πολιτική

Της Λίτσας Αμανατίδου –Πασχαλίδου *

Παραμονή της 25ης Μαρτίου ψηφίστηκε από την κυβέρνηση το νομοσχέδιο «για την αποκέντρωση, την απλοποίηση και ενίσχυση της αποτελεσματικότητας των διαδικασιών του Εθνικού Στρατηγικού Πλαισίου Αναφοράς (ΕΣΠΑ)». Η απορροφητικότητα του ΕΣΠΑ είναι περίπου στο 6%, όπως ανέφερε η υπουργός κ. Κατσέλη, ενώ 10 ημέρες πριν ήταν στο 3,5%.

Του Φειδία Παϊρίδη

Η σύνοδος κορυφής, ανήμερα της 25ης Μαρτίου θα έρθει να επισημοποιήσει έναν ακόμη πόλεμο. Ο πόλεμος ενάντια στα χρέη και τα ελλείμματα. Ο πόλεμος των «εγκρατών χωρών» ενάντια στις σπάταλες. Ο πόλεμος της Ε.Ε. ενάντια στους εργαζόμενους. Ο πόλεμος χαρακωμάτων ανάμεσα στα μέλη του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου. Και, φυσικά, ο πόλεμος του Γιώργου ενάντια στους κερδοσκόπους.

Μόλις τέλειωσε η σύνοδος κορυφής των 16 ο Γ. Παπανδρέου, συνεχίζοντας τις αερολογίες, δήλωσε: “Οι κόποι και οι θυσίες του ελληνικού λαού πιάνουν τόπο. Νίκησε η Ελλάδα του ευρώ”.

Του Σπύρου Μαρκέτου.

Αυτό που ονομάζουμε δημόσιο χρέος δημιουργείται από μηχανισμούς του καπιταλιστικού συστήματος. Στη σημερινή του εκδοχή, με τις ανεξέλεγκτες και παγκοσμιοποιημένες κεφαλαιαγορές, τα κράτη δεν μπορούν να ξοδεύουν περισσότερα χρήματα απ’ όσα εισπράττουν. Όταν δημιουργούν έλλειμμα πρέπει να το καλύψουν με δανεισμό, κατά προτίμηση από επενδυτικές τράπεζες. Μπορούν, τώρα, οι τράπεζες να χορηγούν περισσότερα απ’ όσα εισπράττουν;

 Του Δημήτρη Καζάκη *

Την τελευταία δεκαετία (2000 - 2009) το ελληνικό Δημόσιο πλήρωσε στους δανειστές του πάνω από 450 δισ. ευρώ σύμφωνα με τους ισολογισμούς του Γενικού Λογιστηρίου του κράτους. Σε εποχή που το Δημόσιο δανειζόταν με τα επιτόκια της Γερμανίας. Παρ’ όλα αυτά το δημόσιο χρέος της χώρας όχι μόνο δε συγκρατήθηκε αλλά αυξήθηκε την ίδια δεκαετία κατά 155 δισ. ευρώ, φτάνοντας τα 298 δισ. ευρώ! Έχουμε φτάσει στο σημείο να πληρώνουμε το 35% του ΑΕΠ σε εξυπηρέτηση δανείων.

Του Κώστα Μελά *

Η εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους έχει αναχθεί, στην παρούσα συγκυρία, σ’ ένα από τα βασικά προβλήματα της κρίσης που αντιμετωπίζει η ελληνική οικονομία. Σ’ αυτό έχουν συμβάλει, αποφασιστικά, τα διαχειριστικά λάθη της σημερινής κυβέρνησης. Ανεξαρτήτως όμως αυτών των λαθών, υπάρχουν αντικειμενικά δεδομένα που δημιουργούν ασφυκτικούς περιορισμούς, ορισμένοι εκ των οποίων μπορούν να ξεπεραστούν μόνο με αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ε.Ε. Αυτό είναι και το μέγιστο καθήκον των αριστερών πολιτικών δυνάμεων. Είναι γνωστό ότι η συμμετοχή στο κοινό νόμισμα δεσμεύει τις δυνατότητες ασκήσεως οικονομικής πολιτικής. Βραχυχρονίως, η σημαντικότερη παράμετρος αντιμετώπισης της κρίσης είναι ασφαλώς η αποφυγή αύξησης του λόγου του χρέους προς το ΑΕΠ (λόγος ο οποίος θα αυξηθεί τα δύο επόμενα έτη, παρά τα μέτρα που έχουν ληφθεί).

Επομένως, η μεταβλητή ενδιαφέροντος είναι ο λόγος του δημοσίου χρέους προς το ΑΕΠ, καθόσον αυτός αντανακλά τη δυνατότητα εξυπηρέτησης των δανειακών υποχρεώσεων. Επομένως, η τόνωση της οικονομικής ανάπτυξης είναι σημαντικότατη. Υψηλότερη ανάπτυξη σημαίνει αφενός υψηλότερα φορολογικά έσοδα, αφετέρου βελτίωση του λόγου του χρέους προς το ΑΕΠ.

Η ανάπτυξη, όμως, θα είναι πολύ δυσχερής υπόθεση τα επόμενα έτη. Το περιβάλλον κρίσης ανέδειξε τα χρόνια διαρθρωτικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας, ήτοι τα δίδυμα ελλείμματα, δημοσιονομικό και εξωτερικό. Τα συμπτώματα αυτά μαρτυρούν τις βαθύτερες παθογένειες της χαμηλής ανταγωνιστικότητας και του στρεβλού παραγωγικού προτύπου της ελληνικής οικονομίας. Η αβελτηρία όλων των μεταπολεμικών κυβερνήσεων στην ενεργητική αντιμετώπιση αυτών, καθιστά πλέον εμφανές ως επιβαλλόμενο σενάριο την αναγκαστική προσαρμογή των ανισορροπιών, μέσω μίας μακροχρόνιας ύφεσης. Αυτό, όμως, είναι το χειρότερο δυνατό σενάριο προσαρμογής. Αφενός διότι δεν αντιμετωπίζει τις υπολανθάνουσες, διαρθρωτικές, αιτίες της υστέρησης της ανταγωνιστικότητας, άρα υπονομεύει τις μακροχρόνιες προοπτικές ανάπτυξης, επιφέρει μεγαλύτερη συνολική απώλεια εισοδημάτων και κοινωνικής ευημερίας σε σχέση με μία συνεκτική στρατηγική διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων και δεν αποκλείει την επανάληψη του φαινομένου. Αφετέρου, κάθε θεραπεία-σοκ δεν επιτρέπει τη στοχευμένη κατανομή του κόστους μεταξύ των κοινωνικών στρωμάτων και μεταξύ         των γενεών, ώστε τελικά το κόστος της θα βαρύνει αναλογικά περισσότερο τους λιγότερο εύπορους και τους πάσης φύσεως εργαζόμενους, καθώς και τις μελλοντικές γενιές έναντι των οικονομικά ενεργών επί του παρόντος.

Η αναζήτηση χρόνου για να μπορέσει η χώρα να μεγεθύνει το εισόδημά της, να αποφύγει την πτώχευση και να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της είναι πρωταρχική ανάγκη. Αυτό θα έπρεπε να είχε αποτελέσει τη βάση της διαπραγμάτευσης της κυβέρνησης η οποία, παρά τα ισχυριζόμενα, παρουσιάζει ισχυρό έλλειμμα διαπραγματευτικής ισχύος.

Υπάρχουν αναλυτές που προτείνουν ως μοναδική διέξοδο να προχωρήσει η Ελλάδα, εθελοντικά, σε στάση πληρωμών. Δηλαδή να κηρύξει χρεοκοπία, να επανέλθει στο εθνικό της νόμισμα αποχωρώντας από την Ευρωζώνη και την Ε.Ε. Το συγκεκριμένο σενάριο αποτελεί την πεμπτουσία της καταστροφής. Όσοι το υποστηρίζουν δεν έχουν την παραμικρή αίσθηση της πραγματικότητας - ούτε της ελληνικής ούτε της διεθνούς. Πάνω απ’ όλα δεν έχουν συναίσθηση των πολλαπλών αρνητικών επιπτώσεων σε βάρος όλων των κοινωνικών διαστρωματώσεων των εργαζόμενων πολιτών της χώρας.

* Ο Κώστας Μελάς είναι πανεπιστημιακός

Του Γιάννη Δραγασάκη *

1. Η Αριστερά δεν πρέπει να γίνει, άθελά της, μέρος της κυρίαρχης προπαγάνδας και της «δημοσιονομικής τρομοκρατίας» που ασκείται συνειδητά, στη βάση βεβαίως υπαρκτών προβλημάτων. Το πρώτο που πρέπει να κάνει, επομένως, η Αριστερά είναι να αποκτήσει μια σαφή άποψη για το πρόβλημα και για τη ν πολιτικοοικονομική, και όχι μόνο οικονομική, φύση του ζητήματος του κρατικού χρέους.

Ξεκάθαρα χαρακτηριστικά εργοδοτικής αυθαιρεσίας, τραμπουκισμού με τη συνδρομή του υποκόσμου και την κάλυψη της αστυνομίας, συγκεντρώνονται στο περιστατικό που πρόσφατα εξελίχθηκε στην καφετέρια «Via Vai», αποδεικνύοντας πως στη χώρα αυτή, νταβατζιλίκι και τρομοκρατία δεν πουλάνε μόνο οι εργολαβικές εταιρίες αλλά και όλοι όσοι έχουν την προστασία της διεφθαρμένης πολιτείας.

Ο Γ. Παπανδρέου πήρε, τελικά, «σωσίβιο» που βουλιάζει ακόμα πιο βαθιά τη χώρα και το λαό

Με την ουρά στα σκέλια, παρά τις θριαμβολογίες, επέστρεψε ο Γιώργος Παπανδρέου από τις Βρυξέλλες. Το μόνο που κουβάλησε στις αποσκευές του από τη Σύνοδο Κορυφής είναι ένας «μηχανισμός» διμερούς κρατικού δανεισμού -με συμμετοχή του ΔΝΤ, και μόνο σε έσχατη ανάγκη- ο οποίος εμπεριέχει ακόμη πιο δρακόντειους όρους για τα ελλείμματα του προϋπολογισμού και θεσμοποιεί το ρόλο του ΔΝΤ σε όλη την ευρωζώνη, καθιστώντας τις χώρες, που θα ζητήσουν την ενεργοποίησή του, ομήρους κάθε είδους εκβιασμού.

{jcomments off}Μόλις τέλειωσε η σύνοδος κορυφής των 16 ο Γ. Παπανδρέου, συνεχίζοντας τις αερολογίες, δήλωσε: “Οι κόποι και οι θυσίες του ελληνικού λαού πιάνουν τόπο. Νίκησε η Ελλάδα του ευρώ”.

Οι θριαμβολογίες δεν θα αντέξουν ούτε μερικά εικοσιτετράωρα, μπροστά στις αδυσώπητες αλήθειες των αποφάσεων που θα δείξουν ότι τα «σωσίβια» αντί να σώζουν, βουλιάζουν και πνίγουν την χώρα και τους εργαζόμενους. Ότι η κοινοπραξία Γερμανίας–Γαλλίας, Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας–ΔΝΤ συνεχίζει να έχει ως στόχο την κατάσχεση και δήμευση της χώρας προς όφελος των δανειστών της. Η Ελλάδα του ευρώ βυθίζεται, δένεται πισθάγκωνα, δεν έχει καμία επιλογή. Δεν μπορεί να διαλέξει την Σκύλα (ΕΕ) από την Χάρυβδη (ΔΝΤ), έχει πλέον και την Σκύλα και την Χάρυβδη. Για την χώρα, για την κοινωνία, για το λαό και τους εργαζόμενους έρχονται πολύ χειρότερες μέρες.