fbpx

for free τ. 35

Βιβλίο - προβολές - θέατρο.

Σου χρωστάω πάντα έναν παράδεισο

Της Μαρίας Κοκκίνου

Σού ’φτιαξα έναν κήπο
να στολίζει τις μέρες σου.
Νά ’ρχονται τα πουλιά να χτίζουν τις φωλιές τους.
Να σε καλημερίζουν με δοξαστικά κελαηδίσματα.

Όμως εσένα δεν σε γεμίζουν  τα ρόδα του.

Δεν σε καλύπτουν οι φυλλωσιές του.

Εσύ έχεις στον νου τον Παράδεισο.

όσα θάφτηκαν

Έχασε το σπίτι του για μόλις 75 δολάρια! Όσο κι αν ακούγεται υπερβολικό, δυστυχώς δεν είναι στην κοινωνία που φτιάξαμε. Ο λόγος για ένα Αμερικανό από το Τενεσί, τον Τζιν Κράνικ.
Η κομητεία όπου συνέβη το περιστατικό δεν έχει δική της πυροσβεστική υπηρεσία και η δημοτική αστυνομία καλύπτει τους πολίτες έξω από τα όριά της μόνο εάν το ζητήσουν και εάν πληρώσουν.

εναλλάξ: Fortune cookies

Σας αρέσει η κινέζικη κουζίνα; Εγώ τρελαίνομαι. Όχι για hardcore -σουβλάκια από σκορπιούς και σκαθάρια- αλλά μια πάπια Πεκίνου, ένα γλυκόξινο κοτόπουλο, μερικά καραμελωμένα, ροδοκόκκινα γουρουνίσια παϊδάκια τα τρώω μετά χαράς. Στα κινέζικα εστιατόρια της Δύσης σερβίρουν στο τέλος τα fortune cookies - οι ίδιοι οι Κινέζοι δεν είχαν ιδέα γι’ αυτήν την «κινέζικη» παράδοσή τους, που είναι καθαρή αμερικανιά. Τώρα, ακόμη και οι αυθεντικότεροι Κινέζοι σεφ δεν τολμούν να μην προσφέρουν τα «μπισκοτάκια της τύχης» που, βέβαια, κατά κανόνα δεν τρώγονται, αλλά ανοίγονται μετά μανίας από τους χορτάτους πελάτες που ξετυλίγουν με κρυφή ελπίδα την «ευχή» ή την «προφητεία» στο ρολαρισμένο χαρτάκι. Το New Age δεν πεθαίνει ποτέ.

Διπλή ταρίφα: Η … σημαία έπεσε, ξεκινάμε

Λοιπόν, μάγκες, ξεκινά σήμερα η διαδρομή. Θα την πληρώσετε λίγο ακριβά, γιατί η ταρίφα θα είναι διπλή! Στο τέλος, όταν κατεβείτε, θα πείτε αν άξιζε τον κόπο.

ΠΑΡΑ πολιτικά τ.34

Για να μη ξεχνιόμαστε - Στο τέλος θα μας πούνε και… - …η άλλη μισή, στη Κίνα βρίσκεται - Ένας έρωτας μεγάλος - Εφιάλτης.

Στο δρόμο οι καλλιτέχνες ενάντια στο Mνημόνιο

Αρκετοί είναι εκείνοι που εγκαλούν τους καλλιτέχνες για τη «δημόσια σιωπή» τους απέναντι στη λαίλαπα που σαρώνει τη χώρα. Αυτοί, όμως, οι άνθρωποι του πνεύματος γενικότερα, (όσοι τουλάχιστον δεν συναινούν στα μέτρα) δεν έχουν το «κοκαλάκι της νυχτερίδας».

Το τέλος(;) της πολιτικής

Του Δημήτρη Μπελαντή.

Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 παρατηρείται στο επίπεδο της ελληνικής πολιτικής σκηνής μια έντονη κρίση και παρακμή της παραδοσιακής πολιτικής διαμεσολάβησης. Παρά τη διαφορετική ιστορική καταγωγή και τους διαφορετικούς κοινωνικούς δεσμούς των (αστικών) πολιτικών κομμάτων, παρά τις διαφορετικές εξαγγελίες και υποσχέσεις πριν από τις εκλογές, παρά τον έντονο καταγγελτικό λόγο κατά του αντιπάλου, η πολιτική που ασκείται από το εκάστοτε κυβερνών κόμμα είναι σε βασικές γραμμές η ίδια: προώθηση του νεοφιλελευθερισμού, μέτρα και κατευθύνσεις για την ανατροπή του ταξικού συσχετισμού δύναμης υπέρ του κεφαλαίου και σε βάρος της εργασίας και ενίσχυση των αμυντικών μηχανισμών κατά των λαϊκών αντιδράσεων.

όσα θάφτηκαν: Δουλέμποροι

Τελικά και πολύ λίγο κράτησε η παράσταση της κυβέρνησης και στο θέμα της Κούνεβα.
Ο ράμπο Χρυσοχοϊδης, αφού εξάντλησε τις ταρζανιές του για τα κυκλώματα στα τηλεοπτικά παράθυρα, έβαλε στο συρτάρι την υπόθεση, απέσυρε και τον φύλακα από το θύμα και μην τον είδατε, αφήνοντας απείραχτα τα βρόμικα εργολαβικά κυκλώματα  που όπλισαν τα χέρια των δολοφόνων. Ο ανεκδιήγητος Λοβέρδος, αφού εξάντλησε τα τηλεοπτικά σόου για το γεγονός ασχολήθηκε με την εξόντωση των εργαζόμενων.
Μαζί με τους πρώην συνδικαλιστές Κουτρουμάνη και Σπυρόπουλο ετοιμάζονται να βγάλουν τις καθαρίστριες από τα βαρέα και ανθυγιεινά.