περίπτερο ιδεών

Όταν συνομίλησα με τον Σίμον Πέρες, τον Εχούντ Μπάρακ και άλλους ηγέτες του Ισραήλ σε μια συναυλία ελληνικού τραγουδιού με την Ελένη Βιτάλη στο Τελ Αβίβ, πίστεψα πρόσκαιρα ότι τα χειρότερα είχαν μείνει πίσω. Ήταν η εποχή που στην ατμόσφαιρα αιωρείτο η αίσθηση μιας επικείμενης οριστικής λύσης αποδεκτής απ’ όλους. Σχεδόν όλο το υπουργικό συμβούλιο ήταν παρόν.

Έγραψα στο προηγούμενο «Περίπτερο» ότι αυτός ο τόπος είναι εκτός τόπου και χρόνου, αναφερόμενος στα ζητήματα εσωτερικής πολιτικής. Συμπληρώνω ότι αυτός ο τόπος είναι εξίσου εκτός τόπου και χρόνου και στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής.

Μια Ευρώπη σε παρακμή βαριανασαίνει στις ανηφόρες. Χρειάστηκε να συλλάβουν οι Ισραηλινοί 750 ανθρώπους από 30 χώρες και να σκοτώσουν και να τραυματίσουν πολλές δεκάδες σε μια πρωτοφανή για τα παγκόσμια εγκληματολογικά χρονικά δολοφονική επιχείρηση πειρατείας, απαγωγής και κακοποίησης, για να ξανασηκωθούν συνένοχα από τους καναπέδες τους οι θεματοφύλακες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της έννομης τάξης Ευρωπαίοι.

Πακιστανοί άντρες και γυναίκες στα μαύρα έχουν δημόσια καταδιώξει τους εχθρούς τους με πορείες, διαδηλώσεις, απεργίες, μποϊκοτάρισμα των κυβερνητικών θεσμών και καθιστικές διαμαρτυρίες σε δημόσια κτίρια και χώρους. Οι ατυχείς προσπάθειες του πακιστανικού κράτους να καταπνίξουν αυτή την «ανταρσία» με δακρυγόνα, ηλεκτρικά γκλομπ, μαζικές συλλήψεις, βασανιστήρια και δολοφονίες, αντιμετωπίστηκαν και εξουδετερώθηκαν με ένα μοναδικό όπλο απ’ αυτούς τους μαυροντυμένους ακτιβιστές: γνώση του νόμου.

«Έπειτα από δεκατρία χρόνια κυρώσεων και επτά κατοχής, ο δυτικός κόσμος, που σφαγίασε τους Ιρακινούς, έχει γυρίσει τις πλάτες του στα θύματα. Ό,τι έχει απομείνει από το Ιράκ είναι ακόμα ρημαγμένο από βόμβες, δολοφονίες, διαφθορά, εκτοπίσεις εκατομμυρίων ανθρώπων και συνεχή καταστροφή των υποδομών. Κι όμως, ο κόσμος που τα προκάλεσε όλα αυτά προσπαθεί να δώσει μια ρόδινη εικόνα της κατάστασης στο Ιράκ».

Maki Al Nazzal, Ιρακινός πολιτικός αναλυτής

Ο Ρόμπερτ Φισκ είναι από τις σημαντικότερες μορφές της μαχητικής δημοσιογραφίας, που αρνείται να ενσωματωθεί στη βιομηχανία της παραπληροφόρησης. Εγκαταστημένος στο Λίβανο εδώ και τρεις δεκαετίες, καλύπτει, με γνώση, ανεξαρτησία και τόλμη, το ατελείωτο δράμα των λαών της ευρύτερης περιοχής, από το Μαρόκο ώς την Τουρκία και από τα Βαλκάνια ώς το Πακιστάν.

Για να καταλάβει κανείς τις αληθινές επιδιώξεις της «επέμβασης», πρέπει να έχει υπ’ όψιν του και τους σχετικούς αριθμούς που αποκαλύπτουν τι, πραγματικά, κρύβεται πίσω από τα σενάρια αποχώρησης, ανασυγκρότησης της χώρας κ.λπ.

Ας αρχίσουμε ρωτώντας τον εαυτό μας, ποια ήταν η ιστορική διαδικασία με την οποία καταφέραμε να φτάσουμε στο παρόν υψηλό επίπεδο πολιτισμού για το οποίο είμαστε τόσο περήφανοι.

Οι μηχανισμοί προπαγάνδας ενεργοποιούνται για να νομιμοποιήσουν τους πολέμους που γίνονται με το πρόσχημα της υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ο Jean Bricmont, εξετάζει τις μεθοδεύσεις για τη δημιουργία αυτού του απαραίτητου υπόβαθρου, για τη διεξαγωγή των σύγχρονων πολέμων και κάνει συγκρίσεις με τα αντίστοιχα μοντέλα που χρησιμοποιήθηκαν για τη στήριξη της αποικιοκρατίας και των πολέμων, πραξικοπημάτων και εισβολών σε ανεξάρτητες χώρες, με πρόσχημα την πρόληψη ή καταστολή της κομμουνιστικής απειλής.

Ένας τόπος εκτός τόπου και χρόνου. Όχι τώρα. Εδώ και χρόνια, αυτή η οντότητα που λέγεται κράτος/έθνος/χώρα/λαός είναι άουτ. Αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα μέσα από έναν παραμορφωτικό καθρέφτη. Άλλα ζει κι άλλα βλέπει και σκέφτεται. Είτε πρόκειται για την οικονομία, είτε πρόκειται για την πολιτική.

Όλοι οι δείκτες ήταν σαφείς. Τεράστιος δανεισμός που θα οδηγούσε αναπόφευκτα σε αδυναμία αποπληρωμής των χρεών, ούτε καν των τόκων των χρεών. Σχεδόν ολική αποβιομηχάνιση. Ναυπηγεία, κλωστοϋφαντουργία, αγροτική παραγωγή, τα πάντα μίκρυναν απελπιστικά. Εκποίηση των μεγάλων δημοσίων επιχειρήσεων που συγκροτούσαν τον κορμό της εντόπιας υποδομής (ΟΤΕ, ΔΕΗ, τράπεζες κ.λπ.). Τουρισμός με αύξηση εισόδων και μείωση εσόδων, με παράλληλη καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος και μετάλλαξη των τοπικών κοινωνιών σε εργαζόμενους και «θέρετρα» των τριών μηνών εργασίας και ζωής. Παρασιτικός νεοπλουτισμός. Διαφθορά, σπατάλη, αντιπαραγωγικές επιλογές, υπέρμετροι εξοπλισμοί, ακατάσχετος δημόσιος και ιδιωτικός δανεισμός. Παπάδες απ’ το μεσαίωνα και νεοφασίστες με πέπλο στα παράθυρα. Ξενοφοβία και πατριδοκαπηλία σε έξαρση. Ατομισμός και αποξένωση. Τι άλλο χρειάζεται για να πάρει κανείς την κατηφόρα;

Κάθε νηφάλιος και χωρίς δουλείες οικονομολόγος, κοινωνιολόγος ή δημοσιογράφος μπορούσε να προβλέψει την κατάληξη. Αλλά οι νηφάλιοι και οι αδέσμευτοι δεν παίζουν στο σύστημα. Οι πολιτικοί βολεύονταν μια χαρά με τις πλαστές στατιστικές, όπως και η Γκόλντμαν Σακς, η Ντόιτσε Μπάνκ και οι άλλοι μεγαλοδανειστές και μεγαλοσύμβουλοι, προπομποί του κάπο-ντι-κάπι-των-ληστών Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Ούτε ήθελαν να δουν πού πάει ο τόπος, ούτε να το πουν στους μακάριους πελάτες τους, τους ψηφοφόρους, που μάθαιναν να ζουν με εκούσια και ακούσια τύφλωση. Με δανειστικές ζωές αντί για δανειστικές βιβλιοθήκες. Και να ξαναψηφίζουν τα ίδια κόμματα και πρόσωπα κατ’ επανάληψιν και ανεξαρτήτως έργου, με την καθοριστική συμβολή των διαπλεκομένων ΜΜΕ, κυρίως εφημερίδων, περιοδικών και τηλεοράσεων, που μέσα σε μια εικοσαετία κατάφεραν να καναλιζάρουν την κοινή γνώμη, με θέματα εκτός θέματος, αποκλεισμούς, συκοφαντίες, σαβουροφαγία, αγραμματοσύνη και χλιδή μικροαστικού κιτς. Οι σίριαλ κίλερς δημιούργησαν και τα σίριαλ θύματα. Βιαστές και βιασμένοι μια οικογένεια. Για να υποδεχτούν ή να ανεχτούν ξανά, ως το φαεινότερο και δραστικότερο αναπτυξιακό μέτρο που εμπνεύστηκε το επιτελείο του Γιώργου Παπανδρέου, την επαναφορά 50.000 κουλοχέρηδων, σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, που θα αποτελειώσει οικονομικά, ηθικά και πολιτισμικά ό,τι έχει απομείνει από μια κοινωνία που κάποτε «ήταν άλλη». Μια κοινωνία που χαίρεται από τον καναπέ της επειδή μετά τους πανάκριβους Ολυμπιακούς Αγώνες, το παράνομο The Mall και την πολυκατοικία-μουσείο στου Μακρυγιάννη, απέκτησε επιτέλους και τις -με σαμπάνια και πούρο- εθνικές της πουτάνες!

Απ’ την κλειδαρότρυπα,

Γκαούρ

Υ.Γ. Ελπίδα, όσοι κρατάνε κόντρα!