πολιτική

Η απεργία της 24ης Φλεβάρη υποθήκη για ένα πλατύ κίνημα ανατροπής του Συμφώνου Σταθερότητας

Τα τετ α τετ του πρωθυπουργού με το «αφεντικό» του… βαμπίρ των αγορών και ο τοποτηρητής της τράπεζας στο ελληνικό χρέος

του Μιχάλη Σιάχου

της Αριάδνης Αλαβάνου

Από την προηγούμενη εβδομάδα μνήμες βαυαρικής αντιβασιλείας ξύπνησαν. Ο Ιωσήφ Λουδοβίκος φον Άρμανσμπεργκ θα ζήλευε τον σημερινό Όλι Ρεν και ολόκληρο το μηχανισμό των άξιων απογόνων του στις Βρυξέλλες, μα και την ελληνική «υπαλληλία» που, με τόση μαστοριά, έφτιαξαν και υπέγραψαν τις συνθήκες που οδηγούν τους εργαζόμενους της Ελλάδας -και άλλων που έπονται- στη φτώχεια, καταστρέφουν τις κοινωνικές υποδομές και τις προοπτικές βιώσιμης οικονομικής ανάπτυξης.

του Μανώλη Γλέζου

Θράσος και αγνωμοσύνη προς τον ελληνικό λαό αποτελεί η ενορχηστρωμένη επίθεση του γερμανικού τύπου και της κυβέρνησης της Γερμανίας, η οποία εκδηλώθηκε με αφορμή την οικονομική κρίση της Ελλάδας.

Παρά τη συμβιβαστική τάση των ηγεσιών των συνδικάτων τους, οι εργαζόμενοι στη μεγαλύτερη ευρωπαϊκή αεροπορική εταιρία, τη Lufthansa, δεν φαίνονται διατεθειμένοι να κάνουν πίσω στο θέμα του «εξορθολογισμού» της εταιρίας, δηλαδή στην περικοπή θέσεων εργασίας. Αλλά και οι εργαζόμενοι στην British Airways στη Βρετανία και οι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας στη Γαλλία, εξαγγέλλουν ή κατεβαίνουν σε απεργίες. Διαφαίνεται μια άτυπη ακόμη, αλλά πανευρωπαϊκού εύρους κινητοποίηση των εργαζομένων στον τομέα των αερομεταφορών και του προσωπικού εδάφους. Οι εργαζόμενοι στον κλάδο των ευρωπαϊκών αερομεταφορών έρχονται αντιμέτωποι με την κρίση για δεύτερη φορά (μετά την αντίστοιχη του 2001 που και πάλι ξεκίνησε από τις ΗΠΑ και αφορούσε πτωχεύσεις ή μαζικές συγχωνεύσεις αερομεταφορέων) και μοιάζουν αποφασισμένοι να διεκδικήσουν τα εργασιακά τους δικαιώματα.

Κοινό αίτημα είναι η διασφάλιση των θέσεων εργασίας και των εισοδημάτων τους. Οι ίδιοι, άλλωστε, έχουν υποχωρήσει αρκετές φορές στην πίεση που ασκούσαν οι εταιρίες, η κυβέρνηση αλλά και τα ΜΜΕ που διέσπειραν την άποψη περί «υψηλά αμειβόμενων δημοσίων υπαλλήλων που πρέπει να δείξουν υπευθυνότητα», επιλέγοντας εδώ και 9 χρόνια (κυρίως τα συνδικάτα αερομεταφορών σε Γερμανία και Βρετανία) το δρόμο της διαπραγμάτευσης, βάζοντας πολλές φορές στην άκρη τα μισθολογικά αιτήματα, ώστε να μη χαθούν θέσεις εργασίας. Ιδίως οι Γερμανοί πιλότοι, οι οποίοι από το 1992 μέχρι το 2001 είχαν χάσει το 30% περίπου του εισοδήματός τους.

Αυτή τη φορά, ωστόσο, και καθώς έχουν ήδη πληρώσει για μία φορά την κρίση, αλλά και τις εταιρικές επιλογές των golden boys των αεροπορικών εταιριών με πλήθος εξαγορών (η γερμανική Lufthansa, μέχρι πριν από λίγους μήνες είχε επιδοθεί σε ένα όργιο εξαγορών μικρότερων αεροπορικών εταιριών, όπως οι Brusells Airlines, Austrian Airlines, ΒΜΙ), φαίνονται αποφασισμένοι για παρατεταμένες κινητοποιήσεις και σκληρές διαπραγματεύσεις. Ακόμη κι αν το συνδικάτο Cockpit των πιλότων της Lufthansa διέκοψε την τετραήμερη απεργία που είχε εξαγγείλει, μόλις από την πρώτη ημέρα (αφού είχε «κοστίσει» στην εταιρία 25 εκατ. ευρώ), τόνισε ότι προσέρχεται σε διαπραγματεύσεις διεκδικώντας αυξήσεις 6,4%, μεγαλύτερη συμμετοχή στη λήψη αποφάσεων και εγγυήσεις για την απασχόληση του ιπτάμενου προσωπικού και τη μη δυσμενή μετακίνησή του στις θυγατρικές της Lufthansa που λειτουργούν με χαμηλότερο κόστος.

Tην ίδια στιγμή οι επί 12ετία «ήρεμοι» και συμβιβασμένοι εργαζόμενοι της British Airways υπερψήφισαν την πρόταση του συνδικάτου τους για απεργία το επόμενο διάστημα, η οποία μπορεί να διαρκέσει έως και 10 ημέρες. Αίτημα; Η μείωση δαπανών που έχει εξαγγείλει η διοίκηση της BA να μην αγγίξει εργασιακά δικαιώματα.

Οι Βρετανοί εργαζόμενοι δεν μπορεί παρά να κοιτάνε προς τους Γάλλους ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας που κατάφεραν για πέντε ημέρες να δώσουν το μήνυμα. Οι ελεγκτές αντιδρούν σε συμφωνία μεταξύ έξι ευρωπαϊκών κρατών, με στόχο να «εκσυγχρονιστεί» και να ενοποιηθεί ο έλεγχος της εναέριας κυκλοφορίας, γεγονός που, αναπόφευκτα, θα οδηγήσει σε περικοπές θέσεων εργασίας και απώλεια επιδομάτων.

■ 3ο Συνέδριο της Νεολαίας Κομουνιστική Απελευθέρωση

Στις 26, 27 και 28 Φεβρουαρίου πραγματοποιείται στην ΑΣΟΕΕ το 3ο Συνέδριο της Νεολαίας Κομουνιστική Απελευθέρωση. Είναι το πρώτο πανελλαδικό σώμα που συνέρχεται μετά την 3η Συνδιάσκεψη του 2003 και αποσκοπεί στη συλλογική επεξεργασία των πολιτικών συμπερασμάτων μέσα στο πλαίσιο της σημερινής καπιταλιστικής κρίσης και των πρωτοπόρων αγώνων της νεολαίας κατά την περίοδο που μεσολάβησε από την προηγούμενη πανελλαδική διαδικασία.

Κεντρικό ζήτημα του συνεδρίου είναι η διαμόρφωση μιας αντικαπιταλιστικής πρότασης προς τη νεολαία.

Ένα ξεχωριστό χαρακτηριστικό του συνεδρίου είναι το ότι το απερχόμενο εκλεγμένο όργανο δεν διατύπωσε θέσεις. Διαμορφώθηκαν δύο προγραμματικά κείμενα, που τέθηκαν προς συζήτηση σε όλες τις οργανώσεις. Τα κείμενα αυτά εμπεριέχουν δύο διακριτές προτάσεις, που μπορεί να συμπυκνωθούν ως εξής:

• Για ένα αντικαπιταλιστικό πολιτικό ρεύμα και μέτωπο στη νεολαία

• Με τη νεολαία της εξέγερσης, για μια επαναστατική απάντηση στην κρίση

Ως ουσιώδεις διαφορές καταγράφονται:

• Η εκτίμηση για τους αγώνες της νεολαίας

• Η κατεύθυνση του κινήματος

• Η πολιτική για τη δημιουργία μετώπων

■ ΚΚΕ - Εκστρατεία για την Κοινωνική Ασφάλιση

Με ανακοίνωση του πολιτικού γραφείου της Κ.Ε.  που δημοσιεύεται στο Ριζοσπάστη (14/2) το ΚΚΕ σημαίνει συναγερμό μπροστά στον πόλεμο που κήρυξε η κυβέρνηση με τα άλλα αστικά κόμματα και την Ευρωπαϊκή Ένωση και ο οποίος, αν δεν αντιμετωπιστεί άμεσα, θα έχει δραματικές συνέπειες στη ζωή του».

Η ανακοίνωση τονίζει ότι το ΚΚΕ  ξεκινά εκστρατεία με την επιδίωξη να μάθει ο λαός τις αιτίες της αντιλαϊκής θύελλας, να αποκαλύψει τα ψεύδη που λέγονται από τα αστικά κόμματα και τα ΜΜΕ... και να συμβάλει καθοριστικά στον πανεργατικό και παλλαϊκό ξεσηκωμό που θα αναγκάσει την κυβέρνηση και τους συμμάχους της να πάρουν πίσω αυτά τα μέτρα.

Καλεί σε συστράτευση όλους τους φίλους και τους οπαδούς του ΚΚΕ, καθώς και «κάθε άνθρωπο με ριζοσπαστική συνείδηση που ενδιαφέρεται και ανησυχεί για τη μοίρα του λαού, της χώρας του».

Πρόκειται για μια κλιμάκωση της έντονης προσπάθειας που κάνει το Κομουνιστικό Κόμμα να φέρει στο κέντρο των αγώνων την αντίσταση στην κατεδάφιση της κοινωνικής ασφάλισης και των συντάξεων.  Τον Ιανουάριο (29/1)  παρουσιάστηκε στη Βουλή μια σημαντική πρόταση νόμου «Για τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων και τη διεύρυνση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων» (η οποία δεν τέθηκε σε ψηφοφορία με την επίκληση του άρθρου 73 του Συντάγματος που ορίζει ότι δεν μπαίνουν σε ψηφοφορία προτάσεις που έχουν οικονομικό κόστος!).

Όπως γράφει η εφημερίδα του ΚΚΕ, για τρίτη φορά την τελευταία δεκαετία και πέρα από τη διαχρονική μεταπολεμική εκμετάλλευση των αποθεματικών που έχουν τα ασφαλιστικά Ταμεία, οι εισφορές των εργαζομένων γίνονται βορά στο χρηματιστηριακό τζόγο. Ύστερα από τη λεηλασία 3,5 και πλέον δις ευρώ την τριετία 1999-2001 και το κόλπο γκρόσο με τα δομημένα  ομόλογα το 2006-2007, σήμερα και πάλι τα αποθεματικά των Ταμείων λεηλατούνται.

του Χρήστου Πιλάλη

Το 6ο Συνέδριο του ΣΥΝ θα γίνει το πρώτο δεκαήμερο του Μαΐου. Η Επιτροπή Θέσεων του συνεδρίου ήδη επεξεργάζεται το κείμενο που θα παρουσιαστεί στην Κεντρική Πολιτική Επιτροπή για έγκριση.

Για τα συμπεράσματά του από την εκδήλωση στο θέατρο Άλφα και για τα περί«εθνοκεντρικής» Αριστεράς, μίλησε στο δρόμο ο Κώστας Βεργόπουλος.

Ο κόσμος θέλει, η πραγματικότητα κραυγάζει και ορίζει καθήκοντα, αλλά οι ηγεσίες μπορούν;

του Μιχάλη Σιάχου

του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Ο 20ός αιώνας επεφύλασσε μια μεγάλη νίκη και μια ακόμη μεγαλύτερη ήττα της Αριστεράς.  Έφερε στο προσκήνιο της ιστορίας την εργατική εξουσία, δημιούργησε ένα ισχυρό αντίπαλο δέος στον καπιταλιστικό μονόδρομο, τροφοδότησε την προσδοκία ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός. Η προσδοκία δέχθηκε διπλή, οικτρή διάψευση. Πρώτον, όταν αποδείχθηκε ότι ακολούθησε τις «νομοτέλειες» κάθε εξουσίας, τη ροπή στον αυταρχισμό. Και δεύτερον, όταν αποκαλύφθηκε η αδυναμία της να λύσει πρόβλημα της δίκαιης διανομής του κοινωνικού πλούτου. Το αποτέλεσμα είναι η τελική κατάρρευση του 1989: η Αριστερά περιήλθε σε κατάσταση προγραμματικής αφασίας ο δε καπιταλισμός αποκαταστάθηκε στον θρόνο του«εφικτού», ως το μοναδικό νοητό σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας.

Η τελευταία εικοσαετία ήταν για την Αριστερά όλων των αποχρώσεων ένα έμφραγμα. Δεν επέφερε, βεβαίως, το μοιραίο, αλλά την περιόρισε σε κατάσταση αυτοσυντήρησης. Η αυτοσυντήρηση εκφράζεται στα δύο ιστορικά διαμορφωμένα «πολιτικά σχέδια» της Αριστεράς και στην Ελλάδα.

Στον ένα πόλο της υπάρχει το «σχέδιο» (κυρίως του ΚΚΕ) που, παρά τις αναδιατυπώσεις του, επιμένει στο σχήμα «ιδεολογική καθαρότητα- αμυντικοί αγώνες- αναμονή της επανάστασης». Η έσχατη εκδοχή του ως «ενιαίου μετώπου για τη λαϊκή εξουσία» δεν συνοδεύεται από σαφή πολιτική συμμαχιών, ακόμη και σήμερα που η χρεοκοπία του ευρωπαϊσμού του δίνει ευκαιρία ιδεολογικής ρεβάνς και ανοίγει διαύλους επικοινωνίας με παράλληλα ρεύματα. Συν τοις άλλοις, η εμμονή στην υπεράσπιση του σταλινικού φαινομένου αποτελεί μόνιμη λαβή συκοφάντησης εκ μέρους των αντιπάλων της πιο γοητευτικής ουτοπίας.

Στον αντίποδα βρίσκεται το «σχέδιο» που ιστορικά εξέφρασε η «ανανέωση», η αντίληψη ότι η μετάβαση σε μια άλλη οργάνωση της κοινωνίας μπορεί να είναι αποτέλεσμα μιας «συσσώρευσης» μεταρρυθμίσεων. Η τύχη αυτού του «σχεδίου» είναι γνωστή: τα σημαντικότερα προτάγματά του έγιναν στρατηγικές επιλογές της ιθύνουσας τάξης, κατέλυσαν την αυτονομία της Αριστεράς που έμελλε να έχει πρόσβαση στην εξουσία μόνο μέσω του ευρύτερου «σχεδίου» της κεντροαριστεράς. Η κρίση αυτού του «σχεδίου» είναι κάτι παραπάνω από προφανής σήμερα, με τις «σταθερές» του ευρωπαϊσμού να καταρρέουν και να εξελίσσονται σε δυνάμεις καταστροφής και ολοκληρωτισμού.

Τι υπάρχει πέρα απ’ αυτό το δίπολο; Ένας θολός, αδιαμόρφωτος καμβάς πάνω στον οποίο κινούνται οι οργανωτικά ισχνές και κατακερματισμένες δυνάμεις τις ριζοσπαστικής Αριστεράς.  Οι οποίες πάντως, με επίγνωση των ορίων τους, αποπειράθηκαν τα τελευταία χρόνια το πιο ελπιδοφόρο εγχείρημα υπέρβασης της μικροϊδιοκτησιακής αντίληψης και ενότητας πάνω στα μείζονα ερωτήματα: πώς θα διαμορφωθεί το κίνημα της ανθρώπινης χειραφέτησης και απελευθέρωσης τον 21ο αιώνα; Ποια Αριστερά μπορεί να πρωταγωνιστήσει στη διαμόρφωσή του; Πώς θα διασφαλίσει την ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική της αυτονομία, όχι ορθώνοντας τείχη απέναντι σε υπαρκτούς ή φανταστικούς εχθρούς, αλλά σε μια ανοικτή σχέση με την κοινωνία;

Θα ήταν βλακώδες να ισχυριστεί κανείς ότι τα ερωτήματα αυτά έχουν απαντηθεί. Πολύ περισσότερο που οι ύστατες προσπάθειες γίνονται σε συνθήκες υπαρξιακής κρίσης της ριζοσπαστικής Αριστεράς: κρίσης οργανωτικής, κρίσης εμπιστοσύνης. Ωστόσο, η Ιστορία φαίνεται να δημιουργεί μια ευκαιρία. Καθώς κατακρημνίζεται το τριακονταετές πολιτικό σχέδιο της ιθύνουσας τάξης για την «Ελλάδα της μεγάλης ευρωπαϊκής αγοράς», το μείζον ερώτημα είναι αν η Αριστερά θα είναι εκεί. Όχι ως παρατηρητής της λαϊκής έκρηξης. Αλλά ως συγκολλητική ουσία, ως υποστηρικτής ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων που καταλύουν το φόβο, ως οργανωτής ρήξεων που εξουδετερώνουν τους ελιγμούς της «ιεράς συμμαχίας» και ως πυρήνας μιας νέας πολιτικής και κοινωνικής συμμαχίας που κρατάει ανοικτή την πόρτα της ανατροπής και της επανάστασης. Που δεν είναι πλέον βωμολοχία.

Η πρώτη ύλη του εναλλακτικού σχεδίου υπάρχει. Ντροπαλή και διακριτική προς το παρόν, υπόρρητη, ασύνδετη, διάσπαρτη. Τα υπόλοιπα είναι υπόθεση βούλησης, οργάνωσης, διορατικότητας. Το φορτίο της επανάστασης δεν βρίσκεται απαραίτητα εκεί που τ’ αφήσαμε την τελευταία φορά…