για να μείνει το πανεπιστήμιο δημόσιο και δωρεάν, για να σηκώσουν το φρόνημα ενός λαού που νιώθει ταπεινωμένος, που αναζητά μια νίκη για να ξαναχαμογελάσει. Ένας αγώνας δίκαιος που, παρά τις πειθαρχικές διώξεις, την κλήση των απεργών να καταθέσουν στο τμήμα προστασίας του πολιτεύματος της ΕΛ.ΑΣ. και την πραξικοπηματική δίωξη του πρύτανη, Θ. Πελεγρίνη (κάτι ανάλογο έχουμε να δούμε από τη μεταξική δικτατορία με την αποπομπή τότε του πρύτανη του ΑΠΘ, Α. Ελευθερόπουλου), επιμένει να συνεχίζει και να αποσταθεροποιεί τη μνημονιακή κανονικότητα, άσχετα αν επιμελώς αποσιωπάται…
Στους διοικητικούς υπαλλήλους, όλοι εμείς που συναποτελούμε κομμάτια της ενεργής ακαδημαϊκής κοινότητας, χρωστάμε πολλά. Μας γέμισαν ερωτήματα, μας χάρισαν ελπίδα, μας αποκάλυψαν αδυναμίες αλλά και δυνατότητες. Μακριά από τις ευκολίες και τα συνθήματα ενός κληρονομημένου και ουσιαστικά ηττημένου «αγωνιστικού» συνδικαλισμού που είχαμε συνηθίσει. Αναζητώντας το πώς μπορεί να συνδεθεί ο αγώνας αυτός με τους υπόλοιπους κλάδους και χώρους που βρίσκονται σε κινητοποιήσεις. Αναλογιζόμενοι τη θέση και το ρόλο του δημοσίου πανεπιστημίου στο κίνημα για την παραγωγική ανασυγκρότηση του τόπου, την έρευνα που θα δημιουργεί, το πώς θα βοηθήσει να αξιοποιηθούν οι χιλιάδες νέοι επιστήμονες που χωρίς άλλη επιλογή μεταναστεύουν αλλά και το πώς θα επαναπατριστούν ή θα συμβάλουν όσοι βρίσκονται ήδη στο εξωτερικό.
Με ειλικρινή διάθεση να βρούμε τους τρόπους, ώστε να βαθύνουμε την επικοινωνία που ήδη έχουμε αποκτήσει μεταξύ μας φοιτητές, διοικητικοί και μέλη ΔΕΠ. Συζητώντας για το ποιο πανεπιστήμιο μπορούμε να δημιουργήσουμε σε μια μετατροϊκανή Ελλάδα το οποίο θα λειτουργεί πραγματικά δημοκρατικά και θα αναβαθμιστει σαν χώρος που συγκροτεί ατομικά-ηθικά-μορφωτικά-πολιτιστικά-ταυτοτικά όλη την ακαδημαϊκή κοινότητα. Προβληματισμένοι για τη σχετική απουσία της μάζας των φοιτητών από τις διαδικασίες των τελευταίων μηνών που επιλέγουν να εκφραστούν μέσω μιας αθόρυβης συναίνεσης αντιλαμβανόμενοι την επίθεση, αλλά μη εκφραζόμενοι μέσα από τις δοσμένες διαδικασίες και από πρωτοπορίες που λειτουργούν περισσότερο απωθητικά παρά βοηθητικά, αναζητώντας μια διαφορετική έκφραση.
* Η στάση του ΣΥΡΙΖΑ κεντρικά, που δεν αναλαμβάνει κάποια πρωτοβουλία να αναδείξει τον αγώνα αυτό, επιμένοντας να τον αντιμετωπίζει σαν μια ακόμα παρένθεση, χωρίς να σηκώσει για άλλη μια φορά το γάντι που απλόχερα πετάει η κυβέρνηση των δωσίλογων, μόνο ερωτηματικά προκαλεί…
Δανάη Κωνσταντινοπούλου,
μέλος του Συλλόγου Φοιτητών Φιλοσοφικής Αθήνας
