αφιερώματα

Του Βασίλη Κεχαγιά

Αν για κάποιο λόγο κατάφερε η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης να διαχυθεί ως γεγονός στη συνείδηση του μέσου Θεσσαλονικέα δεν είναι γιατί αυτή πήρε χαμπάρι τις όποιες οικονομικές παραμέτρους της. Έκθεση για τον κάτοικο της πόλης, που τη φιλοξενεί, ήταν κάποτε μαύρη μπύρα και λουκάνικα, παιχνίδια στο Λούνα Παρκ, παγωτό Δεληολάνη («Με είκοσι δραχμές τρως όσο θες»), άντε και μια βόλτα από υποχρέωση στα περίπτερα, πιο πολύ για να συλλεχθούν τα όποια δώρα πρόσφεραν οι διάφοροι εκπρόσωποί τους. Παρότι οι συγκεκριμένες δραστηριότητες δε θα μπορούσαν εύκολα να ενταχθούν στο πολιτιστικό πεδίο, εν τούτοις δεν παύουν να αποτελούν, έστω και με λοξό τρόπο, πολιτιστικές δραστηριότητες.

Κάθε χρόνο, τις πρώτες ημέρες του Σεπτέμβρη η Θεσσαλονίκη έχει το δικό της Σαββατοκύριακο. Κυβερνητικές εξαγγελίες, μεγάλες διαδηλώσεις, συγκρούσεις και κοκτέιλ πάρτι στο περιθώριο της ΔΕΘ, στρέφουν τα φώτα της δημοσιότητας στη «συμπρωτεύουσα», που για δύο μέρες αποτελεί το επίκεντρο της κοινωνικής και πολιτικής ζωής της χώρας. Η Θεσσαλονίκη τον υπόλοιπο χρόνο χάνει τη «λαμπερή» εικόνα της και φιγουράρει στον Τύπο ως η πρωτεύουσα της ανεργίας, της ελαστικής εργασίας και της εθνικοδεξιάς του Άνθιμου και του Ψωμιάδη.

Η Θεσσαλονίκη είναι, όμως, και η πόλη των ιστορικών εργατικών αγώνων, των αντιστάσεων και των κινημάτων, που καταγράψαμε την προηγούμενη χρονιά μέσα από τις σελίδες της «άλλης Θεσσαλονίκης».

Με αφορμή τη ΔΕΘ ζητήσαμε από ενεργούς πολίτες αυτής της πόλης να αναδείξουν με κείμενα τους τα μεγάλα ανοιχτά ζητήματα της Θεσσαλονίκης, που σίγουρα δεν θα λυθούν με τις κυβερνητικές εξαγγελίες του διημέρου, αλλά θα μας συντροφεύουν όλη τη χρονιά που έρχεται, εκτός και αν οι αγώνες του λαού αλλάξουν το ρου των πραγμάτων.

Από τις φιέστες υποδοχής στις αγωνιστικές διαδηλώσεις, του  Λευτέρη Αρβανίτη

Τότε που Έκθεση σήμαινε πολιτισμός…, του Βασίλη Κεχαγιά

Σταθερά σε τροχιά οπισθοδρόμησης η Θεσσαλονίκη, του Γιώργου Τοζίδη

Θεσσαλονίκη, πρωτεύουσα της ανεργίας, του Θεόφιλου Σιχλετίδη

Οι ελεύθεροι χώροι στο απόσπασμα, του Γιάννη Καϊμακτσίδη

Το κύκνειο άσμα της πλήρους απασχόλησης, της Ντίνας Ταχταλίδου

Σε ιστορικό αδιέξοδο και πρωτοφανή στην ιστορία του, εκτός ίσως της περιόδου 1955-56, πολιτική απομόνωση έχει οδηγηθεί το ΑΚΕΛ, μεγαλύτερο κόμμα της κυπριακής Αριστεράς. Ταυτόχρονα, η Κυπριακή Δημοκρατία δεν ήταν ποτέ τόσο απομονωμένη, χωρίς ουσιαστικούς συμμάχους και με ελάχιστα ερείσματα στην παγκόσμια κοινή γνώμη, όσο σήμερα.

Της Χριστίνας Μπάρτσα.

Της Νάντιας Βαλαβάνη

• Επίκειται «(επαν)ανανοποίηση» των διαπραγματεύσεων - υπό τον εκβιασμό ότι αν δεν επιτευχθεί άμεσο «κλείσιμο» του Κυπριακού, Ε.Ε. και ΟΗΕ θ’ «αναβαθμίσουν» μονομερώς την αναγνώριση των Κατεχόμενων

• Σήμερα η πολιτική πάλη στην Κύπρο διεξάγεται με τα ακροδεξιά στοιχεία να περνούν σε επίθεση για αναθεώρηση της ιστορίας - με πλήρη υποστήριξη του ΔΗΣΥ, του οποίου αποτελούν συστατικό τμήμα

Μεγάλοι κίνδυνοι για το κυπριακό κράτος και την ελληνική Αριστερά.  Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου.

Οι σημαντικότεροι σταθμοί στην πολύπαθη ιστορία της Κύπρου, της Χριστίνας Μπάρτσα.

Ένα διαφορετικό οδοιπορικό στο παρελθόν και το παρόν της Κύπρου, της Νάντιας Βαλαβάνη.

Στη δεκαετία του ’60 οι διεθνείς μεταπολεμικές εξελίξεις σε συνδυασμό με τις κοινωνικές αλλαγές οδήγησαν και στην Ελλάδα, όπως και σε πολλές άλλες χώρες, στην εμφάνιση νέων οργανώσεων της Αριστεράς σε αντιπαράθεση με τα επίσημα κόμματα που είχαν αναδειχτεί μια προηγούμενη περίοδο. Είναι άλλωστε η περίοδος που προοιωνίζει το μεγάλο παγκόσμιο ξέσπασμα με ορόσημο το γαλλικό Μάη του 1968. Οι αντιθέσεις μεταξύ του ΚΚ Κίνας και του ΚΚΣΕ στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, το αναπτυσσόμενο αντιαποικιακό και αντιμπεριαλιστικό κίνημα στις χώρες του Τρίτου Κόσμου, η κουβανέζικη επανάσταση και το παράδειγμα του Τσε Γκεβάρα, επηρεάζουν και κινητοποιούν.