περίπτερο ιδεών

Ο Μάικλ Μουρ έχει καταφέρει πάρα πολλά πράγματα σε ένα σύστημα που έχει πολλά φίλτρα ασφαλείας για να αποκλείει τους πολιτικά ενοχλητικούς. Και τα έχει καταφέρει χρησιμοποιώντας, όχι μόνο εναλλακτικούς φορείς της κοινωνίας των πολιτών, αλλά και ιδιωτικές επιχειρήσεις που επιδιώκουν το κέρδος. Η υπερκάλυψη του οικονομικού στόχου που θέτει η παραγωγός εταιρεία για κάθε ταινία του Μουρ, εξασφαλίζει την επόμενη. Το Sicko κόστισε 9 εκατομμύρια δολάρια και απέφερε 36.

Για τις ΗΠΑ, που αυτοδιαφημίζονται ως υπερασπιστές της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σ’ όλο τον κόσμο, η δημοκρατική εκλογή ενός κόμματος ή ενός προέδρου δεν σημαίνει τίποτα, αν δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους. Ειδικά στη Λατινική Αμερική τα παραδείγματα είναι πολλά, με πιο «κλασική» την περίπτωση του Σαλβαδόρ Αλιέντε που ανατράπηκε γιατί προσπαθούσε να εφαρμόσει ένα μετριοπαθές σοσιαλδημοκρατικό πρόγραμμα στη Χιλή. Αλλά και το πιο πρόσφατο της ανατροπής του προέδρου Ζελάγια στην Ονδούρα.

Το να προσπαθήσει κανείς να καταλάβει και να ερμηνεύσει τι συμβαίνει στη Λατινική Αμερική γενικώς, είναι πολύ δύσκολο. Σίγουρα, το τι συμβαίνει σε όλη την υποήπειρο έχει μια κοινή γενική βάση, αλλά, από χώρα σε χώρα, έχει τοπικά χαρακτηριστικά. Αυτό επισημαίνουν οι αναλυτές. Και οι πολιτικοί που επιχειρούν τις αλλαγές, επιζητούν αφενός την εξειδίκευση κατά κράτος και αφετέρου τη σύγκλιση των κρατών βάσει κοινών παραμέτρων.

Τα τελευταία χρόνια, ο αντιεξουσιαστικός χώρος απλώνεται. Κι όσο απλώνεται αλλάζει. Δεν αποτελείται, όπως στα χρόνια της δικτατορίας και της μεταπολίτευσης, από μικρές ομάδες διανοουμένων με υψηλή θεωρητική κατάρτιση, με άποψη και στόχους. Τώρα έχει μάζα, πλήθος. Δεν του λείπουν οι διανοούμενοι, αλλά αυτοί πλέον αποτελούν μία σταγόνα με μειούμενη επιρροή, μέσα σε ένα χώρο που όσο μεγαλώνει τόσο πιο χαοτικός γίνεται.

 Του Γεώργιου Ρόκου

Συντηρητικές και προοδευτικές κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο φέρνουν σε αμηχανία τους πολίτες με την αδυναμία τους και την ανικανότητά τους να ικανοποιήσουν τη βούληση της κοινωνίας των πολιτών όλου του πλανήτη για δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια και ανθρώπινη διαβίωση που δικαιούνται ως αποτέλεσμα δουλειάς, αγώνων και θυσιών πολλών γενεών, σ’ έναν κόσμο που παράγει όλο και περισσότερο πλούτο. Κι όμως, ο παραχθείς αυτός πλούτος, διά των κυβερνήσεων όλου του κόσμου, οδηγεί τα κράτη σε χρεοκοπία.

Του Γιάννη Μαύρου

Καταδικάζουμε απερίφραστα τους φυσικούς αυτουργούς και αποκαλύπτουμε τους ηθικούς αυτουργούς. Ηθικός αυτουργός του εγκλήματος, αναμφίβολα, είναι η διοίκηση της τράπεζας, με την απόφασή της να λειτουργήσει το συγκεκριμένο το υποκατάστημα, εν γνώσει τού ότι θα περνούσε από εκεί η πορεία και ότι θα προκαλούσε. Ήταν αναμενόμενο. Βασικός ηθικός αυτουργός, όμως, η κυβέρνηση.

Ο κόσμος καίγεται. Εικόνα θλίψης. Η εικόνα της Αριστεράς. Ένας χώρος που τον μοιράζονται σαράντα σχήματα και άπειρα υποσχήματα. Εκθέτες κατακερματισμένων ιδεών. Χωρίς αυτογνωσία. Με την ψευδαίσθηση ότι αποτελούν πρωτοπορία, ενώ στην πραγματικότητα εκφράζουν τα πιο κουρασμένα (ιδεολογικά) κομμάτια της κοινωνικής βάσης της Αριστεράς.

Κάθε φορά που γίνεται μια εκδήλωση για την επανάσταση στη Ρωσία ή για τον Λένιν, οι ομιλητές περιορίζονται στα καθαρά πολιτικά γεγονότα. Όμως, η επανάσταση δεν είχε μόνο σοβιέτ, απεργίες, συγκρούσεις με τις δυνάμεις της αντεπανάστασης, ανταρσίες στο στρατό και το ναυτικό και διαδηλώσεις. Είχε και σημαντικότατη πολιτιστική διάσταση, η οποία εξελισσόταν από την πρώτη στιγμή, ενώ η κατάσταση ήταν ακόμα ρευστή και η χώρα ολόκληρη αιμορραγούσε.

Οι ιμπεριαλιστές που διεξήγαγαν μεταξύ τους έναν από τους δολοφονικότερους πολέμους στην ανθρώπινη ιστορία (1914-18), προσπάθησαν να ανατρέψουν την επανάσταση, για να διαμοιράσουν τη Ρωσία μετά την καθαίρεση του τσάρου, για να μη χάσουν τα δάνεια που είχαν δώσει στο παλιό καθεστώς, αλλά και για να αποτρέψουν την επέκταση της επανάστασης στη Δύση.