Ο νέος πατριωτισμός: Hellas όπως Samsung, Adidas, Toyota ή Siemens!
50 χιλιάδες στρατιώτες, αστυνομικοί, πράκτορες μυστικών υπηρεσιών και σεκιουριτάδες... κάμερες ακόμα και στις τουαλέτες, παρακολουθήσεις τηλεφωνικών συνδιαλέξεων, ηλεκτρονικών ταχυδρομείων και κάθε μέσου κοινωνικής δικτύωσης, μηχανοκίνητες μονάδες του στρατού και της αστυνομίας, εκπαιδευμένοι σκύλοι, ελικόπτερα, ακόμα και αντιεροπορικοί πύραυλοι στις ταράτσες σπιτιών και μία περίφραξη μερικών χιλιομέτρων με ηλεκτροφόρα καλώδια υψηλής τάσης... όλα αυτά συνθέτουν το περίβλημα του ολυμπιακού ιδεώδους!
Άλλοι τον λεν Χριστό και άλλοι Τσε!
Όταν όλα έχουν ισοπεδωθεί, όλα έχουν εκφυλιστεί, όλα έχουν απαξιωθεί, κάτω από τις μεγάλες βιτρίνες της άνευ όρων ανάπτυξης και της αέναης καταναλωτικής ψυχοθεραπείας, υπάρχει η φύση που αντιστέκεται, που αναζητεί διαρκώς ρωγμές και σημεία να ανασάνει, να βλαστήσει, να ανακτήσει το καταπατημένο έδαφος.
Θανατηφόρα ανισότητα: Μία οικογένεια πιο πλούσια από 90 εκατομμύρια Αμερικάνους!
Γιατί ο καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια Joseph E. Stiglitz φιλοξενείται συχνά από το CNN, το Time, τους New York Times και το Vanity Fair; Όχι βέβαια, γιατί πήρε το 2001 το βραβείο Νόμπελ ούτε γιατί ξαφνικά τα έγκυρα αμερικάνικα Μέσα έγιναν σφοδροί επικριτές του καπιταλισμού. Απλά, δεν πάει άλλο με τις αναλύσεις και επεξηγήσεις που θεωρούνται θέσφατα και μονοπωλούν το δημόσιο λόγο χωρίς να δίνουν ικανοποιητικές απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα που θέτει η βαθιά κρίση του συστήματος. Η κρίση του καπιταλισμού σε ΗΠΑ και Ευρώπη έχει τόσο βάθος και τόσο αδιέξοδο, και είναι τόσο απειλητική για το σύστημα που χρειάζονται άλλες ερμηνείες, άλλες αλήθειες, ακόμα κι αν είναι στενάχωρες και φαντάζουν πολύ αριστερές, προκειμένου να βρεθεί το φάρμακο της σωτηρίας.
Στο βιβλίο του «Η τιμή της ανισότητας» που κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες στις ΗΠΑ, ο Στίγκλιτζ δεν αφήνει περιθώρια για παρανοήσεις και παρερμηνείες. Παρουσιάζει τεκμηριωμένες θέσεις που τις υποστηρίζει επίμονα με ομιλίες, άρθρα και συνεντεύξεις σε εφημερίδες, περιοδικά, τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά προγράμματα. Αφορμή για το βιβλίο ήταν ένα άρθρο του με τίτλο «Από το 1%, για το 1%, από το 1%» που δημοσιεύτηκε στο Vanity Fair, τον περασμένο Μάη, και προκάλεσε αίσθηση στην Αμερική.
«Δεν οφελεί να υποκρινόμαστε ότι αυτό που προφανώς έχει συμβεί ότι δεν συνέβη. Το ανώτερο 1% των Αμερικάνων παίρνουν τώρα περίπου το ένα τέταρτο του εθνικού εισοδήματος κάθε χρόνο. Και σε σχέση με τον εθνικό πλούτο, όχι το εισόδημα, το κορυφαίο 1% ελέγχει το 40%... Ενώ τα εισοδήματα του 1% αυξάνονται, τα εισοδήματα των μεσαίων πέφτουν. Ένας κανονικός εργαζόμενος έχει σήμερα το ίδιο εισόδημα με αυτό που είχε πριν από 30 χρόνια... Όλο το κέρδος από την ανάπτυξη στις τελευταίες δεκαετίες –και παραπάνω- πήγε στην κορυφή... Ας πάρουμε την οικογένεια Walton: οι έξι κληρονόμοι της αυτοκρατορίας Walmart κατέχουν περιουσία 70 δισεκατομμυρίων δολαρίων, που ισοδυναμεί με την περιουσία του κατώτερου 30% της αμερικάνικης κοινωνίας (σημ.: που αντιστοιχεί σε 90 εκατομμύρια άτομα!)... Ο Warren Buffet (σημ.: με ατομική περιουσία σχεδόν 50 δισ.!) έθεσε το θέμα σωστά λέγοντας ότι «γίνεται μία ταξική πάλη τα τελευταία είκοσι χρόνια και η τάξη μου νίκησε»...
Δεν είναι τυχαίο ότι στην παρούσα ύφεση, όπως στη Μεγάλη Κρίση του ’29, προηγήθηκε μια μεγάλη αύξηση στην ανισότητα... Ο χρηματιστικός τομέας αποκομίζοντας το 40% όλων των επιχειρηματικών κερδών, αποδιοργάνωσε την οικονομία και την κοινωνία, στοχεύοντας να αποσπάσει ένα μεγαλύτερο μερίδιο από την πίτα αντί να κερδίσει μεγαλώνοντάς την. Κι αυτή η ανισότητα εκτείνεται σε όλα, στην αστυνομική προστασία, την κατάσταση των τοπικών δρόμων και των υπηρεσιών κοινής οφέλειας, την πρόσβαση σε ικανοποιητικές υπηρεσίες υγείας, την πρόσβαση σε καλά δημόσια σχολεία. Στα πανεπιστήμια αυξάνουν τα δίδακτρα και με τα σπουδαστικά δάνεια εκμεταλλεύονται αυτούς που προσπαθούν να ξεφύγουν από τα κατώτερα στρώματα. Δηλαδή, όλο το σύστημα δουλεύει για το 1%.»
Οι πλούσιοι επιζητούν την ανισότητα
Η θεωρία που συνδέει τα μεγαλύτερα εισοδήματα με την υψηλότερη παραγωγικότητα και τη μεγαλύτερη συμβολή στην κοινωνία, εγκολπώθηκε από τους πλούσιους, αλλά οι αποδείξεις για την αξία της παραμένουν ισχνές, λέει ο Στίγκλιτζ*, που έχει διατελέσει σύμβουλος στην κυβέρνηση του Μπιλ Κλίντον και επικεφαλής οικονομολόγος στην Παγκόσμια Τράπεζα.
«Η αυξανόμενη ανισότητα είναι η άλλη όψη των ευκαιριών που περιορίζονται. Το πιο σημαντικό μας χαρτί, οι άνθρωποι, δεν αξιοποιούνται... Οι διαστρεβλώσεις που οδηγούν στην ανισότητα, όπως η μονοπωλιακή εξουσία και η επιλεκτική φορολόγηση, υπονομεύουν την αποτελεσματικότητα της οικονομίας... Ο περιορισμός του δημόσιου τομέα υπονόμευσε τις υποδομές, την εκπαίδευση και την τεχνολογία. Περικόπτεται ο ρόλος του κράτους, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ακόμα και το Διαδίκτυο προήλθε από έρευνα που επιχορηγήθηκε από το κράτος.
Πέρα απ’ όλ’ αυτά, είναι σημαντικό ότι το 1% των πλουσίων θέλει την ανισότητα. Η σημερινή ανισότητα οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στη χειραγώγηση του κράτους από το χρηματιστικό σύστημα που ευεργετήθηκε από τις κυβερνητικές πολιτικές...
Οι ελεγκτές έκλεισαν τα μάτια στην έλλειψη διαφάνειας και στο ζήτημα της σύγκρουσης συμφερόντων. Η ανεργία στους νέους είναι γύρω στο 20%, ένας στους έξι Αμερικάνους δεν μπορεί να έχει πλήρη απασχόληση και ένας στους επτά ζει με κουπόνια τροφίμων. Σίγουρα κάτι εμποδίζει ένα μέρος από τον πλούτο να πάει από το 1% προς τα κάτω. Όλα αυτά μας επιτρέπουν να προβλέψουμε την αποξένωση που δημιουργείται, αν κρίνουμε και από το γεγονός ότι μόνο το 21% των νέων πήγε να ψηφίσει στις τελευταίες εκλογές...»
Η Κριστιάν Άμανπουρ, μιλώντας με τον Στίγκλιτζ στο CNN, στις 25 Ιουλίου, ρώτησε πού πάει η Αμερική, έχοντας υπόψη της μία επίσημη έρευνα που θα δημοσιοποιηθεί τον ερχόμενο Σεπτέμβρη, σύμφωνα με την οποία η φτώχεια σήμερα είναι στο επίπεδο της φτώχειας του 1965, εποχή που η ευημερία ήταν ακόμα στα αρχικά της στάδια. Ο Στίγκλιτζ όχι μόνο δεν εντυπωσιάστηκε από την πληροφορία, αλλά της επισήμανε ότι οι ΗΠΑ είναι η χώρα με τις μεγαλύτερες ανισότητες μεταξύ όλων των βιομηχανικά αναπτυγμένων χωρών και με τις χειρότερες δυνατότητες κοινωνικής ανέλιξης. Τα παιδιά εξαρτιούνται από τους γονείς τους περισσότερο από κάθε άλλη μεταπολεμική περίοδο. Όπως είπε χαρακτηριστικά, «στην Αμερική, εάν είσαι φτωχός παραμένεις φτωχός – εάν είσαι πλούσιος παραμένεις πλούσιος». Είναι πια πολύ δύσκολο να αλλάξεις κοινωνικό στάτους όσο κι αν προσπαθήσεις. Και σ’ αυτή την υπέρμετρη ανισότητα αποδίδει ο Στίγκλιτζ την αδυναμία της αμερικάνικης οικονομίας, θεωρώντας ότι η ανισότητα μπλοκάρει τα πάντα.
Το πράγμα, όπως όλα δείχνουν, έχει ξεφύγει εντελώς και δεν μαζεύεται. Το ανώτερο 1% πληρώνει το μισό φόρο για τα εισοδήματά του απ’ όσο πληρώνουν οι οικονομικά ασθενέστεροι για τα δικά τους. Και οι πλούσιοι ασχολούνται όλο και λιγότερο με την πραγματική οικονομία και όλο και περισσότερο με το σπεκουλάρισμα και τον τζόγο, δηλαδή μια ακατάσχετη κερδοσκοπία που είναι άσχετη με την παραγωγική διαδικασία και τη δημιουργία νέου πλούτου.
Έχει, λοιπόν, μεγάλο ενδιαφέρον ότι υπάρχουν, στο προσκήνιο πλέον, στοχαστές που, προσπαθώντας να εντοπίσουν τα βαθύτερα και ουσιαστικότερα αίτια της κρίσης του συστήματος, καταλήγουν σε διαπιστώσεις και συμπεράσματα παρόμοια με την αριστερή κριτική ή και πιο προχωρημένα, κόντρα στην τυποποιημένη λογική που επικρατεί, η οποία αποδίδει την κρίση σε ανθρώπινα λάθη, κακές επιλογές προσώπων ή σε υπερβάσεις των ισχυρών και πλουσίων. Είναι πολύ σημαντικό για την ευρύτερη κοινωνική συνειδητοποίηση ότι σημαντικοί σύγχρονοι στοχαστές μάς οδηγούν εκούσια ή ακούσια στη ρίζα του κακού που είναι το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα.
*Οι απόψεις του Στίγκλιτζ δημοσιεύονται περιληπτικά.
Στο βιβλίο του «Η τιμή της ανισότητας» που κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες στις ΗΠΑ, ο Στίγκλιτζ δεν αφήνει περιθώρια για παρανοήσεις και παρερμηνείες. Παρουσιάζει τεκμηριωμένες θέσεις που τις υποστηρίζει επίμονα με ομιλίες, άρθρα και συνεντεύξεις σε εφημερίδες, περιοδικά, τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά προγράμματα. Αφορμή για το βιβλίο ήταν ένα άρθρο του με τίτλο «Από το 1%, για το 1%, από το 1%» που δημοσιεύτηκε στο Vanity Fair, τον περασμένο Μάη, και προκάλεσε αίσθηση στην Αμερική.
«Δεν οφελεί να υποκρινόμαστε ότι αυτό που προφανώς έχει συμβεί ότι δεν συνέβη. Το ανώτερο 1% των Αμερικάνων παίρνουν τώρα περίπου το ένα τέταρτο του εθνικού εισοδήματος κάθε χρόνο. Και σε σχέση με τον εθνικό πλούτο, όχι το εισόδημα, το κορυφαίο 1% ελέγχει το 40%... Ενώ τα εισοδήματα του 1% αυξάνονται, τα εισοδήματα των μεσαίων πέφτουν. Ένας κανονικός εργαζόμενος έχει σήμερα το ίδιο εισόδημα με αυτό που είχε πριν από 30 χρόνια... Όλο το κέρδος από την ανάπτυξη στις τελευταίες δεκαετίες –και παραπάνω- πήγε στην κορυφή... Ας πάρουμε την οικογένεια Walton: οι έξι κληρονόμοι της αυτοκρατορίας Walmart κατέχουν περιουσία 70 δισεκατομμυρίων δολαρίων, που ισοδυναμεί με την περιουσία του κατώτερου 30% της αμερικάνικης κοινωνίας (σημ.: που αντιστοιχεί σε 90 εκατομμύρια άτομα!)... Ο Warren Buffet (σημ.: με ατομική περιουσία σχεδόν 50 δισ.!) έθεσε το θέμα σωστά λέγοντας ότι «γίνεται μία ταξική πάλη τα τελευταία είκοσι χρόνια και η τάξη μου νίκησε»...
Δεν είναι τυχαίο ότι στην παρούσα ύφεση, όπως στη Μεγάλη Κρίση του ’29, προηγήθηκε μια μεγάλη αύξηση στην ανισότητα... Ο χρηματιστικός τομέας αποκομίζοντας το 40% όλων των επιχειρηματικών κερδών, αποδιοργάνωσε την οικονομία και την κοινωνία, στοχεύοντας να αποσπάσει ένα μεγαλύτερο μερίδιο από την πίτα αντί να κερδίσει μεγαλώνοντάς την. Κι αυτή η ανισότητα εκτείνεται σε όλα, στην αστυνομική προστασία, την κατάσταση των τοπικών δρόμων και των υπηρεσιών κοινής οφέλειας, την πρόσβαση σε ικανοποιητικές υπηρεσίες υγείας, την πρόσβαση σε καλά δημόσια σχολεία. Στα πανεπιστήμια αυξάνουν τα δίδακτρα και με τα σπουδαστικά δάνεια εκμεταλλεύονται αυτούς που προσπαθούν να ξεφύγουν από τα κατώτερα στρώματα. Δηλαδή, όλο το σύστημα δουλεύει για το 1%.»
Οι πλούσιοι επιζητούν την ανισότητα
Η θεωρία που συνδέει τα μεγαλύτερα εισοδήματα με την υψηλότερη παραγωγικότητα και τη μεγαλύτερη συμβολή στην κοινωνία, εγκολπώθηκε από τους πλούσιους, αλλά οι αποδείξεις για την αξία της παραμένουν ισχνές, λέει ο Στίγκλιτζ*, που έχει διατελέσει σύμβουλος στην κυβέρνηση του Μπιλ Κλίντον και επικεφαλής οικονομολόγος στην Παγκόσμια Τράπεζα.
«Η αυξανόμενη ανισότητα είναι η άλλη όψη των ευκαιριών που περιορίζονται. Το πιο σημαντικό μας χαρτί, οι άνθρωποι, δεν αξιοποιούνται... Οι διαστρεβλώσεις που οδηγούν στην ανισότητα, όπως η μονοπωλιακή εξουσία και η επιλεκτική φορολόγηση, υπονομεύουν την αποτελεσματικότητα της οικονομίας... Ο περιορισμός του δημόσιου τομέα υπονόμευσε τις υποδομές, την εκπαίδευση και την τεχνολογία. Περικόπτεται ο ρόλος του κράτους, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ακόμα και το Διαδίκτυο προήλθε από έρευνα που επιχορηγήθηκε από το κράτος.
Πέρα απ’ όλ’ αυτά, είναι σημαντικό ότι το 1% των πλουσίων θέλει την ανισότητα. Η σημερινή ανισότητα οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στη χειραγώγηση του κράτους από το χρηματιστικό σύστημα που ευεργετήθηκε από τις κυβερνητικές πολιτικές...
Οι ελεγκτές έκλεισαν τα μάτια στην έλλειψη διαφάνειας και στο ζήτημα της σύγκρουσης συμφερόντων. Η ανεργία στους νέους είναι γύρω στο 20%, ένας στους έξι Αμερικάνους δεν μπορεί να έχει πλήρη απασχόληση και ένας στους επτά ζει με κουπόνια τροφίμων. Σίγουρα κάτι εμποδίζει ένα μέρος από τον πλούτο να πάει από το 1% προς τα κάτω. Όλα αυτά μας επιτρέπουν να προβλέψουμε την αποξένωση που δημιουργείται, αν κρίνουμε και από το γεγονός ότι μόνο το 21% των νέων πήγε να ψηφίσει στις τελευταίες εκλογές...»
Η Κριστιάν Άμανπουρ, μιλώντας με τον Στίγκλιτζ στο CNN, στις 25 Ιουλίου, ρώτησε πού πάει η Αμερική, έχοντας υπόψη της μία επίσημη έρευνα που θα δημοσιοποιηθεί τον ερχόμενο Σεπτέμβρη, σύμφωνα με την οποία η φτώχεια σήμερα είναι στο επίπεδο της φτώχειας του 1965, εποχή που η ευημερία ήταν ακόμα στα αρχικά της στάδια. Ο Στίγκλιτζ όχι μόνο δεν εντυπωσιάστηκε από την πληροφορία, αλλά της επισήμανε ότι οι ΗΠΑ είναι η χώρα με τις μεγαλύτερες ανισότητες μεταξύ όλων των βιομηχανικά αναπτυγμένων χωρών και με τις χειρότερες δυνατότητες κοινωνικής ανέλιξης. Τα παιδιά εξαρτιούνται από τους γονείς τους περισσότερο από κάθε άλλη μεταπολεμική περίοδο. Όπως είπε χαρακτηριστικά, «στην Αμερική, εάν είσαι φτωχός παραμένεις φτωχός – εάν είσαι πλούσιος παραμένεις πλούσιος». Είναι πια πολύ δύσκολο να αλλάξεις κοινωνικό στάτους όσο κι αν προσπαθήσεις. Και σ’ αυτή την υπέρμετρη ανισότητα αποδίδει ο Στίγκλιτζ την αδυναμία της αμερικάνικης οικονομίας, θεωρώντας ότι η ανισότητα μπλοκάρει τα πάντα.
Το πράγμα, όπως όλα δείχνουν, έχει ξεφύγει εντελώς και δεν μαζεύεται. Το ανώτερο 1% πληρώνει το μισό φόρο για τα εισοδήματά του απ’ όσο πληρώνουν οι οικονομικά ασθενέστεροι για τα δικά τους. Και οι πλούσιοι ασχολούνται όλο και λιγότερο με την πραγματική οικονομία και όλο και περισσότερο με το σπεκουλάρισμα και τον τζόγο, δηλαδή μια ακατάσχετη κερδοσκοπία που είναι άσχετη με την παραγωγική διαδικασία και τη δημιουργία νέου πλούτου.
Έχει, λοιπόν, μεγάλο ενδιαφέρον ότι υπάρχουν, στο προσκήνιο πλέον, στοχαστές που, προσπαθώντας να εντοπίσουν τα βαθύτερα και ουσιαστικότερα αίτια της κρίσης του συστήματος, καταλήγουν σε διαπιστώσεις και συμπεράσματα παρόμοια με την αριστερή κριτική ή και πιο προχωρημένα, κόντρα στην τυποποιημένη λογική που επικρατεί, η οποία αποδίδει την κρίση σε ανθρώπινα λάθη, κακές επιλογές προσώπων ή σε υπερβάσεις των ισχυρών και πλουσίων. Είναι πολύ σημαντικό για την ευρύτερη κοινωνική συνειδητοποίηση ότι σημαντικοί σύγχρονοι στοχαστές μάς οδηγούν εκούσια ή ακούσια στη ρίζα του κακού που είναι το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα.
Στέλιος Ελληνιάδης
*Οι απόψεις του Στίγκλιτζ δημοσιεύονται περιληπτικά.
SOS! Αστυνόμοι κακοποιοί και γραμματείς χουντικοί!
Δεν είναι μόνο οι εντολές που έχουν οι αστυνομικοί για το τρόπο που αντιμετωπίζουν τους πολίτες που παρανομούν ή διαμαρτύρονται.
Μια κουράδα στην πλατεία!
Έτσι περιέγραψε ο κριτικός αρχιτεκτονικής Oliver Wainwright τον «πύργο» ArcelorMittal Orbit των 19 εκατομμυρίων λιρών, που αποτελεί το σήμα κατατεθέν του Ολυμπιακού Πάρκου, στο Λονδίνο.
Τα λεφτά έκαναν φτερά και πέταξαν σε… παραδείσους!
Λίγες μέρες πριν κλείσει η Βουλή για τις εκλογές της 6ης Μάη, ο αντιπρόεδρος της Βουλής που ήταν επικεφαλής της ομάδας σύνταξης ενός νομοσχεδίου για την επιστροφή στην Ελλάδα των κεφαλαίων που είχαν φυγαδευτεί στο εξωτερικό, μου είπε ότι το ύψος τους ανέρχεται σε 700 δισεκατομμύρια ευρώ!
Εμπρός ολοταχώς για τον νέο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά πώς;
Οι φορείς της ευρωπαϊκής Αριστεράς, μετά τις ήττες και τις απογοητεύσεις της, έχουν ακόμα ένα σοβαρό πρόβλημα ανασυγκρότησης, πολιτικό, ιδεολογικό και οργανωτικό
Βάλτε ένα χεράκι να σώσουμε το Τριανόν!
Πολίτες, εργαζόμενοι, καλλιτέχνες και κάτοικοι της περιοχής, βάλτε ένα χεράκι να κρατήσουμε ανοιχτό τον Τριανόν!
Ο καπιταλισμός χάνει τα ατού, αλλά όχι και τα νύχια του!
Η δυτική σκέψη έχει από καιρό χάσει την επιδεξιότητά της να αντιλαμβάνεται έγκαιρα την εξέλιξη των μεγάλων φαινομένων.
Γράμμα στον Δήμαρχο του Βύρωνα
Οι πρώτες δοξαριές στο βιολί του Νίκου Οικονομίδη ενεργούν σαν πυροκροτητής για την ακαριαία ανταπόκριση των κοριτσιών και των αγοριών που σε δευτερόλεπτα σχηματίζουν κύκλους κάτω και ανάμεσα στα πεύκα μπροστά από το Κοινωνικό πολιτιστικό κέντρο Βύρωνα, στη Λαμπηδόνα, για τον πρώτο από τους αμέτρητους χορούς από την Αμοργό, την Κίμωλο, τη Χίο, την Πάρο και τα Κύθηρα που χορεύτηκαν χωρίς διακοπή από τις δέκα έως τη μία και μισή μετά τα μεσάνυχτα, ενώπιον αρκετών εκατοντάδων κατοίκων του Βύρωνα και άλλων περιοχών της Αθήνας που έλαβαν το μήνυμα!
Με φόντο την παρακείμενη εκκλησία της Αγίας Τριάδος που δεσπόζει στο άλσος, έγινε εκδήλωση για να υποστηριχτεί το κοινωνικό πολιτιστικό κέντρο που μετά από οκτώ μήνες λειτουργίας κινδυνεύει να μετατραπεί ξανά σε καφετέρια από τον δήμαρχο του Βύρωνα! Με αφορμή τη συμμετοχή μου σ’ αυτή την εκδήλωση, όπως και σε άλλες που προηγήθηκαν, αντί άρθρου, σκέφτηκα να απευθύνω μια ανοιχτή επιστολή στον δήμαρχο του Βύρωνα, Νίκο Χαρδαλιά.
Με φόντο την παρακείμενη εκκλησία της Αγίας Τριάδος που δεσπόζει στο άλσος, έγινε εκδήλωση για να υποστηριχτεί το κοινωνικό πολιτιστικό κέντρο που μετά από οκτώ μήνες λειτουργίας κινδυνεύει να μετατραπεί ξανά σε καφετέρια από τον δήμαρχο του Βύρωνα! Με αφορμή τη συμμετοχή μου σ’ αυτή την εκδήλωση, όπως και σε άλλες που προηγήθηκαν, αντί άρθρου, σκέφτηκα να απευθύνω μια ανοιχτή επιστολή στον δήμαρχο του Βύρωνα, Νίκο Χαρδαλιά.
