fbpx

Βαγγέλης Μπέκας: «Ζωή χωρίς φαντασία είναι μισή ζωή»

Συνέντευξη στον Κώστα Στοφόρο.
Ένα καινούργιο μυθιστόρημα, το Φετίχ του Βαγγέλη Μπέκα, ενισχύει την άποψη που έχω αρχίσει να διαμορφώνω, τελευταία, ότι η σημερινή συγκυρία φαίνεται πως έχει δημιουργήσει μια καλλιτεχνική αφύπνιση.

Με κόντρα τον καιρό: In memoriam

Για τη γενιά που αγάπησε και συμπορεύτηκε ηλικιακά με τον Νίκο Παπάζογλου και τα τραγούδια του, η είδηση της απώλειάς του λειτούργησε ως ηλεκτροσόκ αλλά και ως θρήνος για το νεανικό της εαυτό.

Η διπλή γιορτή

Την ίδια μέρα γιόρτασαν οι Χριστιανοί τη Λαμπρή τους και οι Τούρκοι το μπαϊράμι τους - έτσι έτυχε.

Έξω τ. 61

 

Ένα αλλιώτικο Καφενείο

Της Θεοδοσίας Καραγιάννη.

Αν και μεγάλωσα στο Μενίδι, σπάνια το προτιμούσα για να βγαίνω με τις παρέες μου. Θεωρούσα ότι ο πολιτισμός, ο ποιοτικός κόσμος κ.λπ. εντοπίζονταν εκτός των συνόρων της πόλης μου. Όλα άλλαξαν όταν έμαθα για το Καλλιτεχνικό Καφενείο των Αχαρνέων. Σε ένα στενό δρομάκι, κοντά στην κεντρική Πλατεία του Μενιδίου, η τέχνη φιλοξενείται σε έναν ζεστό χώρο με αφίσες από ταινίες εποχής. Και εγώ, πλέον, καμαρώνω να βγαίνω στο Μενίδι.

Παγκόσμιο βιβλιοπωλείο: Judith Schalansky

Judith Schalansky, Atlas of Remote Islands. Μετάφραση από τα γερμανικά στα αγγλικά: Christine Lo
144 σελίδες, Penguin, 2010.

Το Atlas of Remote Islands είναι ένας άτλαντας νησιών στη μέση του πουθενά· τα περισσότερα είναι πολλά χιλιόμετρα μακριά από την κοντινότερη κατοικημένη στεριά, δυσπρόσιτα, μερικά είναι ακατοίκητα, άλλες φορές κατοικούνται προσωρινά από μερικές δεκάδες ανθρώπων (μέλη, συνήθως, επιστημονικών ομάδων)· για όσα είναι κατοικημένα από μερικές εκατοντάδες ή χιλιάδες ανθρώπων, ο αναγνώστης δεν μπορεί να μην απορήσει: Τι γυρεύουν αυτοί οι άνθρωποι εκεί; Πώς και κατοικήθηκαν αυτά τα νησιά;
Αν και άτλαντας, όμως, το βιβλίο απαιτεί να το διαβάσεις ως λογοτεχνία και όχι ως μια απλή συλλογή χαρτών και στοιχείων: δίπλα στους χειροποίητους χάρτες υπάρχουν και στιγμιότυπα από την ιστορία των νησιών, γοητευτικά, άγρια, σκοτεινά. Ναυάγια, έθιμα που ηχούν παράξενα στ’ αφτιά μας, ο θάνατος του Ναπολέοντα στην εξορία της Αγίας Ελένης, η παρακμή του σπουδαίου πολιτισμού στο Νησί του Πάσχα, νησιά που λόγω της κλιματικής αλλαγής απειλούνται να σκεπαστούν απ’ τη θάλασσα, ακόμα και η ιστορία ενός Γάλλου που ως παιδί διδάχτηκε μια άγνωστης προέλευσης γλώσσα στα όνειρά του, για ν’ ανακαλύψει χρόνια αργότερα ότι είναι η γλώσσα που μιλούν σ’ ένα μικρό νησί του Ειρηνικού. Η γεωγραφική απομόνωση δίνει σ’ αυτές τις ιστορίες, αληθινές αλλά με μια αύρα επινοημένου -με το ερώτημα τι είναι πραγματικό και τι όχι να μην έχει, τελικά, σημασία-, μια απόκοσμη διάσταση, και η όλη σύλληψη φέρνει στο νου τις Αόρατες πόλεις του Ίταλο Καλβίνο. Η δημιουργός είναι υπεύθυνη όχι μόνο για την έρευνα, τα κείμενα και τους χάρτες, αλλά και για το σχεδιασμό της έκδοσης συνολικά (εξάλλου, διδάσκει αρχές τυπογραφίας και ένα προηγούμενο βιβλίο της, το Fraktur Mon Amour, είναι μια συλλογή γραμματοσειρών). Όπως λέει ήδη στον υπότιτλο του βιβλίου της, Fifty Islands I have not visited and never will, δεν έχει ταξιδέψει στα νησιά αυτά και μάλλον δεν πρόκειται να το κάνει, όπως εξάλλου και η πλειοψηφία των αναγνωστών της – εκτός αν μετρήσουμε το ταξίδι σε σελίδες και όχι σε χιλιόμετρα.

Μαρία Ξυλούρη

* Το site του βιβλίου (στα γερμανικά): www.atlas-der-abgelegenen-inseln.de

Από τις Μαρτυρίες μιας διαδρομής στη Βαρειά βιομηχανία στην Ελλάδα

«…Σε μας προτιμήθηκε η “οδός της ήσσονος αντιστάσεως”, ο άνομος συμβιβασμός των εγχώριων κερδοσκόπων προς τους ξένους χρηματοδότες και τους πολιτικούς του ιμπεριαλισμού σε βάρος του ελληνικού λαού. Η εξέταση των εξωτερικών δανείων και οι συμβάσεις με ξένους το βροντοφωνάζουν…
…Οι δυνάμεις του κακού, τροφοδοτημένες από το διεθνή ιμπεριαλισμό, έχουν αποθηριώσει την εγχώρια κερδοσκοπία. Τίποτα δεν είναι ανήθικο, τίποτα δεν είναι άθλιο, τίποτα δεν είναι απαγορευμένο προκειμένου να χρησιμοποιηθεί για τις επιδιώξεις της. Σταθερή της γραμμή είναι η διατήρηση του εκβιαστικού αυτού οικονομικού καθεστώτος που της επιτρέπει την ασυδοσία και της αποδίδει κέρδη…»

Τάσος Ζωγράφος: Ένας φανατικός Έλληνας… του τόπου και της γλώσσας, όχι της φυλής

«Όταν φύγω απ’ όλα τα σπίτια και τους ανθρώπους που αγάπησα, θα ήθελα να με θυμούνται σαν Τάσο, σαν άνθρωπο. Σαν έναν άνθρωπο που ασχολήθηκε με πολλά πράγματα που όλα αφορούσαν τον πολιτισμό μας και τη συνέχειά του. Γιατί είμαι φανατικά Έλληνας. Με την έννοια του τόπου και της γλώσσας, όχι της φυλής. Είναι μεγάλο το προνόμιο να μεγαλώσεις σε αυτόν το τόπο». Του Αντώνη Σκλαβενίτη.

Έπεσε αγωνιζόμενος για μια «τρίτη Ιντιφάντα»

«Η ελευθερία ήταν η ουσία της ύπαρξής του... Η τέχνη, η πολιτική, η ζωή κι η αγάπη ήταν γι’ αυτόν ένα. Ήταν ένας επαναστάτης με αιτία, ένας μαχητής για την πολιτιστική ελευθερία». Με αυτά τα λόγια, μεταξύ άλλων, αποχαιρέτισαν οι οικείοι του, μαζί με τους συνεργάτες του στο Θέατρο της Ελευθερίας, αλλά και ο λαός της Τζενίν, τον Τζουλιάνο Μερ Καμίς, τον αραβοϊσραηλινό σκηνοθέτη και ηθοποιό που δολοφονήθηκε στις 4 Απριλίου έξω από το θέατρο που ο ίδιος είχε ιδρύσει, στον προσφυγικό καταυλισμό της Τζενίν, στη Δυτική Όχθη...