περίπτερο ιδεών

Ακούστε. Η αστυνομία και η ΚΥΠ κάνουν παιχνίδι με τις κινητοποιήσεις. Και ασφαλίτες προβοκάτορες έχουν και επεισόδια που δικαιολογούν την αστυνομική βία και καταστολή στήνουν. Εξάλλου, αυτά τα επεισόδια, με τις καταστροφές, είναι απαραίτητα για να έχει κάτι να πει ο Πρετεντέρης και η Τρέμη στο δελτίο ειδήσεων, να ξελασπώσουν τον Παπουτσή και την κυβέρνηση. Τους είναι απαραίτητα τα επεισόδια, αυθεντικά ή στημένα. Κι εδώ είναι το σημείο που ένας κόσμος από τον λεγόμενο αντιεξουσιαστικό χώρο, μειοψηφικός, δεν μπορεί να αντιληφτεί.

Όταν στη Γερμανία έριξαν τα στελέχη της RAF στα «λευκά κελιά» για να τα αποτελειώσουν, στην Ευρώπη τουλάχιστον υπήρξαν σοβαρές αντιδράσεις. Και στην Τουρκία, οι κρατούμενοι στην απομόνωση αντιστάθηκαν. Αντιθέτως, αυτό που συμβαίνει στις αμερικανικές φυλακές αμφισβητείται μόνο από μία μικρή μειοψηφία διανοουμένων και δημοκρατικών πολιτών που προσπαθούν να αρθρώσουν λέξη κάτω από το βάρος μιας κοινωνίας που πλειοψηφικά συναινεί στη βαρβαρότητα, όντας η ίδια χειραγωγημένη από το πολιτικό σύστημα και τα ΜΜΕ.

Τελευταία, με αφορμή ψηφοφορίες και επεισόδια, βλέπεις και ακούς μέσω τηλεόρασης κάποιους άφαντους βουλευτές από την επαρχία. Απ’ αυτούς που σπανίως βλέπεις στην αίθουσα συνεδριάσεων και σπανιότατα τους δίνεται ο λόγος για να μιλήσουν, έστω και ενώπιον κενών εδράνων. Τώρα, τους ακούς και φρικάρεις με το επίπεδό τους, με το λόγο και τη στάση τους. Επαρχιωτισμός κακιάς ώρας. Φτήνια και μιζέρια. Και κάκιστα ελληνικά. Δείγμα κραυγαλέο της παρακμής του πολιτικού συστήματος και του πολιτισμού των εκλεγμένων αντιπροσώπων του λαού. Σε πλήρη αντιστοιχία με την παρακμή της άρχουσας τάξης και τον εκφυλισμό των κομμάτων εξουσίας.

«Η φυλακή έχει γίνει μία απειλητική παρουσία στην κοινωνία μας σε μία έκταση χωρίς όμοιά της στην ιστορία μας ή στην ιστορία οποιασδήποτε από τις άλλες βιομηχανικές δημοκρατίες. Πέρα από τους μεγάλους πολέμους, ο μαζικός εγκλεισμός αποτελεί το πιο μελετημένα εφαρμοσμένο κυβερνητικό κοινωνικό πρόγραμμα της εποχής μας».
Elliott Currie

«Όπως καταδείχνουν τρεις πρόσφατες μελέτες από την ομοσπονδιακή Υπηρεσία Στατιστικών Δικαιοσύνης, φυλακισμένοι βιάζονται με τρομακτική συχνότητα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ακόμα δεν ξέρουμε πόσοι άνθρωποι υφίστανται σεξουαλική προσβολή στους τόπους κράτησης κάθε χρόνο, αλλά ξέρουμε ότι ο αριθμός τους είναι πολύ μεγαλύτερος από 100.000. Περίπου 240 σεξουαλικές επιθέσεις γίνονται κάθε μέρα. Και ξέρουμε επίσης ότι υπεύθυνοι για αυτές τις προσβολές συνήθως δεν είναι άλλοι κρατούμενοι, αλλά μέλη του προσωπικού (σε ποσοστό άνω του 80% των περιπτώσεων) που έχουν την ευθύνη για την προστασία των εγκλείστων ενόσω είναι υπό την επιτήρησή τους.» (David Kaiser – Lovisa Stannow)

Πόσο δημοκρατική είναι μία κοινωνία που ξεπερνάει κάθε προηγούμενη σε μαζικό εγκλεισμό των πολιτών της σε φυλακές; Πόσο πολιτισμένη είναι μία κοινωνία που οι συνθήκες που επικρατούν στις φυλακές της συγκρίνονται μόνο με τις συνθήκες στα χειρότερα ναζιστικά στρατόπεδα; Πόσο φυσιολογική είναι μία κοινωνία που μεταχειρίζεται ανήλικους, γυναίκες, ψυχικά ασθενείς και φτωχούς μαύρους σαν σκουπίδια; Πόσο ανθρωπιστική είναι μία κοινωνία που κερδοσκοπεί χρησιμοποιώντας τους κρατούμενους σαν σκλάβους εφ’ όρου ζωής;

Έχω γράψει κι έχουν γράψει κι άλλοι για τη συνεχιζόμενη αμηχανία της Αριστεράς. Αλλά δεν αρκούν οι γραφές. Γιατί πολλοί δεν τις διαβάζουν καν. Προσφάτως, ρώτησα ένα πολύ υψηλόβαθμο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ αν διαβάζει το «Δρόμο», έντυπο ή ηλεκτρονικό. Όχι, μου απάντησε, δεν έχω χρόνο ούτε να του ρίξω μια ματιά. Δηλαδή, υψηλόβαθμα στελέχη της Αριστεράς δεν έχουν χρόνο ούτε να ρίξουν μια ματιά σε μία από τις τρεις βδομαδιάτικες εφημερίδες της Αριστεράς που βρίσκεται στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ και μέσα από την οποία διακινούνται ιδέες, ασκείται κριτική και διατυπώνονται προτάσεις.

Προσωπικά, λυπάμαι που προτάσεις και ιδέες που προέρχονται έξω από κόμματα και οργανώσεις δεν εισακούονται από κορυφαία στελέχη. Ευτυχώς, είναι παρηγορητικό ότι υπάρχει κόσμος που ακούει. Και αν αργεί η Αριστερά, οι πολίτες σπεύδουν. Έχοντας γράψει στο Περίπτερο Ιδεών για την ανάγκη ξεμπροστιάσματος των βουλευτών σε επίπεδο εκλογικής τους περιφέρειας, προκειμένου να βαθύνει το ρήγμα στους κόλπους των κομμάτων εξουσίας, χάρηκα που, πριν λαλήσει τρις, πολίτες της Πιερίας και του Ηρακλείου Κρήτης έστειλαν εξώδικα κατά των τοπικών βουλευτών ζητώντας τους ευθύνες! Μπράβο τους!

Στην άλλη πλευρά του Αιγαίου, στην Τουρκία, η Αριστερά, έχοντας να επιλύσει πολύ διχαστικά και βαθιά ριζωμένα προβλήματα, δυσκολεύεται μέχρι σήμερα να καταλήξει σε συνολική, ευρείας αποδοχής και ισορροπημένη αποτίμηση της νεότερης ιστορίας της χώρας της. Ορισμένοι παράγοντες, όπως η χωρίς ανάπαυλα εξοντωτική σύγκρουση ζωής και θανάτου της Αριστεράς με την κεντρική εξουσία και το παρακράτος, το διαρκές «κουρδικό ζήτημα» που θέτει σε σοβαρή αμφισβήτηση την οντότητα της Τουρκίας, οι ιμπεριαλιστικές πιέσεις και η διαχρονική πάλη ανάμεσα στον κοσμικό και θρησκευτικό χαρακτήρα του κράτους, μάλλον δεν διευκολύνουν την ψύχραιμη διαμόρφωση μιας διεθνιστικής και ταυτόχρονα πατριωτικής αποτίμησης της νεότερης ιστορίας.