Τὰ χιόνια τοῦ Κιλιμάντζαρο, ὁ συνδικαλιστὴς καὶ ὁ ἄνεργος
Γράφει ο Κωνσταντίνος Πουλής. Τὰ χιόνια τοῦ Κιλιμάντζαρο εἶναι μιὰ ὡραία ταινία γιὰ ἕναν συνδικαλιστὴ ποὺ χάνει τὴ δουλειά του ἀλλὰ ἑτοιμάζεται παρ’ ὅλ’ αὐτὰ νὰ κάνει ἕνα μακρινὸ ταξίδι στὴν Τανζανία, πληρωμένο ἀπὸ τὰ παιδιὰ καὶ τοὺς φίλους του.
Άδεια πετσέτα
Του Κώστα Σκηνιώτη. Η σκηνή διαδραματίζεται σε ένα νηπιαγωγείο μιας επαρχιακής πόλης της χώρας.
Καινοθηρία καὶ ἄλλα συμπλέγματα…
Γράφει η Έλενα Σταγκουράκη. Ἡ παρούσα εἶναι ἐποχὴ κρίσης: κρίσης οἰκονομικῆς, κρίσης (χάριν κάποιων πεφωτισμένων) πολιτικῆς, κρίσης –ἀναπόφευκτα– προσωπικῆς, πάντως κρίσης.
Το φάντασμα του Τσίπρα…
Του Κώστα Βαξεβάνη. Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω απ’ την Ευρώπη. Δεν είναι το φάντασμα που περιγράφεται στο κομμουνιστικό μανιφέστο. Είναι το φάντασμα του Τσίπρα.
Ὁ τόπος μας εἶναι ἀνοιχτός
Ἀφιερωμένο στὴν Katerina ποὺ εἶναι Hellene. Γράφει ο Άγγελος Καλογερόπουλος
Για μια Αριστερά πάνω από πρόσωπα και καρέκλες
Ένα μικρό αλλά ουσιαστικό βήμα που πρέπει να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, στο δρόμο για να γίνει ένας πραγματικά αριστερός πολιτικός σχηματισμός, με οργανική λειτουργική και οριζόντια σχέση με τα κοινωνικά κινήματα, είναι να ζητήσει από οποιονδήποτε συμμετέχει στα ψηφοδέλτια του να καταθέσει στην γραμματεία ενυπόγραφα την παραίτησή του από τη βουλευτική έδρα, σε περίπτωση που θελήσει να ανεξαρτητοποιηθεί ή θελήσει να απομακρυνθεί για οποιονδήποτε λόγο από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ.
Αριστερά και ενότητα
Ο πόλεμος που κήρυξαν εναντίον του προλεταριάτου απαιτεί άμεσες απαντήσεις. Του Χαράλαμπου Μωυσίδη
Ἡ ἀπομάγευση τῆς τέχνης
Σιγὰ-σιγὰ μᾶς πείσανε πὼς τελικὰ ἀνήκουμε στὴ Δύση, καὶ ὡς ἐκ τούτου θέλαμε καὶ ὠφείλαμε νὰ ἔχουμε κι ἐμεῖς κάτι νὰ διοργανώσουμε, κάτι νὰ δείξουμε, κάτι ἀπὸ ἐκείνα ποὺ γιὰ νὰ τὰ δοῦμε κάποτε ταξιδεύαμε μὲ ἀεροπλάνα καὶ βαπόρια στὴν Ἑσπερία, ξοδεύοντας ποσὰ διόλου εὐκαταφρόνητα, πρὸ τοῦ Εὐρὼ τουλάχιστον.
Ζήτημα αξιοπρέπειας η ήττα του μετώπου ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ.- «Διευθυντηρίου»
Του Γιώργου Ν. Ουρσουζίδη. Με χαρτιά τυπωμένα στα πιεστήρια της ΕΚΤ, μιας τράπεζας απόλυτα ελεγχόμενης από το γαλλογερμανικό άξονα, οι «δεξαμενές σκέψης» της νέας τάξης πραγμάτων επινόησαν και δημιούργησαν τα τεχνητά «χρέη» σε βάρος λαών με «εντολοδόχες» κυβερνήσεις.
