γνώμες

Του Δημήτρη Υφαντή. Πολλοί από τους… πολύ αριστερούς είχαν μείνει με ανοιχτό το στόμα το βράδυ της 6ης Μάη, βλέποντας το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ.

Συγκλίσεις, διαφορετικότητες, τυχοδιωκτισμοί και αναγκαίες διευκρινίσεις. Του Λευτέρη Ριζά

Μεγάλης σημασίας οι επερχόμενες εκλογές. Του Νίκου Καρινόπουλου Πριν από περίπου ένα χρόνο, ο Μάρκ Μαζάουερ, Βρετανός ιστορικός και συγγραφέας, καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια των ΗΠΑ, έγραφε -με αφορμή τη ψήφιση του Μεσοπροθέσμου προγράμματος- ένα άρθρο με τίτλο Η Ελλάδα, το λίκνο της δημοκρατίας, κλονίζει τον πλανήτη. Στο κείμενό του αυτό, που δημοσιεύθηκε στους NYT, έκανε μια σύντομη όμως καθ' όλα περιεκτική αναδρομή στη σύγχρονη ιστορία της γηραιάς Ηπείρου, βλέποντας την Ελλάδα ως πυροκροτητή εξελίξεων στον ευρωπαϊκό χώρο, ως σύμβολο αντίστασης, αν θέλετε. Ως προάγγελο των όσων θα συμβούν στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Απ' τη δεκαετία του 1820 με την αποτίναξη του οθωμανικού ζυγού και την αντίσταση στο ναζισμό τον χειμώνα του 1940-41 ώς την πτώση της στρατιωτικής δικτατορίας το '74 και το κύμα εκδημοκρατισμού που προκάλεσε αυτό το γεγονός.
Τώρα, λοιπόν, και μετά την ευφορία της δεκαετίας του '90 η Ευρώπη περνά σε μια νέα φάση σκοταδισμού. Μια συντηρητική Ευρώπη που ακολουθεί ακραίες νεοφιλελεύθερες πολιτικές, με ηγεσίες κατώτερες των περιστάσεων που αδυνατούν ή δε θέλουν να δουν την πραγματικότητα. Οι εθνοκρατικές οντότητες που ήταν κάποτε κυρίαρχες δυνάμεις, και ήταν οι βασικοί δρώντες στο ευρωπαϊκό σύστημα με ηγεσίες στιβαρές και υπεύθυνες, έχουν δώσει την θέση τους στην Ευρώπη των αόρατων αγορών και των τραπεζών. Άσχετα απ' τις ιδεολογικές αγκυλώσεις που ο καθένας από εμάς μπορεί να έχει, οφείλουμε να παραδεχτούμε πως υπήρχαν ηγέτες που οραματίζονταν μια διαφορετική Ένωση. Την Ευρώπη των εθνών ίσως ή την Ευρώπη των λαών, όπως θα έλεγε ένας Ευρωπαίος σοσιαλιστής ηγέτης παλιότερων δεκαετιών. Ηγέτες που ασχέτως, των ιδεολογικών καταβολών τους, ήταν υπόλογοι στους λαούς των χωρών τους, στους λαούς της Ένωσης και όχι σε δέκα τραπεζίτες.
Και τώρα τι; Η Ευρώπη της Μέρκελ και του Σαρκοζί; Που προσπαθούν να μας πείσουν ότι η εφαρμογή ακραίων πολιτικών που αντιτίθενται στην κοινή λογική και εξαθλιώνουν λαούς θα μας οδηγήσει στην ανάπτυξη και την ευημερία ; Που αποσυνθέτουν με ιλιγγιώδεις ρυθμούς τον κοινωνικό ιστό στα κράτη-μέλη και γκρεμίζουν το κοινωνικό κράτος, το κράτος πρόνοιας;
Όπως πολύ χαρακτηριστικά τόνισε προ ημερών ο κ. Δραγασάκης, τον οποίο εκτιμώ ιδιαίτερα ως άνθρωπο και επιστήμονα : «Aυτό το Μνημόνιο θα πρέπει να πάει στο Πολεμικό Μουσείο, να το θυμόμαστε ως ένα όπλο μαζικής κοινωνικής καταστροφής. Να το θυμόμαστε όχι μόνο εμείς, όλη η ανθρωπότητα. Αυτό που έγινε στην Ελλάδα ήταν πιλοτικό πρόγραμμα, μας χρησιμοποίησαν ως πείραμα, διεθνή και εσωτερικά κέντρα. Και για μένα, στην Ιστορία την επόμενη θα παραμένει η ελληνική εμπειρία ως παράδειγμα προς αποφυγή, και γι' αυτό θα κερδίσουμε την παγκόσμια αναγνώριση αν εμείς ανατρέψουμε αυτό το Μνημόνιο πριν το ανατρέψουν οι Πορτογάλοι, πριν το ανατρέψουν οι Ιρλανδοί, πριν το αποδεχτούν οι Ισπανοί».

Η σημασία της 17ης Ιούνη
Τα διεθνή και εσωτερικά κέντρα που έστησαν όλη αυτή τη βαρβαρότητα με τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις, έχουν αντιληφθεί πλήρως τις «άγριες διαθέσεις» των οικονομικών πειραματόζωων που λέγονται Έλληνες. Έτσι, παρακολουθούμε τις τελευταίες μέρες, και μέχρι τις εκλογές της 17ης Ιούνη μια ενορχηστρωμένη επίθεση από ξένους επιτρόπους σε συνεννόηση με τα εδώ κέντρα, κατατρομοκράτησης του ελληνικού λαού. «Αν δεν ψηφίσετε μνημονιακά, θα βγείτε απ' το ευρώ, θα καταστραφεί η Ελλάδα, θα πεινάσετε, θα καταρρεύσει η Ευρωζώνη, θα επικρατήσει το χάος». Αυτοί είναι οι εκβιασμοί τους. Αυτό που πιστεύω -ή τουλάχιστον υποψιάζομαι- είναι, πως τίποτα απ' αυτά δε πρόκειται να συμβεί αν οι Έλληνες δεν ψηφίσουν μνημονιακά. Κι αυτός είναι ο μεγάλος τους φόβος. Να αποδειχτεί δηλαδή, ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος εκτός αυτού που ευαγγελίζονται ότι θα σώσει τις ευρωπαϊκές οικονομίες και θα φέρει ανάπτυξη και ευημερία.
Στις εκλογές της 6ης Μάη στην Ελλάδα, προκλήθηκε ένας πολιτικός σεισμός. Όχι τόσο επειδή ένα κόμμα-συμμορία όπως το ΠΑΣΟΚ, έπεσε μετά από 40 χρόνια στην τρίτη θέση, όσο για τη δυναμική, το ρεύμα που αναπτύχθηκε, και αποτυπώθηκε στις κάλπες. Έτσι, δεν ξέρω αν το αντιλαμβάνεστε. Δεν ξέρω αν αντιλαμβάνεστε δηλαδή το ιστορικό βάρος που έχει η ψήφος στην Ελλάδα στις 17 του Ιούνη. Την ιστορική ευθύνη που έχουμε, όχι μόνο απέναντι στις επόμενες γενιές, αλλά και απέναντι σε όλους τους Ευρωπαίους πολίτες.
Εδώ λοιπόν, σ' αυτή τη γειτονιά του πλανήτη, στο ωραιότερο οικόπεδο της γης, έπεσε για μια ακόμη φορά ο κλήρος. Ίσως η Ιστορία μας επέλεξε για ακόμα μια φορά, για να δείξουμε το δρόμο και να είμαστε εμείς που θα βάλουμε την Ευρώπη σε διαφορετική τροχιά και νέα πορεία. Που θα κάνουμε εκατομμύρια Ευρωπαίους να σκεφτούν, «μήπως γίνεται κι αλλιώς ;». Και αυτή θα 'ναι η αρχή του τέλους για όλους όσοι θέλουν μια κατακερματισμένη Ένωση, που θα είναι εχθρική με τους λαούς. Να είμαστε ξανά, στην εμπροσθοφυλακή της αντίστασης για μια νέα Ευρώπη. Το πλήρωμα του χρόνου μας βρίσκει μπροστά στην πρόκληση της επανίδρυσης της δημοκρατίας στην ήπειρο των κοινωνικών επαναστάσεων και του Διαφωτισμού. Πρέπει να πετύχουμε να μας ξαναδούν πάλι, ως τον λαό που όπως και ο Ρίτσος έλεγε «...δε γονατίζει παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του».
Για μας και για την Ευρώπη λοιπόν.

* Ο Νίκος Καρινόπουλος είναι φοιτητής στο Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών
στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας

Οι εκλογές, η κρίση, η δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ και οι ξένες επεμβάσεις. Του Μιχάλη Κορφιώτη

Ιστορικά παραδείγματα διαγραφής δημόσιου χρέους. Του Καλλίνικου Κ. Νικολακόπουλου

Γράφει ο Κώστας Δεσποινιάδης. Τὸ παράγγελμα Wstawać ποὺ ἀναφέρει ὁ Πρίμο Λέβι, ἕνας ἀπὸ τοὺς ἐπιζήσαντες τῶν στρατοπέδων συγκέντρωσης καὶ συγγραφέας, μεταξὺ ἄλλων, τοῦ συγκλονιστικοῦ Ἐὰν αὐτὸ εἶναι ὁ ἄνθρωπος (μτφρ. Χαρὰ Σαρλικιώτη, Ἐκδ. Ἄγρα) ἦταν τὸ παράγγελμα «ἐγέρθητι» στὰ πολωνικά, ποὺ ἄκουγαν κάθε πρωὶ οἱ ἔγκλειστοι τοῦ Ἄουσβιτς

Του Mehdi Zaaf. Αντίθετα με αυτό που προσπαθούν να προβάλουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες, η κρίση που μαίνεται εδώ και σχεδόν τρία χρόνια στην Ελλάδα δεν είναι μόνο ελληνική.

Γράφει ο Κωνσταντίνος Πουλής. Τὰ χιόνια τοῦ Κιλιμάντζαρο εἶναι μιὰ ὡραία ταινία γιὰ ἕναν συνδικαλιστὴ ποὺ χάνει τὴ δουλειά του ἀλλὰ ἑτοιμάζεται παρ’ ὅλ’ αὐτὰ νὰ κάνει ἕνα μακρινὸ ταξίδι στὴν Τανζανία, πληρωμένο ἀπὸ τὰ παιδιὰ καὶ τοὺς φίλους του.

Του Κώστα Σκηνιώτη. Η σκηνή διαδραματίζεται σε ένα νηπιαγωγείο μιας επαρχιακής πόλης της χώρας.