Κατακερματισμός, «πρωτόκολλα» και μεγάλα λόγια σε κλίμα βουβής οργής
Με περίσσια δημοκρατική υποκρισία η κυβέρνηση, κάλεσε, σε ένα διάλογο κουφών, πάνω από 40 φορείς να καταθέσουν τις απόψεις του επί του 4ου μνημονίου στις κοινοβουλευτικές επιτροπές.
Ήταν εντυπωσιακή η κατηγορηματικότητα της αντίθεσης όλων στο κυβερνητικό πολυνομοσχέδιο. Ακόμα πιο εντυπωσιακή είναι η αδυναμία τους να συντονιστούν και να οργανώσουν μια ουσιαστική μαζική διαμαρτυρία απέναντι στα προωθούμενα μέτρα. Δεν πρόκειται απλά για αδυναμία. Υπάρχει μια βαθιά αναξιοπιστία που βαραίνει τον επίσημο συνδικαλισμό. Παραστάτης κυβερνήσεων, εκφραστής του κυβερνητικού συνδικαλισμού δεν απέφυγε ούτε στο παρελθόν ούτε τώρα να αναζητά επαφές «ώστε να τη γλιτώσει ο κλάδος του». Ο επίσημος συνδικαλισμός ούτε θέλει ούτε μπορεί να εκφράσει την αγωνία των στρωμάτων που βιώνουν την μνημονιακή καταστροφή εγκαταλειμμένοι στη τύχη τους.
Η διάχυτη οργή υπάρχει και φουντώνει. Παραμένει βουβή και αποπροσανατολισμένη, καθώς δεν υπάρχει από πουθενά προσπάθεια αναζήτησης ενός αξιόπιστου εναλλακτικού σχεδίου στο οποίο να βρίσκει θέση, να εντάσσεται κάθε συνδικαλιστική διεκδίκηση.
Με τέτοιους όρους, προετοιμάστηκαν οι απεργιακές κινητοποιήσεις μια μέρα πριν την ψήφιση του νομοσχεδίου. Το βάθος των αλλαγών που έχουν υποστεί οι εργαζόμενοι και τα νέα μέτρα που έρχονται, η παρουσία ορισμένων κλάδων που κινητοποιήθηκαν (Συμβασιούχοι στους ΟΤΑ, εργαζόμενες στις εταιρείες καλλυντικών, ΟΑΣΘ στη Θεσσαλονίκη), κινητοποίησαν περισσότερο κόσμο συγκριτικά με τις τελευταίες συγκεντρώσεις. Αρκετές χιλιάδες άνθρωποι εξέφρασαν τη δυσαρέσκειά του. Ήταν σημαντικό. Δεν ήταν, όμως, μια λαϊκή κινητοποίηση στο ύψος των περιστάσεων. Δεν είχε διακριτό παλμό, στόχο, πρόσημο. Το σημαντικότερο, δεν φαίνεται να αποτελεί σημείο εκκίνησης μιας νέας εισόδου του λαού στο πολιτικό προσκήνιο. Οι χωριστές συγκεντρώσεις και πορείες είναι πλέον παγιωμένες και δεν πείθουν κανέναν πέρα από τους οργανωτές τους. Υπάρχουν και συνεχίζονται μόνο για εσωτερικό μέτρημα. Οι συνηθισμένες δηλώσεις πολιτικών και συνδικαλιστικών εκπροσώπων «είμαστε ξανά εδώ» και οι «αγωνιστικοί» χαιρετισμοί δεν πείθουν αν δεν αντιμετωπίζονται με χλευασμό.
Οι κινητοποιήσεις της Πέμπτης
Συνταξιούχοι, συμβασιούχοι των Δήμων και αρκετά σωματεία κινητοποιήθηκαν και την Πέμπτη. Αριστερές οργανώσεις, συνδικαλιστικές και φοιτητικές παρατάξεις έδωσαν το παρόν. Ίδια όμως η εικόνα.
Ακόμα και το συλλαλητήριο την ώρα της ψήφισης του 4ου στη Βουλή δεν άλλαξε την εικόνα στο Σύνταγμα.
Το καθεστώτος που κυβερνά σήμερα τη χώρα δεν ένιωσε πίεση. Συνεχίζει κυνικά να θεωρεί τις υπαρκτές αδυναμίες του συνδικαλιστικού κινήματος και την ανυπαρξία ενός αγωνιστικού λαϊκού ξεσπάσματος ως πιστοποίηση της ανοχής του κόσμου απέναντι στην εφαρμοζόμενη πολιτική. Έτσι με άνεση έκανε το καθήκον του και τώρα περιμένει από τους δανειστές μια καλή δήλωση…
Η απελευθέρωση της χώρας από τα μνημονιακά δεσμά – καθεστώς δεν μπορεί να αφεθεί στα συνηθισμένα παιχνίδια του πολιτικού κόσμου.
Η δημιουργία ενός πολιτικού κινήματος, ενός ανοιχτού και δημοκρατικού χώρου πρωτοβουλιών, μιας πολύμορφης διεργασίας, είναι στόχος πολύ πιο απαιτητικός. Κανείς δεν μπορεί να μαντέψει επακριβώς τις εξελίξεις, την εφευρετικότητα, τις παρακάμψεις του λαϊκού παράγοντα. Όμως εκεί αξίζει να ρίξει δουλειά όποιος ενδιαφέρεται πραγματικά. Είναι επομένως απαραίτητο να δημιουργηθεί μια μαζική προσπάθεια συνδεμένη με στόχους ουσίας και είναι απαραίτητη η δράση για το στόχο αυτό.
Βασίλης Γρετσίστας
