Για πρώτη φορά, μετά τον πόλεμο, τα παιδιά θα βρεθούν σε χειρότερη μοίρα από τους γονείς τους.
Είναι το τέλος των προσδοκιών. Όσα επαγγέλονταν το καπιταλιστικό μεταπολεμικό κοινωνικό πρότυπο στην «αναπτυγμένη» Δύση, ξηλώθηκαν πόντο-πόντο στην εικοσαετία της νεοφιλελεύθερης επέλασης. Και τώρα βουλιάζουμε στο καθοδικό σπιράλ της ύφεσης και της διάλυσης, χωρίς κανένα σημάδι ανάσχεσης στον ορίζοντα. Μοιάζει πια κοινότοπη η διαπίστωση, αλλά η δραματικότητα και η φόρτιση επανέρχονται, γιατί με καταιγιστικούς ρυθμούς η πτώχευση ήδη συντελείται στην παρούσα «ενεργή» γενιά, πόσο μάλλον στα παιδιά μας και στα παιδιά των παιδιών μας. Ποιος πολλαπλασιαστής πυροδοτεί τη γενίκευση σε πρωτοφανείς κλίμακες της αθλιότητας;
Η ουσία κι ο χαρακτήρας των πολιτικών που εκπονούνται και υλοποιούνται διά πυρός και σιδήρου είναι τέτοιας ποιότητας, που θα μπορούσαμε με ασφάλεια και χωρίς καμία υπερβολή να τις χαρακτηρίσουμε πολιτικές καταστροφισμού. Τα στοιχεία είναι εφιαλτικά, δεν τα χωράει ο νους – και στην έκτασή τους και στο βάθος τους. Ας αναλογιστούμε όχι ξερά τους αριθμούς που τρομάζουν και μόνο ως νούμερα. Αλλά το τι σηματοδοτούν για την κοινωνική συνοχή που κατακερματίζεται, για ολόκληρες γενιές που εξορίζονται στο περιθώριο. Και εδώ σαφώς καθορίζει τα πάντα η βαριά υλική ανέχεια για τα στοιχειωδέστερα της επιβίωσης. Όμως, πόσο εύκολα μπορεί κανείς να θέσει σε δευτερεύουσα μοίρα τις βαριές συνέπειες, δηλαδή τον συνειδησιακό ακρωτηριασμό, την ακραία μορφωτική ένδεια, την αποσάθρωση των κοινωνικών σχέσεων, την απώλεια της αξιοπρέπειας και βέβαια την καταδικαστική αποξένωση από το πολιτικό γίγνεσθαι; Όλα τούτα συνθέτουν τη σήψη που εξελίσσεται ραγδαία και τυλίγει μαζικά πλειοψηφικές μερίδες σε κοινωνίες που βρίσκονται όχι στη σκοτεινή πλευρά του πλανήτη, αλλά εδώ, στον Νότο της Ε.Ε., στην καρδιά της Ευρωζώνης.
Είναι, λοιπόν, αυτή η άλλη πλευρά του οδυνηρού πολλαπλασιαστή: Η ανατίναξη της ίδιας της κοινωνίας στον πυρήνα της, στην υπόστασή της, στο περιεχόμενο, στο νόημά της. Πώς αλλιώς μπορούν να γίνουν αντιληπτά τα ακόλουθα; Σύμφωνα με στοιχεία της ίδιας της Ε.Ε., για το 2011 πάνω από το 30% των παιδιών στη χώρα μας απειλούνταν να ζήσουν σε φτώχεια και αποκλεισμό. Ο δείκτης εκτοξεύθηκε κατά 5 μονάδες σε σχέση με το 2005. Το 31,4% του πληθυσμού, δηλαδή περίπου 3,4 εκατομμύρια καταγράφηκε με εισόδημα κάτω από το 60% του μέσου εθνικού εισοδήματος κι από αυτούς 1,3 εκατομμύρια σε κατάσταση απόλυτης φτώχειας. Λίγο πάνω από το 11% στερούνται ακόμη και τα βασικά της επαρκούς θέρμανσης, του ολοήμερου ηλεκτρικού, της καλής διατροφής. Υπολογίζεται πως πάνω από 60% του πληθυσμού αναζήτησαν υπηρεσίες Υγείας σε ΜΚΟ και δομές κοινωνικής αλληλεγγύης. Τα δεδομένα και πάλι αφορούν το 2011. Δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε τι συμβαίνει σήμερα, όταν η ανεργία επισήμως ανέρχεται στο 27% και πάνω από 60% για τους νέους, ενώ το Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ υπολογίζει, πως ο αριθμός των φτωχών στη χώρα αγγίζει σήμερα το εφιαλτικό όριο των 4 εκατομμυρίων!
Ανθρωπιστική καταστροφή. Δεν είναι υπερβολή, ούτε… λαϊκισμός. Είναι η χώρα μας εμείς οι ίδιοι. Και δεν είναι η θεομηνία της κρίσης, αλλά οι «σωτήρες» κι η «σωτηρία» τους που μας βυθίζουν στον όλεθρο. Κάτι πρέπει να γίνει. Επειγόντως, ήδη έπρεπε να έχει σημάνει συναγερμός. Στην έρημο και στη ζούγκλα ποιοι φαντασιώνονται κιβωτούς;
