Εν όψει της συνδιάσκεψης των BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, Νότια Αφρική), που έλαβε χώρα τις προηγούμενες μέρες στο Γιοχάνεσμπουργκ, άκουα και διάβαζα τις τελευταίες βδομάδες όλο και περισσότερες αναφορές στη Συνδιάσκεψη του Μπαντούνγκ που έγινε το 1955 στην Ινδονησία. Μαζί με μια ορολογία που έχει προ πολλού εγκαταλειφτεί στη Δύση ως αναχρονιστική και μη ορθή πλέον. Όροι όπως αποικιοκρατία, νεοαποικιοκρατία, ιμπεριαλισμός και αποαποικιοποίηση, που σπανίως πια τους χρησιμοποιεί ακόμα και η Αριστερά ή ό,τι έχει απομείνει απ’ αυτήν στη Δύση, να είναι στην ημερήσια διάταξη και να εκφέρονται με μεγάλη συχνότητα και φυσικότητα, με όλο τους το βάρος και τη σημασία, από απλούς ανθρώπους στο δρόμο, αλλά κι από ηγέτες κρατών, στρατιωτικούς, δημοσιογράφους, πανεπιστημιακούς και διανοούμενους που σε καμία περίπτωση δεν τους τοποθετείς –πλην λίγων- στην αριστερή παράταξη!
Όλοι από χώρες της Αφρικής, της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής. Και δεν εννοώ τον Μαδούρο της Βενεζουέλας ή τον Ορτέγκα της Νικαράγουας, που ανήκουν στην Αριστερά και ποτέ δεν έπαψαν να χρησιμοποιούν αυτούς τους όρους. Εννοώ ηγέτες που ανήκουν στο κέντρο και δεξιότερα. Ηγέτες που διοικούν κοινοβουλευτικά ή μοναρχικά καθεστώτα λιγότερο ή περισσότερο δημοκρατικά ή αυταρχικά, οι οποίοι όχι μόνο χρησιμοποιούν μια αντιαποικιοκρατική γλώσσα, αλλά κρίνοντας από τις επιλογές και τις πράξεις τους το εννοούν κιόλας. Δεκάδες ηγέτες, από τη Ναμίμπια ως την Ινδονησία και από την Κολομβία ως το Ιράν, δήλωσαν με την παρουσία τους το ενδιαφέρον τους για το «κοινό μέλλον».
Κι αυτά όλα συμβαίνουν μετά από μια σχετικά μακριά περίοδο που στη Δύση, μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και την μονόπλευρη ηγεμονία των ΗΠΑ συνεπικουρούμενης από τα μητροπολιτικά ευρωπαϊκά κράτη, πίστεψαν όλοι ότι στον 21ο αιώνα δύσκολα θα σηκώσει κάποια χώρα κεφάλι, γιατί φαινόταν ότι όλοι είχαν συμβιβαστεί με τη νέα πραγματικότητα και επειδή όποιος τολμούσε να αμφισβητήσει τον μονοπολικό κόσμο με τις ΗΠΑ επικεφαλής ή να διεκδικήσει μια σχετική αυτονομία, θα αποκεφαλιζόταν χωρίς οίκτο. Τα παθήματα του Ιράκ, του Αφγανιστάν, της Λιβύης και της Συρίας ήταν χειροπιαστά παραδείγματα προς γνώσιν και συμμόρφωσιν.
Τώρα, λοιπόν, εκδηλώνεται, μάλλον ξαφνικά για τους ανιστόρητους Δυτικούς, μια πρωτοφανής αυθάδεια εκ μέρους όχι των θεωρούμενων απείθαρχων, βλέπε Κούβα, Βόρεια Κορέα, Ιράν και Βενεζουέλα, αλλά εκ μέρους των συντηρητικών νοικοκυραίων που μέχρι τώρα δεν έβγαζαν γλώσσα στη Δύση, τρανταχτό παράδειγμα η Ινδία και η Αίγυπτος, και, ακόμα πιο εξωφρενικό, εκ μέρους καθεστώτων που ήταν επί πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα πιστοί σύμμαχοι της Δύσης, όπως η Βραζιλία, η Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα!
Δονήσεις
Οι Δυτικοί έχουν λαλήσει. Ενώ καταστρέφουν εκ θεμελίων την Ουκρανία για να χτυπήσουν τη Ρωσία και προσπαθούν να επεκτείνουν το ΝΑΤΟ στα πλευρά της Κίνας και της Ρωσίας, ταυτόχρονα βλέπουν δεκάδες χώρες της Ασίας, Αφρικής και Λατινικής Αμερικής να απομακρύνονται σαν τεκτονικές πλάκες από τη σφαίρα επιρροής τους προκαλώντας σεισμικές δονήσεις που δεν μπορούν να ελέγξουν.
Έχοντας ηθελημένα υποβαθμίσει και ξεχάσει το πρόσφατο παρελθόν, γιατί κι αυτό είναι μέρος της λογικής του επικυρίαρχου, ότι η ζωή ξεκινάει και μετράει από το σημείο που αυτός επιλέγει, αναστανώνονται, σαν να βλέπουν εφιάλτη, αντικρίζοντας τους υποτακτικούς τους να μιλούν θαρραλέα για την απαλλαγή από τα κατάλοιπα της αποικιοκρατίας, για ανεξαρτησία και αυτοδιάθεση, να συνεργάζονται και να συγκλίνουν με τους μεγάλους ανταγωνιστές της Δύσης, την Κίνα, τη Ρωσία και την ανερχόμενη Ινδία, να εγκαταλείπουν τις μεταξύ τους διενέξεις, βλέπε Ιράν-Σαουδική Αραβία, και να αναφέρονται στην εντελώς διαγραμμένη από τη δυτική μνήμη Συνδιάσκεψη του Μπαντούνγκ, στην Ινδονησία, το 1955!
Στη Συνδιάσκεψη των BRICS, το πνεύμα του Μπαντούγκ ήταν παρόν και συχνά το επικαλούνταν οι ηγέτες σύνεδροι, οι πολιτικοί, δημοσιογράφοι και άλλοι παράγοντες που συμμετείχαν στις εργασίες της.
Τα δεδομένα αλλάζουν. Χρειάστηκαν μερικά χρόνια για να ξεπεραστούν και να διαλυθούν οι καχυποψίες, οι επιφυλάξεις, οι αμφιβολίες, οι δισταγμοί και οι φόβοι που είχαν όλοι για όλους. Μια πρακτική πολιτική και πολιτισμική που συνοψίζεται στο διαβρωτικό εργαλείο του διαίρει και βασίλευε, το οποίο καλλιεργήθηκε πολύ μεθοδικά από τις αποικιοκρατικές δυνάμεις, στο εσωτερικό των αποικιών για να διχάζει τις κοινωνίες και να τις διατηρεί σε καθεστώς διαρκούς κηρυγμένου ή ακήρυχτου εμφυλίου πολέμου, αλλά και ανάμεσα στις διάφορες χώρες και τους λαούς προκειμένου να τους εχθροποιεί ώστε να μην μπορούν ποτέ να συγκλίνουν και να συνεννοηθούν ειρηνικά.
Καταλύτες
Όπως είναι φανερό, η Κίνα αποτέλεσε τον καταλύτη για να ενεργοποιηθεί και να εκδηλωθεί η ανάγκη για την πραγματική αποτίναξη των αποικιοκρατικών δεσμών που εξακολουθούν, δεκαετίες μετά τη δημιουργία του ΟΗΕ, να είναι ο βραχνάς των συντριπτικά περισσότερων κρατών-μελών του. Με καθοριστικό παράγοντα, στην πιο πρόσφατη τουλάχιστον φάση, τον ενεργητικό ρόλο της Ρωσίας και της Ινδίας.
Κι αυτή είναι μια διαδικασία πολύπλοκη, εξαιρετικά δύσκολη, με πάρα πολλά εσωτερικά και εξωτερικά εμπόδια, με προκαταλήψεις, με πραγματικές και νομιζόμενες διαφορές που πρέπει να επιλυθούν, με πιέσεις, απειλές, εκβιασμούς και τιμωρίες από τη Δύση που βραχυκυκλώνουν κράτη, φορείς και πρόσωπα.
Αλλά οι χώρες της Ανατολής, ιδίως η Κίνα, η Ρωσία και η Ινδία, οι οποίες παρ’ όλο το μέγεθος και την ισχύ τους ανήκουν στον Παγκόσμιο Νότο, όπως γεωπολιτικά ορίζονται πλέον οι συσσωματώσεις των χωρών που δεν ανήκουν στο δυτικό μπλοκ, τον Παγκόσμιο Βορρά, έχουν δουλέψει προς τη σωστή κατεύθυνση εδώ και πολλά χρόνια. Η Ρωσία ήταν η πρώτη χώρα που πολέμησε και νίκησε δύο φορές τη Δύση στον 20ό αιώνα: αμέσως μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση όταν δέχτηκε στρατιωτική εισβολή από 13 δυτικές χώρες και το 1941-45 στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Σε όλη τη διάρκεια της Σοβιετικής Ένωσης, οι Ρώσοι ήταν σταθερά στο πλευρό εκείνων που αγωνίζονταν για την εθνική τους ανεξαρτησία κι αυτό είναι βαθιά καταγραμμένο στην εθνική συλλογική μνήμη των λαών. Εξ ου και οι ρώσικες σημαίες στα χέρια απλών ανθρώπων στις αντιαποικιοκρατικές διαδηλώσεις στην Αφρική.
Η Ινδία και η Κίνα, έχοντας κατακτήσει την ανεξαρτησία τους από τους αποικιοκράτες το 1947 και το 1949, έγιναν έκτοτε σύμβολα προς αποφυγήν της αποικιοκρατικής βαρβαρότητας , αλλά και πετυχημένα παραδείγματα εξ αιτίας της αναπτυξιακής τους πορείας χωρίς κηδεμόνες. Και δεν είναι τυχαίο ότι πρωτοστάτησαν για την πραγματοποίηση της Συνδιάσκεψης του Μπαντούγκ, στην οποία συμμετείχαν 29 χώρες και μεγάλες προσωπικότητες όπως οι Νεχρού, Τσου Ενλάι, Νάσερ, Σουκάρνο και πολλοί άλλοι σημαντικοί ηγέτες, μεταξύ των οποίων και ο Μακάριος, πριν ακόμα κατακτηθεί η ανεξαρτησία της Κύπρου, ανοίγοντας το δρόμο για το Κίνημα των Αδεσμεύτων.
Αυτές οι τρεις χώρες, με το μέγεθος, την ισχύ και τη σύμπραξή τους, αποτελούν τον εγγυητή του Παγκόσμιου Νότου και κάνουν «πλάτες» για να ξεθαρρέψουν οι λαοί και οι ηγεσίες τους, προοδευτικές και συντηρητικές, που επιθυμούν να απαλλαγούν από τη δυτική κηδεμονία και να συνεργαστούν απρόσκοπτα σε «κοινό έδαφος».
Μνήμη και εμπειρία
Ειδικά για την Κίνα, οι Δυτικοί εξαπέλυσαν μια άνευ προηγουμένου δυσφημιστική καμπάνια προκειμένου να τρομάξουν και να αποτρέψουν τους πολιτικούς και την κοινή γνώμη από το να αποδεχτούν τη συνεργασία με την Κίνα και τη σύγκλιση των χωρών του Παγκόσμιου Νότου. Σύγκλιση σε ένα μεγάλο «χώρο» στον οποίο κάθε χώρα θα εφαρμόζει τις δικές της επιλογές, όλοι θα είναι ισότιμοι, δεν θα υπάρχει εξαναγκασμός και οι εφαρμογές θα γίνονται με κριτήριο να επωφελούνται όλοι. Οι δυτικοί προβάλλουν τις «αξίες» τους, το μοντέλο της «δημοκρατίας» τους, που δεν πείθουν γιατί στις αποικίες τους εφάρμοσαν τα πιο διεφθαρμένα και απάνθρωπα συστήματα. Ούτε οι γενοκτονίες, ούτε τα βασανιστήρια, ούτε οι αλυσίδες, ούτε η καταδίκη των αποικιών σε διαρκή φτώχεια κι εξαθλίωση λησμονούνται, πολύ περισσότερο που η Δύση δεν έπαψε μέχρι σήμερα να συμπεριφέρεται με τον ίδιο τρόπο και τον ίδιο σκοπό, την υποταγή, την εκμετάλλευση και τη λεηλασία.
Αντίθετα, 150 χώρες έχουν πλέον εμπειρία από τη συνεργασία τους με την Κίνα, εμπειρία, όπως δηλώνουν, θετική. Μπορεί το ακροατήριο στη Δύση να επηρεάζεται από την ασύστολη αντικινεζική προπαγάνδα των πολιτικών και των ελεγχόμενων από το σύστημα ΜΜΕ, αλλά δεν πείθεται καθόλου το κοινό των χωρών του Παγκόσμιου Νότου που συνεργάζονται στενά με την Κίνα. Και εξίσου σημαντικό είναι ότι οι ελίτ που κυβερνούν αυτές τις χώρες δεν φοβούνται ότι θα πάθουν από τους Κινέζους αυτά που έπαθαν από τους Δυτικούς έχοντας ξεπεράσει την ανησυχία που τους είχαν δημιουργήσει οι Δυτικοί ότι οι Κινέζοι θα τους ανατρέψουν για να επιβάλλουν τον κομμουνισμό.
Κι εδώ υπεισέρχεται ξανά το πνεύμα του Μπαντούγκ. Το 1955, οι Κινέζοι κομμουνιστές που πρόσφατα είχαν νικήσει τους ντόπιους εθνικιστές και τους ξένους κατακτητές, δεν πήγαν στο Μπαντούγκ για να προπαγανδίσουν το καθεστώς τους. Πήγαν για να συμβάλλουν στη συνένωση των λαών του κόσμου που δεινοπαθούσαν από την αποικιοκρατία. Οι Αφρικανοί, οι Ασιάτες και οι Λατινοαμερικάνοι έχουν καταγράψει την πολιτική πλατφόρμα που παρουσίασε ο Τσου Ενλάι, γύρω από την οποία συσπειρώθηκαν όλοι. Μάλιστα, η πλατφόρμα έγινε ευρύτερα γνωστή επειδή την πρόβαλαν και οι Αμερικάνοι καθώς οι Κινέζοι δεν έθεσαν θέμα κομμουνισμού. Η γραμμή τους ήταν ότι «όλα τα κράτη έχουν το δικαίωμα να εφαρμόσουν το πολιτικό και οικονομικό σύστημα της επιλογής τους». Κι αυτή τη γραμμή που είχε επεξεργαστεί το ΚΚ Κίνας με τον Μάο και τον Τσου επικεφαλής, ακολουθεί με προσαρμογή στο σήμερα η Κίνα στις σχέσεις της με τα άλλα κράτη. Δεν ανακατεύεται καθόλου στα εσωτερικά πολιτικά τους πράγματα, αυστηρά και αταλάντευτα.
Έτσι, με την εμπειρία που έχουν συσσωρεύσει οι λαοί του Παγκόσμιου Νότου, έχουν διαμορφώσει τα κριτήρια για τις επιλογές τους. Ξέρουν υπεράνω πάσης αμφιβολίας ποιοι φταίνε για τη φτώχεια και τη μιζέρια τους και ποιοι είναι ισότιμα στο πλευρό τους. Αρνητική εμπειρία από τη Δύση, θετική εμπειρία από την Ανατολή. Κι όσο αυτό εμπεδώνεται τόσο καταπίπτουν οι επιφυλάξεις και οι αναστολές που υπήρχαν και ανοίγουν οι ορίζοντες για το μέλλον.
BRICS+
Η φρασεολογία είναι πάρα πολύ διαφορετική από τη φρασεολογία που είναι κυρίαρχη στη Δύση. Δεν περιλαμβάνει εξοπλισμούς, στρατιωτικές συμμαχίες, αποκλεισμούς και κυρώσεις σε βάρος τρίτων χωρών, de-coupling και de-risking, που σημαίνουν αποσύνδεση από τον άλλον και αποφυγή του κινδύνου που συνιστά ο άλλος, φρασεολογία ψυχροπολεμική που δίνει την εντύπωση ότι είμαστε σε διαρκή πόλεμο και πάμε για ακόμα μεγαλύτερο. Οι αποφάσεις και οι εξαγγελίες στα φόρουμ και τους υπερτοπικούς φορείς, στις διμερείς και πολυμερείς συναντήσεις, στα ΜΜΕ, στους επιχειρηματικούς κύκλους και στις διεπιστημονικές και διαπολιτισμικές επαφές στον Παγκόσμιο Νότο είναι εντελώς αντίθετη σε νοήματα και επιδιώξεις.
Μη ανάμειξη στα εσωτερικά των άλλων και ειρηνική επίλυση των διαφορών, όχι πόλεμοι, όχι επεμβάσεις, όχι εκβιασμοί και κυρώσεις, όχι ηγεμονία, πολυπολικότητα, συνεργασία, ανάπτυξη, αμοιβαίο όφελος, ευημερία για όλους. Μετάβαση από τον δυτικοκεντρικό κόσμο στον πολυκεντρικό με πολύ μεγαλύτερο ποσοστό συμμετοχής στην ανάπτυξη, την κατανομή του παραγόμενου πλούτου και τη λήψη των αποφάσεων.
Όμως, όλα αυτά, που για κάθε λογικό άνθρωπο συνιστούν μια λογική και ανθρωποκεντρική προσέγγιση και αντιστοιχούν στον τρόπο με τον οποίο θα έπρεπε να λειτουργούν και να συναλλάσσονται μεταξύ τους οι κοινωνίες, για τη Δύση σημαίνουν κήρυξη ολοκληρωτικού πολέμου. Κι αυτό εκδηλώνεται με λόγια και έργα. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπάιντεν το επαναλαμβάνει ρητά και χοντροκομμένα: είμαστε οι ηγεμόνες του κόσμου και δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν να το αμφισβητήσει. Ο Μπους το είχε θέσει αλλιώς: όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας. Και οι Ευρωπαίοι, σχεδόν όλοι, ακολουθούν. Απλά, αυτοί, όχι με λιγότερη αλαζονεία, αλλά με μικρότερο ειδικό βάρος από τις ΗΠΑ, το εκφράζουν πιο συγκαλυμμένα: όλα κρίνονται με βάση τις «αξίες μας». Από κοινού, ΗΠΑ και Ευρώπη επαναλαμβάνουν την καραμέλα για τη διατήρηση της παγκόσμιας τάξης, δηλαδή της τάξης που υπηρετεί τη Δύση, τον Παγκόσμιο Βορρά γεωπολιτικά, και κρατάει τον Παγκόσμιο Νότο στην υπανάπτυξη, την καθυστέρηση, τη φτώχεια και την εξαθλίωση.
Νέα πλατφόρμα
Όμως, αυτή η παγκόσμια τάξη κλονίζεται εκ θεμελίων. Και το ιστορικά πρωτότυπο είναι ότι δεν κλονίζεται από τη στρατιωτική υπεροπλία του φερόμενου ως αντίπαλου, αλλά κλονίζεται από την ειρηνική του αντεπίθεση. Θυμίζει Γκάντι, πώς οι Ινδοί έδιωξαν τους Άγγλους, αλλά στο πιο σύγχρονο και παγκόσμιο. Και σε ισότιμη βάση, όχι Δαβίδ και Γολιάθ.
Η Δύση έχει κάνει εκατοντάδες πολέμους και κάθε είδους επεμβάσεις για να επιβάλλει αυτό που την εξυπηρετεί. Δεν έχει ενσωματωμένη την ειρηνική συνύπαρξη στην κουλτούρα της και δεν μπορεί να την διαχειριστή επ’ ωφελεία της. Η ειρηνική συνύπαρξη με όρους ισοτιμίας, ανεξαρτησίας και δικαιοσύνης την αποδομεί.
Η πλατφόρμα των BRICS είναι κάτι πολύ διαφορετικό. Και δένει με τους άλλους καινοτόμους σχηματισμούς που έχουν πολύ μεγάλη δυναμική, όπως είναι ο Οργανισμός Συνεργασίας της Σαγκάης (SCO), ο νέος Δρόμος του Μεταξιού (BRI), η Περιφερειακή Περιεκτική Οικονομική Συνεργασία (RCEP), το Φόρουμ της Συνεργασίας Κίνας-Αφρικής (FOCAC) και άλλοι νεοσύστατοι διακρατικοί και διηπειρωτικοί φορείς που έχουν πολύ μεγάλη δραστηριότητα σε πολλούς νευραλγικούς τομείς.
Υποδομές, εκβιομηχάνιση, αγροτικός εκσυγχρονισμός, εκπαίδευση και τεχνική κατάρτιση, πράσινη ανάπτυξη, ενεργειακή και διατροφική αυτάρκεια και τεχνητή νοημοσύνη. Συναλλαγές με τα εθνικά νομίσματα. Αλληλοεπενδύσεις, κράτη με κράτη και μέσω της Νέας Αναπτυξιακής Τράπεζας (NDB) που αποτελεί τον εναλλακτικό συλλογικό χρηματιστικό-αναπτυξιακό φορέα στην Παγκόσμια Τράπεζα που ελέγχεται από τη Δύση. Καθώς το ζητούμενο είναι η ανάπτυξη του 85% της ανθρωπότητας, αναπόφευκτα συντελείται η συρρίκνωση της πολιτικής και οικονομικής κυριαρχίας της Δύσης. Ήδη, οι χώρες του Παγκόσμιου Νότου διεκδικούν τα μερίδια και τις θέσεις που τους αναλογούν παντού.
Είναι χαρακτηριστικό ότι η Αφρική με 1,3 δισεκ. πληθυσμό και η Ινδία με 1,4 δισεκ. δεν εκπροσωπούνται στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, στο οποίο εκπροσωπούνται η Αγγλία και η Γαλλία με 68 εκατομμύρια κατοίκους η κάθε μία. Το ίδιο συμβαίνει στην Παγκόσμια Τράπεζα, στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και σε άλλους παγκόσμιους οργανισμούς που ελέγχονται από τη Δύση και μοιράζουν την τράπουλα σύμφωνα με τα συμφέροντά της.
Νέος κόσμος
Η πλατφόρμα των BRICS πέρασε μία περίοδο συγκρότησης περίπου 15 χρόνων. Τα ζητήματα που έπρεπε να διευθετηθούν ήταν μεγάλα και διαχρονικά. Για παράδειγμα, μέχρι πριν από λίγες βδομάδες, τα δυτικά ΜΜΕ υπερτόνιζαν επίμονα τις διαφορές μεταξύ Κίνας και Ινδίας, ότι πρόκειται για εχθρικές μεταξύ τους χώρες που δεν θα τα βρουν ποτέ. Κι ότι η Ινδία δεν συμφωνεί με την επιθυμία της Κίνας να προστεθούν κι άλλα μέλη στους BRICS. Αυτό έπαιζε ακόμα και μετά την έναρξη των εργασιών της Συνδιάσκεψης. Η πραγματικότητα, όμως, ήταν εντελώς διαφορετική από την παραπλανητική που παρουσίαζε συντονισμένα ο δυτικός Τύπος. Η Ινδία όχι μόνο συμφωνούσε με τη διεύρυνση, αλλά ο πρόεδρος Μόντι στην ομιλία του στο Γιοχάνεσμπουργκ υπογράμμισε ότι η διεύρυνση και με άλλα μέλη θα συνεχιστεί. Ήδη υπάρχουν 17 επιπλέον αιτήσεις και άλλες τόσες εκδηλώσεις ενδιαφέροντος!
Η πολύ πρόσφατη αποκατάσταση των σχέσεων Ιράν και Σαουδικής Αραβίας με τη διαμεσολάβηση της Κίνας που προκάλεσε πολύ μεγάλο σοκ στη Δύση, άνοιξε το δρόμο για την ένταξη των δύο σημαντικών αυτών χωρών στους BRICS. Κι έτσι, με την προσθήκη Ιράν, Σαουδικής Αραβίας, Αιθιοπίας, Αργεντινής, Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων και Αιγύπτου, η ενδεκαμελής από την πρώτη μέρα του 2024 πλατφόρμα των BRICS, θα εκπροσωπεί περίπου το 47% του παγκόσμιου πληθυσμού, περιλαμβάνοντας στους κόλπους της πέντε από τις δέκα μεγαλύτερες πετρελαιοπαραγωγές χώρες (Ρωσία, Σ. Αραβία, ΗΑΕ, Βραζιλία και Ιράν) και δύο από τις τρεις μεγαλύτερες οικονομίες του κόσμου (Κίνα και Ινδία).
Αν συνυπολογίσουμε ότι κι άλλες χώρες έχουν ήδη υποβάλλει τα αιτήματά τους για ένταξη στους BRICS, μεταξύ των οποίων αρκετές με τεράστιους πληθυσμούς (Ινδονησία 275 εκατομμύρια, Πακιστάν 230, Νιγηρία 213, Μπάνγκλαντες 170, Μεξικό 126, Βιετνάμ 100, Τουρκία 85 κ.λπ.), είναι πασιφανές ότι δημιουργείται ένα φρέσκο και πάρα πολύ δυναμικό «σύμπαν» πάνω σε διαφορετικές αρχές και καινούργια δεδομένα. Ουσιαστικά πρόκειται για γέννημα φυσικής ανάγκης, που τείνει σε μια νέα ισορροπία, πιο αρμονική, στην κατάλληλη στιγμή που υπάρχουν όλες οι αναγκαίες γνώσεις και τα απαραίτητα μέσα για μια εσωτερική αυτοανάπλαση και αυτοανανέωση της ανθρωπότητας λίγο πριν από την διαφαινόμενη καθολική καταστροφή στην οποία το προηγούμενο εφαρμοσμένο δυτικό μοντέλο την οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια.
