εν τέλει

Περιφερειάρχης: Κύριε διευθυντά Κατωτέρας, Μέσης και Ανωτάτης Εκπαιδεύσεως, πραγματικά κάτι πρέπει να κάνετε με τους καθηγητές. Αντιλαμβάνομαι ότι πρόκειται για λαμπρούς επιστήμονες, με τα διδακτορικά τους και όλα τους. Αλλά η συμπεριφορά τους είναι άνω ποταμών. Και δεν μπορεί διαρκώς να τους δικαιολογούμε διότι είναι διανοούμενοι και οι διανοούμενοι έχουν τις παραξενιές τους.

Του Δημήτρη Α. Σεβαστάκη. Διαμορφώνεται ορμητικά ένα αντιαριστερό κλίμα, ένα είδος αντιαριστερού ρατσισμού. Εκτός των άλλων, γιατί κεντρικό πρόβλημα του συστήματος είναι οι κοινωνικές αντιστάσεις, και η σύμπασα Αριστερά, είτε ως αναφορά είτε ως πολιτική πράξη, είναι κεντρικό, δημιουργικό κομμάτι αυτών των αντιστάσεων. Ο Μίκης, κατά τον κ. Παπουτσή, «δεν δικαιούται διά να ομιλεί» γιατί εν τέλει ποιος είναι και τα βάζει με υπουργό. «΄Ο,τι γινόταν μετά τον εμφύλιο, αντεστράφη μετά τη μεταπολίτευση». Η αριστερή βάσανος έγινε απολαβή, κατά τον κ. Λοβέρδο.

Της Έλενας Πατρικίου.
Σε στιγμές κρίσης, η επιστροφή μπορεί και να είναι ένα είδος απάντησης. Επιστροφή που επιτρέπει να ξαναμετρηθούν οι αποστάσεις ή επιστροφή που δίνει την ψευδαίσθηση πως τίποτα δεν αλλάζει. Επιστροφή στο εξωραϊσμένο παρελθόν, για να προστατευτείς από τον τρόμο του παρόντος, ή επιστροφή στην αρχή, για να πάρεις αμπάριζα και να βγεις. Επιστροφή για να ξεχάσεις ή επιστροφή για να σκεφτείς.

Του Τάκη Πολίτη.

Της  Έλενας Πατρικίου. Στις 5 Μαρτίου του 1943 έγινε στην κατεχόμενη Αθήνα η μεγαλύτερη στην ως τότε ευρωπαϊκή ιστορία απεργία δημοσίων υπαλλήλων, οργανωμένη από το ΕΑΜ, κατά της πολιτικής επιστράτευσης που απεργαζόταν η δοσίλογη κυβέρνηση Λογοθετόπουλου. Το πρωί εκείνης της μέρας, καταλαβαίνοντας πως η Εκκλησία δεν μπορούσε να μείνει αμέτοχη, ο αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός δήλωσε στον Γερμανό επιτετραμμένο Άλτεμπουργκ πως, αν δεν γίνει επίσημη διάψευση για την πολιτική επιστράτευση, «οι καμπάνες όλες της χώρας θα ηχήσουν πένθιμα». Σήμερα μία τέτοια εκκωφαντική απειλή δεν θα είχε ουδέν πολιτικό βάρος, διότι απλούστατα, με τη νέα νομοθετική ρύθμιση περί αντιμετώπισης του «περιβαλλοντικού θορύβου», που έρχεται να καλύψει ένα νομοθετικό κενό για το οποίο είχε εγκαίρως κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου ο Συνήγορος του Πολίτη, οι άσκοπες (ή και σκόπιμες) κωδωνοκρουσίες τίθενται εκτός νόμου.

Του Δημήτρη Σεβαστάκη. Η πλέμπα θέλει ευκολίες για φαγητά και μοιχείες, θέλει το ζωδιακό υπερπέραν της μύτης της, θέλει Μύκονο, θέλει βιβλία για μεταφύτευση φυτών, για ελεγχόμενες αναπνοές και θετική ενέργεια, για πλούσια ηλιθιότητα και τεχνικές αδυνατίσματος. Ακόμα, θέλει απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας μπλεγμένα με Αγωγή του Πολίτη: πτωχεύουμε ως χώρα γιατί δεν απολύουμε με ξυλοδαρμό «τους άλλους», ώστε ν’ ανασάνει ο ιδιωτικός τομέας.

Του Μαρά. Οι συνεσταλμένοι πολίτες, οι άνθρωποι που αγαπούν την ησυχία τους, οι ευτυχισμένου τούτου του αιώνα, οι βδέλλες του κράτους και όλοι οι απατεώνες που ζουν από τις δημόσιες καταχρήσεις, δεν φοβούνται τίποτα περισσότερο από τις λαϊκές εξεγέρσεις: έχουν σαν σκοπό να καταστρέψουν την ευτυχία τους φέρνοντας μια καινούργια τάξη πραγμάτων. Έτσι, ξεσηκώνονται ασταμάτητα ενάντια στα ζωντανά κείμενα, στους ορμητικούς λόγους, με μια λέξη, ενάντια σε κάθε τι που μπορεί να κάνει το λαό να νιώσει την αθλιότητά του και να του θυμίσει τα δικαιώματά του.

Της Γιάννας Γιαννουλοπούλου. Η κυβέρνηση του Μνημονίου αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά το πολιτικό της θάρρος και την «αδιαφορία της για το πολιτικό κόστος», προτίθεται να νομοθετήσει για την Ανώτατη Εκπαίδευση «μεσούντος του θέρους».