πολιτική

Ενώ οι «επιτηρητές» έχουν αναλάβει ήδη τα χαρτοφυλάκιά τους, ράβοντας το κοστούμι της επόμενης δόσης λιτότητας, προξενεί εντύπωση η εμμονή στην πεμπτουσία της συνταγής. Από τον Ντομινίκ Στρος-Καν μέχρι τους κοινοτικούς αξιωματούχους και από τους καλοπληρωμένους «αναλυτές» μέχρι τους εκπροσώπους της νεοφιλελεύθερης «ορθοδοξίας», όλοι ομονοούν στον εξής μονόδρομο: η λύση για την Ελλάδα είναι ο αποπληθωρισμός μισθών και τιμών.

Στις επίμονα επαναλαμβανόμενες «απειλές» του υπουργού Εργασίας, Ανδρέα Λοβέρδου, περί άμεσης κατάρρευσης του ασφαλιστικού συστήματος, αν δεν προχωρήσει η λαίλαπα των «μεταρρυθμίσεων», απαντά, μιλώντας στο Δρόμο ο Σάββας Ρομπόλης, καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και επιστημονικός διευθυντής στο Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ.

Πώς φτάσαμε στη σημερινή Ε.Ε. και ποια είναι η ιστορική ευκαιρία και ευθύνη της Αριστεράς

Του Κώστα Δουζίνα *

Ερώτηση: Καθένας φαίνεται να θεωρεί ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική λύση» απέναντι σε έναν κόσμο του οποίου, ωστόσο,  όλοι αντιλαμβάνονται τις θανατηφόρες διολισθήσεις (περιβάλλον, ανισότητες, πίεση για εργασία κ.λ.π).

Απάντηση: Πράγματι, ποτέ η εθελοντική υποταγή δεν ήταν τόσο διευρυμένη. Οι κερδοσκοπικές μαφίες εκμεταλλεύονται αυτόν τον ενστικτώδη φόβο που οι ίδιες συντηρούν, εξαιτίας του οποίου τα πλήθη υποτάσσονται σαν να απειλούνταν από τα όπλα ενός φανταστικού στρατού.

Υπάρχουν, ωστόσο, συλλογικότητες, υπάρχουν ατομικές πρωτοβουλίες που επιβεβαιώνουν την παρουσία δημιουργικών δυνάμεων, αλλά η πληροφόρηση που υπηρετεί έμμισθα τα συμφέροντα των εμπόρων τις καταπνίγει κάτω από το βάρος της σιωπής.

Από την ατομική δημιουργικότητα και την επιθυμία για καλύτερη ζωή μπορεί να γεννηθεί μια αυτοδιευθυνόμενη δημοκρατία ικανή να καταργήσει αυτή τη δημοκρατική απάτη που τολμάει να αποκαλεί ελευθερία την τυραννία της ελεύθερης ανταλλαγής, το δικαίωμα της κατάχρησης του δημόσιου καλού και την πελατειακή χειραγώγηση των ψηφοφόρων. Πάνω στους τοίχους της γκρίζας ύπαρξης που υψώνουν γύρω μας οι εμπορικοί ταξιδιώτες της παγκόσμιας κερδοσκοπίας, εύχομαι να ανθίσουν ξανά εκείνα τα λόγια του Λουσταλό που, αν και χρονολογούνται από την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης, δεν έχουν χάσει τίποτα από την προκλητική πρωτοτυπία τους: «Οι μεγάλοι δεν μας φαίνονται μεγάλοι, παρά μόνο επειδή εμείς γονατίζουμε. Ας εγερθούμε!»

«Δ»

Πώς οι HOCHTIEF, VINCI, ΑΚΤΩΡ και Σια, αφού θησαύρισαν από τα μέχρι τώρα έργα, αναλαμβάνουν κι άλλα

Με λίγες εκδηλώσεις –κυρίως παρουσιάσεις βιβλίων- και ορισμένες εκπομπές στην κρατική τηλεόραση, πέρασε και η 43η επέτειος από την 21η Απριλίου 1967. Συνέπεσε, μάλιστα, με την επισημοποίηση της προσφυγής του ΠΑΣΟΚ στο ΔΝΤ, έτσι ώστε από του χρόνου να έχουμε μια θλιβερή αλληλουχία αναμνήσεων.

Του Γιάννη Τσούτσια *

Πόσο θα μπορούν οι κομματικοί παράγοντες, οι βουλευτές και οι εντεταλμένοι συνδικαλιστές να συγκρατούν την οργή που κάποια στιγμή θα ξεχειλίσει;

Σουβλιστά αρνιά, εμβατήρια, ηχογραφημένες ομιλίες του δικτάτορα Γ.Παπαδόπουλου, «δημοτικά» τραγούδια από την εποχή της επταετίας, κι όλα αυτά στο  κέντρο της Αθήνας, στην πολυσυζητημένη Πλατεία Αγίου Παντελεήμονα.

Της Ανδρούλας Γεωργιάδου

Επικράτηση του θιασώτη των δύο κρατών Ντερβίς Έρογλου.

Σε νέες δύσκολες ατραπούς εισέρχεται το Κυπριακό, με τον σκληροπυρηνικό Ντερβίς Έρογλου στο τιμόνι της τουρκοκυπριακής κοινότητας, αλλά, κυρίως, με την Τουρκία να συνεχίζει να ενδιαφέρεται πώς θα απο-ενοχοποιηθεί, παρά να συνεργαστεί στην εξεύρεση βιώσιμης λύσης.