του Αλέκου Μιχαηλίδη
«Όμως ο πόλεμος δεν τέλειωσεν ακόμα.
Γιατί κανένας πόλεμος δεν τέλειωσε ποτέ»
Η εικόνα που μεταδίδεται στο ξενοδοχείο «Elit World» της Κωνσταντινούπολης είναι συγκλονιστική: Ο 76χρονος σχεδόν Αμπντουλάχ Οτσαλάν, πλαισιωμένος από τη λεγόμενη «αντιπροσωπεία του Ιμραλί» (μέσα στον χώρο των φυλακών και όχι στο ξενοδοχείο), κοιτά στο κενό και κρατά στα χέρια του το «κάλεσμα για ειρήνη και δημοκρατική κοινωνία». Η αντιπροσωπεία δεν αποτελείται από μέλη του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (PKK), βεβαίως, αλλά κυρίως από την ηγεσία του φιλοκουρδικού DEM και έναν από τους δικηγόρους του ‒ ήταν η πρώτη τους συνάντηση μετά από 5 ολόκληρα χρόνια.
Ο ίδιος δεν διαβάζει το «κάλεσμα» που υπογράφει, δεν του επιτρέπεται η μεταφορά στο ξενοδοχείο, αλλά η στιγμή είναι η ιστορική. Είναι η πρώτη φορά μετά από πολλά, πολλά χρόνια, που ο κουρδικός λαός και οι όπου γης αλληλέγγυοι σε αυτό τον πολύχρονο αγώνα, βλέπουν τον Οτσαλάν. Η δήλωση μεταδίδεται ζωντανά στην Αμίδα και στο Βαν και αφορά μια νέα ειρηνευτική προσπάθεια, πάλι εκ μέρους των Κούρδων. Η τελευταία φορά που έγινε αυτό ήταν το 2015 και η εκεχειρία κράτησε μερικούς μήνες, πριν το καθεστώς Ερντογάν ‒σε συνεργασία με το συμπολιτευόμενο Κόμμα Εθνικιστικής Δράσης (MHP)‒ εξαπολύσει έναν ανελέητο πόλεμο εναντίον του κουρδικού λαού.
Στο κάλεσμα γίνεται αναφορά στο PKK και στη γέννησή του, ως τέκνο της ανάγκης για την προστασία της κουρδικής ύπαρξης, βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών, ειδικά της ελευθερίας της έκφρασης. Γίνεται αναφορά στην εξέλιξη του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν πριν και μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού, στη θεωρία, στο πρόγραμμα, στην τακτική του, καθώς και στην εμμονική άρνηση της κουρδικής ταυτότητας μέσα στην Τουρκία. Ως βασικός στόχος του καλέσματος, αναφέρεται η ανοικοδόμηση της εύθραυστης «ιστορικής σχέσης» Τούρκων και Κούρδων σε πνεύμα αδελφοσύνης, αλλά και η ανάγκη για μια δημοκρατική κοινωνία.
Μιλά για σεβασμό των ταυτοτήτων, της έκφρασης, της δημοκρατικής αυτοοργάνωσης, πριν προχωρήσει στο προφανές: «Το κάλεσμα που έγινε από τον κύριο Ντεβλέτ Μπαχτσελί, μαζί με τη βούληση του κυρίου Προέδρου και τις θετικές απαντήσεις των άλλων πολιτικών κομμάτων, δημιούργησαν ένα περιβάλλον στο οποίο κάνω έκκληση για κατάθεση των όπλων και αναλαμβάνω την ιστορική ευθύνη αυτής της έκκλησης». Καλεί, επίσης, το ίδιο το PKK, να συγκαλέσει συνέδριο και να λάβει απόφαση αυτοδιάλυσης, με τις σκέψεις να επιστρέφουν σε όσα προσέφερε στη δημοκρατία και στην ανθρωπότητα ο αγωνιζόμενος κουρδικός λαός.
Δεν γνωρίζουμε αν αυτό είναι το τέλος της ιστορίας, αλλά η αυτοδιάλυση του PKK και η κατάθεση των όπλων δεν θα επιλύσει το πρόβλημα μετά από 40 χρόνια συγκρούσεων και εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς. Την αναγνώριση της κουρδικής ταυτότητας, όποιοι κι αν συνέγραψαν τη δήλωση του Οτσαλάν, πρέπει να ακολουθήσει η αναγνώριση της κουρδικής αυτοδιάθεσης, στο Ιράν, στο Ιράκ, στη Ροζιάβα και μέσα στο τουρκοκρατούμενο Κουρδιστάν, αλλιώς ο πόλεμος θα συνεχιστεί με ολέθριες μάλιστα συνέπειες. Προς το παρόν, η μορφή του Apo συγκινεί και είναι αναγκαία για την εκκίνηση μιας ειρηνευτικής διαδικασίας, κάτι που έδειξε να καταλαβαίνει και η κυβέρνηση Ερντογάν. Αλλά εκεί έξω, στα βουνά της Αμίδας και του Βαν, βρίσκονται δεκάδες χιλιάδες αντάρτες και αντάρτισσες του PKK, που δεν θα ησυχάσουν αν δεν υπάρξει όντως πολιτική λύση στο κουρδικό ζήτημα.
