πολιτική

Του Περικλή Κοροβέση
Οι ενωτικές προτάσεις, το προσχηματικό και το πραγματικό.

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου. 
Η νεοφιλελεύθερη συνταγή της αποτυγχάνει να βάλει φρένο στην κρίση χρέους και κλυδωνίζεται πολιτικά - Ακόμη και η «διόρθωση» τίποτε θετικό δεν προοιωνίζεται για τις κοινωνίες.

Τα ψευτοδιλήμματα δεν πιάνουν, αλλά η επόμενη μέρα απαιτεί απαντήσεις.
Του Γιάννη Τσούτσια.
Όσο πλησιάζουμε προς τις εκλογές, τόσο οι στοχεύσεις των εκπροσώπων του κομματικού συστήματος διαφοροποιούνται σε σχέση με την προηγούμενη περίοδο. Σε άλλα ζητήματα εστίαζαν ώς σήμερα, σε άλλα επικεντρώνουν τώρα. Η πολιτική επικαιρότητα έχει αλλάξει. Οι προεκλογικές τηλεοπτικές διαφημίσεις πιστοποιούν τη στροφή των συστημικών κομμάτων. Τα περί μονόδρομων, τα περί χρεοκοπίας, το «Μνημόνιο ή χάος», τα «Εντός ή εκτός Ευρωζώνης», έχουν σχολάσει, ξεχάστηκαν, αποσύρονται. Άρον-άρον, επιχειρείται να υποκατασταθούν από το «κυβέρνηση ή ακυβερνησία», σε αυτό το δίλημμα επενδύει τώρα το πολιτικό σύστημα για να συγκροτήσει το νέο εκβιασμό.  Η αλήθεια είναι, πάντως, ότι η επιχειρηματολογία της προηγούμενης φάσης αποδείχτηκε ανενεργή. Μέχρι το παρά πέντε, ο λαός εξακολουθεί να γυρίζει με θυμηδία την πλάτη στους εκβιασμούς και την κομματική τυπολογία. Ως διά μαγείας, η πίεση που ασκούσαν τα διλήμματα, σταδιακά εξασθένησε. Το πολιτικό σύστημα έχει άλλαξε ρότα και επιχειρεί να ανασυστήσει νέους εγκλωβισμούς, ως απάντηση στην αποστασιοποίηση των ψηφοφόρων. Και στοχοποιεί την Αριστερά για έλλειψη θέσεων και για αδυναμία διατύπωσης πρότασης εξουσίας. Το ρήγμα μνημονιακοί-αντιμνημονιακοί ακυρώνεται, υποκαθίσταται από το ποιος θα κυβερνήσει αυτή τη χώρα; (Επιβεβαιωτική είναι εδώ η στάση του ΚΚΕ που αποσύρεται και δεν αναγνωρίζει την αντιμνημονιακή διαχωριστική). Η εξαφάνιση όλων των διλημμάτων που κυριάρχησαν την τελευταία διετία, αποτελεί το κεντρικό χαρακτηριστικό της προεκλογικής περιόδου, μαζί και η αποστασιοποίηση των ψηφοφόρων. Και το ερώτημα είναι, γιατί συνέβη αυτό; Και πώς τόσο ξαφνικά συνειδητοποιήθηκε;
Αυτή η στροφή στη δημόσια συζήτηση είναι ένα γεγονός μεγάλης σημασίας. Σηματοδοτεί τη μετατόπιση της κοινωνικής ζύμωσης από την αντιμνημονιακή ρητορική (που πλέον μετατρέπεται σε καρικατούρα ή συνδέεται με τη δυναμική των εκτός Αριστεράς χώρων), προς πιο ουσιαστικά ερωτήματα, που αγγίζουν τη φυσιογνωμία και την προοπτική του συστήματος εξουσίας. Αυτήν την επιστροφή στο «πολιτικό» επιχειρούν να θεραπεύσουν οι εγχώριοι και ξένοι υποστηριχτές του Μνημονίου με τα νέα διλήμματα. Έτσι ερμηνεύεται και η αδιαφορία της κοινής γνώμης απέναντι σε μια προβληματική που καθηλώθηκε στο Μνημόνιο, όταν το επίδικο αφορούσε σε ζητήματα της επόμενης ημέρας. Η κοινωνία προσβλέπει σε μια ολότελα διαφορετική προοπτική μετά τις εκλογές, που να μη θυμίζει σε τίποτα τους πρωταγωνιστές της περιόδου που οδήγησαν τα πράγματα ως εδώ. Αυτά ειπώθηκαν από κάποιους μέσα στο κίνημα, ωστόσο παρέμειναν στο περιθώριο, διότι γραμμή πλεύσης της Αριστεράς αποτέλεσε η αντιμνημονιακή ρητορεία.
Τι, όμως, συντέλεσε στη μεταστροφή; Ήρθαν οι εκλογές για να καταδείξουν την οριακή εμβέλεια του αντιμνημονιακού αγώνα. Σε συνθήκες υποχώρησης του κινήματος τέθηκε, εκ των πραγμάτων, το πολιτικό πρόβλημα (όχι συνεπεία της κριτικής της Αριστεράς), που έκανε να μοιάζει κάθε άλλη ανάγνωση ως δευτερεύουσα. Πώς θα κυβερνηθεί και σε ποια κατεύθυνση ο τόπος; Αυτό το ερώτημα εκτόπισε τη φιλολογία της προηγούμενης φάσης. Ξεχείλωσε και το αντιμνημονιακό, το οποίο πράγματι θα μπορούσε να έχει αποτελέσει εφαλτήριο αντίστασης, αν στην ωρίμανσή του είχε εκτραπεί στην αναζήτηση μιας πολιτικής διεξόδου. Η Αριστερά, καλείται επ’ αυτών να τοποθετηθεί, ανοιχτά, στο πολιτικό πεδίο, πεδίο πάντως, γενικότερα ευνοϊκό για τις λαϊκές δυνάμεις. Εξού και η αμηχανία της, λόγω της μακρόχρονης ζύμωσης σε οικονομίστικη και αντιμνημονιακή κατεύθυνση.
Έστω όμως και την τελευταία ώρα, έχει σημασία να αναγνωριστούν τα πραγματικά επίδικα της περιόδου και να αντληθούν διδάγματα. Να αναζητηθεί μια στρατηγική για την κατεδάφιση του πολιτικού συστήματος και την ανασυγκρότηση μιας νέας διαδικασίας εκπροσώπησης. Ποιο είναι τελικά το πολιτικό πρόβλημα, αν όχι το ζήτημα της πολιτικής εξουσίας και της κοινωνικής προοπτικής; Αλλιώς οι εκλογές θα οδηγήσουν και πάλι σε εγκλωβισμούς, όπου ένα μεγάλο κίνημα, με δυναμική και προοπτική, θα εξανεμιστεί σε συζήτηση περί εκλογικών ποσοστών και της νέας κομματικής γεωγραφίας, τροφοδοτώντας και πάλι την απάθεια και την απογοήτευση του κόσμου.
Δεν είναι λοιπόν τυχαίο πως σήμερα διαμορφώνεται στη λαϊκή συνείδηση ένα στοίχημα αποτροπής της δυνατότητας σχηματισμού κυβέρνησης από την πλευρά των μνημονιακών κομμάτων. Αυτονόητο αίτημα και με βαρύτητα, υπό τις σημερινές περιστάσεις. Προκειμένου όμως τι; Ποιο είναι το επόμενο βήμα και η συνολικότερη άμεση διέξοδος; Οι απαντήσεις που θα δοθούν δεν πρέπει και πάλι να αποδειχτούν ελλιπείς…

 

Του Ρούντι Ρινάλντι

Συνέντευξη στον Νίκο Ταυρή. «Η εθνική ανεξαρτησία θα απαλλάξει τη χώρα από την επικυριαρχία των ξένων που την έχουν υποδουλώσει στρατιωτικά, οικονομικά, πολιτικά», τονίζει μιλώντας στο Δρόμο το ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς και επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ, Μανώλης Γλέζος. Αναφερόμενος στην επόμενη μέρα των εκλογών, σημειώνει ότι «το φάσμα των δυνατοτήτων που θα παρουσιαστούν είναι μεγάλο» και επισημαίνει ότι «έντονα προβάλλει η δυνατότητα να έρθει ο λαός στην εξουσία».

Συνέντευξη στον Μιχάλη Σιάχο.
Την πεποίθησή του ότι η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, η οποία απαιτεί και λύσεις έκτακτης ανάγκης, που μπορούν να προκύψουν μόνο με συγκλίσεις της Αριστεράς, ώστε να γίνει δυνατή η δημιουργία ενός νέου μπλοκ εξουσίας, εκφράζει μιλώντας στον Δρόμο ο δημοσιογράφος Βασίλης Μουλόπουλος, βουλευτής επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ και υποψήφιος βουλευτής στην Α’ Αθήνας.
«Η Ιστορία», σημειώνει χαρακτηριστικά, «γράφεται με τέτοιες συγκλίσεις. Οι επαναστατικές αλλαγές, απαιτούν τέτοιες συγκλίσεις, οι καιροί απαιτούν τέτοιες συγκλίσεις», αφού, όπως τονίζει, με τη χώρα σε κατεύθυνση διάλυσης, το ζητούμενο δεν είναι «ένα πρόγραμμα για να γίνει η Ελλάδα ό,τι καλύτερο υπάρχει στον πλανήτη, αλλά ένα πρόγραμμα για να μην γίνει η Ελλάδα ό,τι χειρότερο υπάρχει στον πλανήτη». Και καταλήγει: «Τα υπόλοιπα, οι διαφορετικές προτάσεις για τα μοντέλα της διακυβέρνησης, παραγωγής, οικονομίας είναι για το μετά. Δεν υπάρχει ούτε ο τρόπος ούτε ο χρόνος για να τα συζητήσουμε σήμερα».

Συνέντευξη στην Αθηνά Τέσκου.
Μιλαει στον Δρόμο, ο Γιώργος Θεοδωρόπουλος, υποψήφιος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στην Α' Θεσσαλονίκης.

Ο λαός ζητά ανατροπή και ορίζει προκλήσεις για τη Ριζοσπαστική Αριστερά.

Συνέντευξη στον Μιχάλη Σιάχο.
«Το δίλημμα είναι Μνημόνιο ή Νέος Συνασπισμός Εξουσίας» τονίζει ο πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας, στη συνέντευξη που παραχώρησε στο Δρόμο, σημειώνοντας ότι οφείλουμε να εκμεταλλευόμαστε κάθε ρήγμα που δημιουργείται στο σύστημα. Ως προϋπόθεση γι αυτό το συνασπισμό εξουσίας ο ίδιος θέτει πρώτον να δυναμώσει και να ανέβει ποιοτικά το κίνημα των κοινωνικών αντιστάσεων και δεύτερον να υπάρξει πλατιά πολιτική και κοινωνική ενότητα. Παράλληλα επισημαίνει ότι η ψήφος στην Αριστερά δεν είναι ψήφος διαμαρτυρίας, αλλά ψήφος για να αποτραπεί ένα τρομακτικό σχέδιο κοινωνικής λεηλασίας, ενώ τονίζει ότι μια εκλογική άνοδος της Αριστεράς θα ενισχύσει την ενωτική αντίληψη, ειδικά αν οι δυνάμεις του Μνημονίου βρεθούν σε αδυναμία να σχηματίσουν κυβέρνηση.