πολιτισμός

Διαβάζω: …Την εποχή που είναι νέος, κανείς δεν ξέρει ότι είναι νέος. Θα το μάθει αργότερα, μεγαλώνοντας: θα ξέρει ότι υπήρξε χωρίς να έχει μάθει πότε ήταν.
Διότι τα νιάτα είναι μια επινόηση των γηρατειών.
…δεν γίνονται κατανοητά παρά μόνο όταν δεν υπάρχουν, στο αρνητικό τους, ως τίτλος απουσίας. Να μην καπνίζεις πια, να μην πίνεις πια, να μην τρέχεις πια να μην ερωτεύεσαι, τόσοι ευνουχισμοί που μας αποστραγγίζουν, σταγόνα-σταγόνα, για να μας προετοιμάσουν καλύτερα για το θάνατο αυτού που υπήρξε η ζωή…

Η ιστορία αυτού του άγους είναι η ακόλουθη: Τον παλιό καιρό ζούσε στην Αθήνα κάποιος Κύλωνας, ολυμπιονίκης, που καταγόταν από αριστοκρατική και με ισχυρή επιρροή γενιά. Ο Κύλωνας είχε παντρευτεί τη θυγατέρα του Μεγαρίτη Θεαγένη, τύραννου κείνη την εποχή στα Μέγαρα. Όταν, λοιπόν, κάποτε ο Κύλωνας συμβουλεύτηκε το Μαντείο των Δελφών, ο θεός Απόλλωνας του χρησμοδότησε να καταλάβει την Ακρόπολη των Αθηνών την εποχή που θα γινόταν η μεγαλύτερη γιορτή του Δία. Ο Κύλωνας, τότε, πήρε στρατό απ’ τον πεθερό του Θεαγένη, έπεισε και τους φίλους του να τον ακολουθήσουν και σαν ήρθε η γιορτή των Ολυμπίων, που τελείται στην Πελοπόννησο, νομίζοντας πως αυτή είναι η μεγαλύτερη γιορτή του Δία, κατέλαβε, με σκοπό να γίνει τύραννος, την Ακρόπολη.

Mόνο αηδία και τρόμο μπορεί να νιώσει κάποιος μπροστά στη βαρβαρότητα μιας συμπεριφοράς που αφαιρεί ανθρώπινη ζωή, αποτιμώντας την με την αξία μιας βιντεοκάμερας, αλλά και στην «αντίποινη» πράξη μιας αλήτικης συμμορίας όταν «απαντά» με τη δολοφονία ενός αθώου μετανάστη που έκανε το λάθος να κυκλοφορεί πρωινές ώρες στα Kάτω Πατήσια.

Στην τέταρτη κατά σειρά εκδήλωση για τις φωνές που χάραξαν πορεία στο λαϊκό τραγούδι, το Σάββατο 3 Μαρτίου, στις 9.30, ο Στέλιος Ελληνιάδης θα μιλήσει για το ρόλο του Γρηγόρη Μπιθικώτση στο πέρασμα από τη δεκαετία του '50 στη δεκαετία του '60, από το «Τρελλοκόριτσο» και το «Γαρύφαλλο στ' αφτί» στον «Επιτάφιο» και το «Άξιον Εστί».