πολιτισμός

To Wasted Youth μοιάζει να είναι η ταινία που εμφανίζεται στη σωστή στιγμή. Επικεντρώνεται σε μια καυτή, οριακή μέρα την οποία περνούν δύο χαρακτήρες σε ξεχωριστό χωροχρόνο, μέχρι αυτές οι συντεταγμένες να συνενωθούν.
Ο Χάρης είναι 16 χρονών, περιφέρεται στην καλοκαιρινή Αθήνα με ένα σκέιτ-μπορντ, το μηχανάκι του φίλου του και τον ΗΣΑΠ! Κάνει πολλά πράγματα, αλλά και τίποτα συγκεκριμένο. Χρησιμοποιεί το τερέν της πόλης σαν ένα μεγάλο παιχνιδότοπο, δημιουργώντας σύγχυση στους γονείς του.

Anne Carson: Nox. 192 σελίδες, New Directions, 2010.

Πεθαίνοντας στα κελιά της Θάτσερ. Μπόμπυ Σαντς, Το ημερολόγιο, Αιγαίον, Λευκωσία 2011, σ. 72

«Στέκω στο κατώφλι ενός άλλου, τρεμάμενου κόσμου. Ο Θεός ας ελεήσει την ψυχή μου». Τριάντα ακριβώς χρόνια έχουν περάσει από την 1η Μαρτίου 1981, όταν γράφονταν αυτές οι γραμμές. Είναι οι πρώτες λέξεις που χάραξε στο ημερολόγιό του ο εικοσιεπτάχρονος Μπόμπυ Σαντς, αγωνιστής και μάρτυρας της ελευθερίας και ανεξαρτησίας του ιρλανδικού λαού, εκείνη την ημέρα, όταν ξεκινούσε την απεργία πείνας που θα οδηγούσε, 66 ημέρες αργότερα, εκείνον στο θάνατο και το όνομά του στην καρδιά των αγωνιστών όλης της ανθρωπότητας...

Της Έλενας Πατρικίου. «Οι νέοι δεν έχουν πάντα δίκιο». Σ’ αυτήν τη λακωνική, αποφθεγματική φράση αρκέστηκε ο Κώστας Γαβράς όταν του ζητήθηκε από το συντάκτη της εφημερίδας Το Βήμα την προπερασμένη Κυριακή, να σχολιάσει τα πρόσφατα γεγονότα του Ελληνικού Σπιτιού, στην παρισινή Cite Universitaire. Τα θυμίζω απλώς: σε εκδήλωση προς τιμήν του Γαβρά, στη διάρκεια της οποίας θα προβαλλόταν η τελευταία του ταινία Ο Παράδεισος στην Δύση, ένας σημαντικός αριθμός φοιτητών εξεμάνη διαπιστώνοντας πως, συνοδεύοντας τον τιμώμενο στην αίθουσα, βρισκόταν και ο αντιπρόεδρος της ελληνικής Κυβέρνησης Θόδωρος Πάγκαλος. Με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο, οι νέοι, εγκαλώντας τον Πάγκαλο για την στάση της κυβέρνησης απέναντι στους 300 μετανάστες απεργούς πείνας, που την στιγμή εκείνη βρίσκονταν στο αποκορύφωμά της, απαίτησαν την αποχώρησή του. Μάταια ο Γαβράς προσπάθησε να συμβιβάσει τα πράγματα και, εντέλει, ο Πάγκαλος έφυγε, ενώ η όλη εκδήλωση ματαιώθηκε.

Μέσα στην ατυχία του, ήτανε πάντα τυχερός ο Μανώλης. Τουλάχιστον μέχρι την περασμένη βδομάδα. Από τότε που τον γνώρισα, μια έπεφτε μια σηκωνόταν. Αλλά, όσο κι αν γκρίνιαζε για τις πτώσεις, άλλο τόσο τις χρησιμοποιούσε σαν την καλύτερη πηγή έμπνευσης.

Τον είδα για πρώτη και τελευταία φορά από κοντά στην εκδήλωση που διοργάνωσε το «Κόκκινο» για το πολιτικό τραγούδι… Μιλήσαμε για το Αυγό, το «πιο γκαγκάν περιοδικό των Βαλκανίων», που πρωτοβγήκε μεταξύ ’79 και ΄80. Θυμάμαι ακόμα το διήγημα O Τροτσκιστής και η Μαοϊκιά, ένα ειδύλλιο ανάμεσα σε δυο «νεολαίους» που γνωρίστηκαν πουλώντας δίπλα- δίπλα τις εφημερίδες των οργανώσεών τους και αγαπήθηκαν παρά τις… αβυσσαλέες ιδεολογικές διαφορές…

Το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης σε ρόλο χαρτογράφου, για άλλη μια χρονιά. Του Βασίλη Κεχαγιά.

Το 1835 που ο Μπίχνερ γράφει τον Δαντόν, στην Ευρώπη κυριαρχεί ο ρομαντισμός, χαρακτηριστικό του οποίου είναι ότι οι ήρωές του, συνήθως απελπισμένοι και μελαγχολικοί, κυριευμένοι από το αίσθημα του ανολοκλήρωτου είναι αποφασισμένοι να θυσιάσουν ακόμα και τον ίδιο τους τον εαυτό για κάποιο μεγάλο σκοπό. Το έργο εξελίσσεται την εποχή της Τρομοκρατίας, η επανάσταση δεν έχει ακόμα εδραιωθεί και ο λαός πεινάει. Ο Δαντόν μετανιωμένος από τα «Σεπτεμβριανά» θέλει να βάλει ένα τέλος στο λουτρό αίματος κι έρχεται σε αντίθεση με τον πρώην σύντροφο του, τον αδιάλλακτο Ροβεσπιέρο, ο οποίος ύστερα από μια δίκη παρωδία τον οδηγεί στη γκιλοτίνα. Ο Δαντόν μαθαίνει ότι επίκειται σύλληψή του αλλά αρνείται να αποδράσει, αποδεχόμενος τη μοίρα του.